ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เดินเข้าห้องไปได้ไม่นานประตูหน้าห้องก็มีเสียงเคาะ ลูกจันทร์รีบเดินมาเปิดเพราะคิดว่าอาจเป็นรามินทร์ที่เดินกลับมาหา
ผลั๊วะ!
“คุณ!!! ไม่นะ! ออกไปนะอย่าเข้ามา ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง!!”
พอเปิดประตูออกมากลับเป็นสตีฟที่ยืนจังก้าอยู่หน้าห้องของเธอด้วยสีหน้าบูดบึ้งและโกรธจัดจนลูกจันทร์รีบเดินถอยหลังหนีเมื่อเขาย่างกายเข้ามาหาเธออย่างคุกคาม
“ทำไม!? หรือที่เปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นไอ้หมอนั่นห๊ะ!”
เขาตะคอกถามพร้อมกับเอื้อมมือไปกระชากแขนเล็กไม่ให้เดินหนี ลูกจันทร์ทั้งหวาดกลัวและโกรธเขาได้แต่ดิ้นขัดขืนเมื่อไร้ทางหนี
“หยุดทำอย่างนี้กับฉันสักที ฮือๆๆๆ ขอร้อง หยุดสักที ฮือๆๆๆ”
และน้ำตาที่พึ่งหายไปไม่นานก็กลับมาอีกครั้งแต่สตีฟไม่ได้รู้สึกเห็นใจหรือสงสารเธอเลยสักนิด เมื่อภาพจำที่เขาพึ่งเห็นไปคือเธอยืนจูบอยู่กับรามินทร์ที่หน้าห้องจนเขาที่แอบยืนมองอยู่แทบทนไม่ไหวอยากเดินเข้ามากระชากรามินทร์
