บทที่ 1 หายไป
2133 คำ
เช้าอีกวัน...
@New York City, United States of America
...กลิ่นหอมกาแฟคั่วบดระดับพรีเมียมลอยขึ้นแตะปลายจมูกโด่งคมสันราวกับสันเขื่อนนี้ มันโด่งสูงจนรั้งให้ริมฝีปากบางเฉียบของเขาให้ยกสูงขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของพาวินท์นิ่งเรียบมองบรรยากาศยามเช้าของเมืองที่ใหญ่และเจริญที่สุดแห่งอเมริกา รัฐที่เต็มไปด้วยอิสระ...
บุรุษรูปงามอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็กส์ขายาวสีน้ำเงิน คิ้วหนาสีดำสนิทนั้นเป็นรูปทรงโก่งสูงดกดำแม้นว่าจะไม่ได้ตัดแต่งแต่ก็เป็นรูปทรงสวยงาม เขาค่อย ๆ ยกแก้วกาแฟชิดริมฝีปาก
แม้นจะหอมละมุน...ขมได้ที่
แต่ใบหน้าหล่อเหลาก็นิ่งเรียบเช่นเดิม
“วินท์คะ...” เสียงเรียกดังจากประตูห้องนอนไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง ร่างบางที่บนตัวมีชุดคลุมอาบน้ำเดินนวยนาดเข้ามาใกล้ เธอโอบรอบเอวหนาของเขาพร้อมกับอิงใบหน้าลงแนบแผ่นหลังแกร่ง
“ที่วินท์พูดเมื่อคืน จริงเหรอคะ”
“_”
“วินท์จะจ้างให้เชอรี่เลิกกับวินท์เหรอคะ” เธอว่าเสียงเศร้าสร้อย ใบหน้าสวยของนางแบบสาวนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ก็ไม่อาจเลี่ยงสิ่งที่เขาจะหยิบยื่นให้
“เราไม่ได้คบกัน อย่าใช้คำว่าเลิก”
“แต่...เรา” เขาหันหน้ามามองเธอพร้อมกับดึงแขนเล็กออกจากเอวของเขา พาวินท์สบตากับเจ้าหล่อนด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาทั้งสิ้น
“ฉันเบื่อเธอแล้ว” เขาพูดออกมาตรง ๆ ใบหน้าหล่อเหลานี้ไม่ระแคะระคายกับดวงตากลมโตเคล้าน้ำตาของเจ้าหล่อนเลยสักนิด
“อึก...ทำไมตอนนั้นวินท์บอกชอบเชอคะ อึก แล้วทำไมตอนนี้เบื่อง่ายขนาดนี้คะ เชอรี่ทำอะไรให้วินท์ไม่พอใจหรือเปล่าคะ”
“เบื่อคือเบื่อ ฉันจะเซ็นเช็คให้แล้วอย่ามาหาอีก”
“อึก ทะ เท่าไรคะ” พาวินท์เหยียดยิ้มมุมปากอย่างคนดูถูกดูแคลน ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหาเขาเพราะต้องการชื่อเสียง เธอได้เป็นนางแบบระดับโลกเพราะเขาฝากงานให้
“เท่าไรล่ะ”
“ก็...ละ แล้วแต่วินท์เลยค่ะ” เชอรี่ลอบยิ้มในใจ แม้นจะรักและชอบเขามาก แต่ก็ดูออกว่าผู้ชายหัวใจเย็นชาคนนี้ไม่สนใจเธออยู่แล้ว หากจะเลิกราเธอก็ไม่อยากเสียตัวเปล่า อย่างน้อยก็ต้องได้ของติดไม้ติดมือกลับไป ยิ่งเป็นเงินก็ยิ่งดี
...พาวินท์เดินไปที่โต๊ะทำงานของเขา ฝ่ามือหนาวางแก้วกาแฟลงก่อนที่เขาจะเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบเช็คเงินสดออกมาปึกใหญ่ ชายหนุ่มจรดปลายปากกาลง จำนวนตัวเลขที่ถูกเขียนลงไปนั้นทำให้เชอรี่ดวงตาลุกวาว เธอยื่นมือไปรับทันทีที่เขายื่นให้
“ถ้าคิดถึงก็โทรหาได้นะคะ ฉันไม่ถือ” ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างเอือมระอาผู้หญิงพันนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจและดูถูก ขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่คิดอะไรเพราะเธอเห็นแก่เงินจริง ๆ
