รุ่นน้อง : EP5
1023 คำ
“วันนี้แป้งเอารถมาหรือเปล่า” ดิวถามขึ้นมา
“เปล่าอะ เมื่อเช้ารีบเลยนั่งวินมา”
“ถ้างั้นเดี๋ยวดิวไปส่งนะ” เขาส่งยิ้มมาให้ จนฉันต้องหลุดยิ้มตาม รอยยิ้มของเขาเป็นอะไรที่ดีต่อใจจริง ๆ มันดูสื่อถึงความจริงใจ ความนุ่มนวลและอ่อนโยน
ผิดกับไอ้เด็กบ้าที่ยิ้มแต่ละครั้ง ฉันต้องระแวงทุกครั้ง เพราะมันแฝงไปด้วยความทะเล้นทะลึ่งตลอด
ฉันพยักหน้าตอบตกลง ให้เขาไปส่งที่คอนโดจะได้ไวหน่อย เพราะวันนี้ฉันจะกลับบ้านเนื่องจากเป็นวันเกิดของพ่อ อีกทั้งตรงกับวันศุกร์พอดี ได้มีเวลาอยู่บ้านด้วย
แต่พอคิดถึงบ้านก็นึกถึงข้างบ้านขึ้นมา ไม่รู้ว่ากลับไปจะได้เจอณัฐหรือเปล่า แต่เขาน่าจะย้ายมาอยู่คอนโดหรืออพาร์ตเมนต์มากกว่า บ้านเราอยู่ไกลกับมหาวิทยาลัยพอสมควร ไม่น่าจะไปอยู่ที่บ้าน
ที่ฉันคิดเนี่ยไม่ใช่ว่าอยากจะเจอเขาหรอกนะ ดีเสียอีกที่ไม่ต้องเจอกัน ฉันหลบหน้าหลบตามาตั้ง 2ปีเต็ม ๆ กลับมาเจอครั้งนี้รูปร่างหน้าตาเขาเปลี่ยนไปเยอะ แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือนิสัย
ฉันหันไปมองทางณัฐเขากำลังเจรจากับปี2 อยู่ ซึ่งนั่นก็คงเป็นพี่รหัสของเขา แต่ตรงนั้นอยู่กันไปกลุ่มใหญ่ ซึ่งรวมน้องรหัสของฉันอยู่ด้วย
หวังว่าเขาจะไม่ใช่น้องสายรหัสฉันหรอกนะ
กลุ่มนั้นลุกขึ้นมาทั้งกลุ่มเดินตรงมาทางฉัน ฉันเริ่มใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่รู้ว่าจะใช่หรือเปล่า
ณัฐยกยิ้มยียวนกวนประสาท ฉันยิ่งตื่นเต้นไปกันใหญ่ อย่างที่บอกว่ารอยยิ้มเขามักซ่อนความทะเล้นเอาไว้ เขาเดินนำหน้ารุ่นปี2 มา ตรงมาทางฉัน และในที่สุดเขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วเอาแต่ยิ้ม
“พี่ดิวครับ ผมพาน้องรหัสของสายเรามาหาพี่ครับ” อ๊อด นักศึกษาปี2 น้องรหัสของดิวเอ่ยปากบอก
“ห๊ะ! ไม่ใช่พี่แป้งเหรอพี่” ณัฐหน้าเหวอ แล้วรีบหันไปถามอ๊อด
“ไม่ใช่โว้ย พี่ดิวนี่ พี่สายรหัสของเรา” อ๊อดดึงณัฐให้ไปยืนชิดกับเขา
ณัฐยกมือขึ้นไหว้ดิวอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ สีหน้าบ่งบอกถึงความหงุดหงิด ส่วนดิวก็ยกยิ้มอย่างเหนือกว่า
“ฝากน้องด้วยนะพี่” อ๊อดบอกดิว
“ฝากไมอะ ผมดูแลตัวเองได้” ณัฐเอ่ยออกมา ลอยหน้าลอยตาพูดไม่สนใจใคร
“ฮึฮึ” ดิวหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวพาไปหาพี่สายรหัสปีสี่”
พูดจบดิวก็เดินนำหน้าออกไป ณัฐหันมามองฉันด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ แล้วก็ต้องจำยอมเดินไปเพราะโดนอ๊อดลาก
“น้องข้างบ้านแกนี่เอาเรื่องอยู่นะ” แฮมเอ่ยออกมาแบบติดตลก
“เออ แสบใช้ได้” ตามด้วยเก๋
