วันนั้นทั้งวันบัวง่วนอยู่กับการเย็บผ้า ตกเย็นก็แวะเข้าไปเอากระทะที่บ้านของช่างตีเหล็ก ละอองขอไปกับแม่ด้วย เธอจึงไม่ว่าอะไรอยากให้ลูกไปพบปะผู้คนเช่นกัน เมฆจึงอยู่ดูแลพ่อเพียงคนเดียว พอเดินกลับมาก็เห็นลูกชายยืนชะเง้อมองมายังเธอและน้องสาว พร้อมตะโกนเรียกมารดาเสียงดัง
“ท่านแม่ช่วยท่านพ่อด้วย!” เมฆตะโกนเรียกแม่อย่างลืมตัว มันทำให้บัวตกใจไปด้วยกลัวว่าสมิงจะเป็นอะไรไป
“พ่อเจ้าเป็นอะไร” บัวถามลูกหน้าตาตื่น
“เอ่อ…ท่านพ่อ…” ลูกชายยังพูดไม่ทันจบ บัวรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาเขาที่ห้องทันที
ตอนนี้สมิงหน้าดำหน้าแดงและมีเหงื่อแตกพลั่ก เขาเป็นอะไรไปบัวคิดด้วยความเป็นห่วง
“ท่านเป็นอะไรไป” บัวตกใจจนหน้าถอดสีเขากวักมือเรียกให้เธอเข้าไปใกล้อีกแล้วกระซิบเสียงเบา
“ข้า…ข้าปวดอึ๊” บัวได้ฟังก็คลี่ยิ้มออกมาที่เขายอมใช้ศัพท์ของเธอในการสื่อสารคงเกรงว่าลูกจะได้ยิน จากนั้นเธอก็ช้อนร่างเขาขึ้นโดยเร็ว รีบพาเขาลงเรือนไ