“ออกไป...” เชอรี่พยักหน้ารับ เธอยกเช็คเงินสดจำนวนยี่สิบล้านนั้นขึ้นจูบ ทว่า
“อ้อ หวังว่าเธอจะบอกนักข่าวดี ๆ ล่ะ”
“ได้เลยค่ะ” พาวินท์ไม่ได้สนใจเจ้าหล่อน ซึ่งเชอรี่เป็นนางแบบสัญชาติไทยที่มาดังในต่างประเทศ ความทะเยอทะยานของสาวเจ้าทำให้เธอมาถึงจุดนี้ ไม่ใช่แค่การไต่เต้า แต่เป็นการใช้เต้าไต่ และเขาที่มีเงินจำนวนมากนั้นก็อยากเล่นผู้หญิงสวย ๆ หุ่นเซ็กซี่เป็นธรรมดา ทว่าขณะนั้นเอง
แกร็ก~
“บอสครับ เกิดเรื่องใหญ่” อยู่ ๆ บานประตูกระจกก็ถูกเปิดพรวดเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยผ่านเลขาฯหนุ่มที่เป็นทั้งลูกน้องและเพื่อนสนิทของเขา
“ไรวะ”
“คุณพาทิศ...” ไรอัลเอ่ยพูดเสียงสั่น ไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ และไม่อยากพูดขณะที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ซึ่งเรื่องนี้ถือเป็นความลับ หากแพร่งพรายออกไปอาจจะเป็นข่าวใหญ่กระทบกับหลายฝ่ายในตัวบริษัท เลขาฯ หนุ่มรับรู้ถึงหายนะที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
“พูดมาสิวะ” พาวินท์กลืนน้ำลายลงคอ ชื่อของพี่ชายฝาแฝดคนโตทำให้เขาตกใจ ใบหน้านิ่งเรียบไม่เรียบเหมือนเคย มันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“บอสช่วยออกมาข้างนอกก่อนครับ”
“ไม่ เชอรี่! ออกไปสักที!” เสียงตะคอกเข้ามาในห้องนอนทำให้ร่างบางที่แอบฟังอยู่นั้นกุลีกุจอรีบใส่เสื้อผ้า ก่อนที่เธอจะวิ่งออกมา
“ขอโทษค่ะ...ลาก่อน” หญิงสาวว่าแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากเพนท์เฮ้าส์สุดหรูนี้ไป
“ว่าไง...”
“คือ...คุณพาทิศหายไปครับ”
“ห้ะ...” ใบหน้าหล่อเหลาชาวาบ หัวใจแกร่งกระตุกด้วยลางสังหรณ์บางอย่าง แม้นจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่เขาก็มีความเป็นห่วงอีกฝ่ายในฐานะน้องชายฝาแฝดในสายเลือด
“ตอนนี้กู้ภัยกู้รถยนต์ของบอสพาทิศได้ครับ ที่คูน้ำที่ต่างจังหวัดในไทย”
“ฉิบหายแล้วไง” พาวินท์ยกมือขึ้นเสยผม เขาเม้มริมฝีปากพร้อมกับกระตุกปมเนกไทด้วยความรู้สึกเป็นกังวล
“ผมโทรให้คนเตรียมเจ็ทแล้วครับ ท่านประธานยังคงวุ่นวายอยู่ แต่พ่อบอกว่าท่านประธานให้เรียกบอสกลับไทยเลยครับ”
“งั้นก็ยกเลิกงานที่นี่ไปก่อน”
“ครับ” ไรอัลค้อมศีรษะให้กับผู้เป็นนาย เขายกโทรศัพท์ขึ้นโทรยกเลิกงานตามคำสั่งของบอสพาวินท์ ขณะที่ข่าวร้ายที่ได้ยินจากปากของเลขาฯหนุ่มทำให้พาวินท์ใจหาย เขายกมือขึ้นแนบหน้าอก ฝาแฝดของเขาไม่ต่างจากตัวเขาเลย มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างมากระชากหัวใจของเขาออก ความรู้สึกหวิว ๆ ในอกนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน ข่าวร้ายที่ได้ยินนี้ทำให้เขาเข้าใจว่าความรู้สึกเลวร้ายเมื่อคืนเกิดจากเหตุใด...
