11
“ลูกหว้า!!”
เสียงของเรียกชื่อลลิลดังออกมาจากปากของธีม เขาทรุดกายลงดูอาการของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดที่ทำให้เธอได้รับความเจ็บปวด ต่างกับอีกคนที่ก้มมองดูอยู่เฉยๆ ไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับภาพที่เห็น
“ดันทะเร่อทะร่าเขามาขวางเองสมน้ำหน้า” รัฐภาคย์พูดอย่างไม่สนใจความดีของเธอที่เอาตัวเข้ามาขวางเลย กลับมองว่าลลิลเข้ามายุ่งเองจึงต้องเจ็บตัวแบบนี้ หรืออาจเป็นเพราะว่าเขาเกลียดเธอมากนั่นเอง
“ไอ้คนใจดำ กูไม่คิดเลยว่ามึงจะใจดำและปากหมาได้ขนาดนี้ สมควรแล้วที่นีน่าเค้าทิ้งมึงไป”
ธีมตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับเพื่อนสนิทหนึ่งดอกเต็มๆ ก่อนจะอุ้มร่างของลลิลออกไปจากจุดนั้นทันที ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนอึ้งอย่างเดียวดายกับความเจ็บที่เข้าทิ่มแทงหัวใจทุกครั้งที่นึกถึง
ธีมนั่งมองร่างของลลิลที่นอนหลับสนิทอยู่ที่เตียงนอนของเขาด้วยความเป็นห่วง เขาไม่น่าหาเรื่องกวนประสาทเพื่อนสนิทคนนี้เลย และไม่คิดด้วยว่าลลิลจะน