“ฉันถึงได้ไม่อยากเจอไง เจอทีไรฉันปวดประสาททุกที” ฉันพูดจบก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย
“พี่แป้งครับนี่น้องสายเราครับ ชื่อน้องอิฐ” บูมน้องรหัสของฉันพาอิฐเข้ามา อิฐคือเพื่อนของณัฐนั่นเอง
“สวัสดีครับพี่แป้ง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” อิฐเอ่ยออกมาอย่างสุภาพ ผิดกับณัฐเลย
“จ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเจอพี่ปีสี่นะ” พูดจบฉันก็พาน้อง ๆ ไปหาพี่ปี4 พูดคุยแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อกันเรียบร้อย
ฉันก็เดินมานั่งที่ประจำของตัวเองเพื่อรอเพื่อน ๆ และดิว ซึ่งไม่นานนักทุกคนก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตา
“เดี๋ยวดิวไปส่งแป้งใช่ป้ะ” แฮมเปิดกระเป๋าของตัวเองหยิบกุญแจรถออกมาแล้วเอ่ยถาม
“อ่า ใช่ เดี๋ยวดิวไปส่งแป้งเอง” ดิวตอบกลับ
“โอเค ถ้างั้นขอตัวนะ ตื่นแต่เช้าโคตรง่วงอะ” พูดจบแฮมก็ยกมือขึ้นโบกลา แล้วเดินแยกตัวออกไป
“งั้นเราก็แยกกันเลยเนอะ จะได้พักผ่อน” เก๋เอ่ยขึ้นมา
“โอเค ขับรถดี ๆ นะแก” ฉันตอบกลับเพื่อนรัก
พวกเราต่างพากันแยกย้าย ฉันก็เดินตามดิวไปที่รถซึ่งจอดอยู่ทางด้านหลังตึกคณะ
“พี่แป้งค้าบบบ พี่สายรหัสค้าบบบ ณัฐขอกลับด้วยค้าบบบ” เสียงยียวนกวนใจดังขึ้นมาเมื่อฉันและดิวกำลังจะเปิดประตูรถ
ฉันอยู่ทางฝั่งนี้จึงได้เห็นณัฐกำลังวิ่งมา ส่วนดิวพอได้ยินเสียงณัฐเขาก็กลอกตาไปมาด้วยความระอา
“ไม่ให้กลับโว้ย” ดิวตะโกนกลับไป
“อะไรล่ะพี่ ไหนบอกว่าจะดูแลผมเป็นอย่างดีไง” ณัฐวิ่งมาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้ารถ
“แล้วจะให้กูไปส่งมึงเนี่ยนะ แค่คิดก็สยองละ”
“ก็ผมไปด้วย พี่แป้งลงตรงไหนผมก็ลงด้วย”
“อะไร นายจะลงกับฉันได้ไง” ฉันย่นคิ้วเข้าหากัน
“ก็วันนี้พี่ต้องกลับบ้านไม่ใช่หรือไง ผมก็กลับเหมือนกันอะ ขอติดรถกลับด้วยดิ”
สรุปคือฉันต้องไปเจอคนตรงหน้าที่บ้านอีกสินะ แค่คิดฉันก็ปวดหัวรอแล้วเนี่ย
“แป้งกลับบ้านเหรอ” ดิวหันมาถามฉัน
“อืม แต่ส่งที่คอนโดพอนะ เดี๋ยวแป้งขับรถไปเอง”
“ไม่ให้ดิวไปส่งที่บ้านล่ะ” ดิวถามต่อ
“แป้งไปค้างอะ ต้องไปเก็บของก่อนอีก ไม่อยากให้ดิวเสียเวลา ดิวส่งแค่ที่คอนโดพอนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาจะได้ไม่ต้องตื๊อฉันต่อ
ดิวยอมตอบตกลงแล้วเปิดประตูรถขึ้นนั่งที่ฝั่งคนขับ ณัฐก็รีบวิ่งมาเปิดประตูหลังแล้วขึ้นนั่ง
“ออกรถเลยโชเฟอร์” ณัฐเอ่ยขึ้นมา ฉันเกือบจะหลุดขำ แต่เกรงใจดิวเลยต้องทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“เดี๋ยวกูไล่ลงเลย เดี๋ยวเถอะ” ดิวกัดฟันกรอดแล้วเหยียบคันเร่งออกรถ
- ผู้เขียน