ขณะเดียวกันเวลานี้เป็นเวลาเที่ยงคืนของประเทศไทย ห้องเช่าขนาด 15 ตารางเมตรแห่งนี้ทำให้พาขวัญไม่มีที่ให้หลบหน้าผู้เป็นแม่ เธอนอนคลุมโปงบนฟูกนอน 3.5 ฟุตนี้ ขณะที่คนเป็นแม่ยังคงนอนไม่หลับ หญิงสาวนั่งกอดเข่ามองดูลูกสาวพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลอยู่
สิบห้าขวบ...
...มันเร็วเกินไป
ปานวาดเข้าใจความรู้สึกช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ดีเพราะเธอเคยพลาดพลั้งมาแล้ว และไม่อยากให้ลูกสาวต้องพลาดพลั้งเหมือนกับตัวเอง ขณะเดียวกันที่เจ้าตัวรู้ตัวดีว่าไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ดีเท่าที่ควร งานสามงานของเธอนั้นทำให้เธอไม่มีเวลาให้
...ยามเช้าตรู่กับงานขายของชำในร้านโชห่วยที่เธอเข้ากะแทนคนรู้จัก ก่อนจะไปทำงานโรงงานศูนย์กระจายสินค้าให้กับห้างสรรพสินค้าชื่อดังของประเทศไทย ยามเย็นกับงานทำความสะอาดในแอปพลิเคชันเรียกแม่บ้าน รวม ๆ แล้วกว่าสามชั่วโมงที่เธอทำความสะอาดก่อนจะได้กลับบ้านก็กินเวลามากพอสมควร เวลาเจอหน้าลูกแทบไม่มี ข้าวก็ไม่ได้กินด้วยกัน เธอทำทุกอย่างหวังหาเงินส่งลูกเรียน
...ร่างบางเอนตัวนอนโดยไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกเพื่อไปทำงานในตอนเช้า ซึ่งเสียงสะอื้นไห้ของคนเป็นแม่ยังคงดังอยู่เนือง ๆ ก่อนที่พาขวัญจะตัดสินใจพลิกตัวมาหาคนเป็นแม่ เธอขยับตัวสวมกอดเอวบางจากทางด้านหลังโดยไม่ได้พูดอะไร
“ฮึก ลูกได้ทำแบบที่แม่พูดไหม หืม...”
