บทที่ 27
บางสิ่งบางอย่าง (1)
PHAYUK’S PART ;
ครืด...ครืด...
เสียงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ผมต้องละสายตาและหันมาสนใจกับสายที่โทรเข้ามาก่อนจะรับสายในที่สุด
“ว่า”
(มึงอยู่ไหน ไหนบอกว่าคุยกับพ่อมึงเสร็จแล้วไงทำไมยังไม่เห็นหัว)
“กู...” ผมชะงักไปเมื่อเห็นร่างบางรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจกับสิ่งรอบข้างเลยสักนิด
แต่ก็ไม่แปลกใจหรอก เจอเรื่องหนักหนาซะขนาดนั้น
คนที่ว่าก็คือวารียัยหมอดูงมงายนั่นแหละ ผมมาคุยธุระกับพ่อและเธอที่ห้องอาหารในโรงแรมแห่งนี้ แต่พอถึงเวลากลับดันไปเจอช็อตเด็ดที่แฟนของยัยนั่นอยู่กับลูกกับเมีย ใช่...ผมพูดไม่ผิดหรอก แฟนของเธอมีลูกมีเมียแล้ว แต่ผมเองก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนักหรอก รู้เพียงว่าเธอเสียใจจนทำให้ผมเห็นน้ำตาของเธอเป็นครั้งแรก
(ว่าไง มึงอยู่ไหนเนี่ย)
“เออ เดี๋ยวกูรีบไป...” ผมบอกปัด ๆ และพยายามมองหายัยนั่นที่ไม่รู้ว่าวิ่งไปทางไหนแล้ว ไม่รู้ว่าจะเสียใจจนเผลอ