“หนู...” ปานวาดพลิกตัวหันมามองลูกสาวเมื่ออีกฝ่ายชะงักคำพูดไว้ราวกับกำลังลังเลอยู่ ฝ่ามือบางค่อย ๆ ยื่นมือไปทัดผมจากใบหน้าของคนเป็นลูก
พาขวัญสวยมาก
ลูกสาวของเธอสวยที่สุดแล้ว เธอไม่แปลกใจที่หนุ่มน้อยเจ้าของรถคันหรูนั้นจะมาส่ง แต่ความเป็นห่วงในฐานะแม่และประสบการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา ปานวาดไม่อยากให้ลูกสาวต้องพบเจอเหมือนกับเธอ
“ได้ป้องกันหรือเปล่า หืม” ใบหน้าเล็กของคนเป็นลูกพยักหน้ารับเบา ๆ ซึ่งคำตอบของคนเป็นลูกทำให้ปานวาดโล่งอก เรื่องได้กันอะไรนั้นเธอรู้ว่าห้ามไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เธออยากบอกลูกไม่ให้พลาดเหมือนกับเธอ...คือต้องรู้จักป้องกัน
“พรุ่งนี้แม่จะพาไปฝังยาคุม”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ มาร์ชเขาบอกจะป้องกัน” ปานวาดส่ายหน้าปฏิเสธ หากพูดตรง ๆ คงพูดได้ว่าลูกสาวของเธอแก่แดดเกินวัย คุณครูที่โรงเรียนก็เรียกไปพบบ่อยครั้งว่าพาขวัญหนีเรียนบ่อยแค่ไหน ถ้าให้เรียกภาษาชาวบ้านก็คงนิยามว่าแรดพอตัว
“ไม่ได้ ป้องกันเฉย ๆ ไม่ได้”
“มันเจ็บไหมล่ะ” ปานวาดส่ายหน้าเบา ๆ แม้นจะอยากบังคับให้พาขวัญเลิกกับแฟนแต่ก็คงทำไม่ได้
“พาขวัญ ลูกยังเด็กมาก มันเร็วไปสำหรับเรื่องนี้”
“หนูรักเขาอ่ะแม่ แล้วเขาก็รวยมากด้วย แม่จะได้สบายไง หนูยอมเพราะแบบนี้แหละ แม่จะได้สบายไม่ต้องทำงานหนัก เขาเป็นคนแรกของหนูเลยนะ”
“ฮึก...” ปานวาดน้ำตาไหลริน มองลูกสาวผ่านม่านน้ำตา ไม่รู้ว่าจะโทษลูกหรือโทษตัวเอง แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเป็นเพราะเธอส่วนหนึ่งที่ไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนให้ความรักความอบอุ่นได้เท่าที่ควร
“เขาบอกเขารักหนูด้วยนะแม่ มาร์ชเรียนนานาชาติ เราเจอกันที่ร้านชานม...เขาหล่อมากเลยนะแม่”
“_” ปานวาดพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกสาว พาขวัญพูดไปยิ้มไปขณะที่ตรงคอยังมีรอยจ้ำเลือดอยู่
“หนูบอกว่าหนูจนมากเลย เขาก็ไม่รังเกียจนะแม่”
“_”
“ถ้าหนูได้แต่งงานกับเขานะแม่ ชีวิตเราจะดีขึ้น แม่จะได้ออกจากห้องเช่านี้ หนีไอ้เสี่ยหื่นกามนั่นนะแม่” ปานวาดลูบศีรษะลูกสาวเบา ๆ คำพูดของคนเป็นลูกช่างไร้เดียงสา มันเพ้อฝัน ซึ่งความจริงไม่มีอะไรง่ายขนาดนั้น
“พาขวัญ...เรียนให้จบนะ แม่ขออย่างเดียว อึก ลูกจะมีแฟนแม่ไม่ว่า รู้จักป้องกัน...แล้วเรียนให้จบได้ไหม แม่ขอ...” พาขวัญทำแก้มป่องให้กับคำพูดของคนเป็นแม่
“เรียนมันยากอ่ะแม่”
“หึ...” ปานวาดหัวเราะออกมาเบา ๆ เพราะพาขวัญเหมือนเธอก็ตรงนี้ “พยายามได้ไหม แม่จะทำงานส่งหนูเรียน”
“หนูไม่อยากเรียนละ อยากมีผัว...”
“พาขวัญ...”
“แม่ทำงานงก ๆ แม่รู้ป่ะว่าเราแทบไม่ได้เจอกัน ให้เขาดูถูกให้เขาดูแคลน หนูไม่อยากได้ยินแล้วแม่ แม่ไม่ต้องทำงานเยอะขนาดนี้หรอก หนูไม่เรียนหรอก”
“ไม่ได้ แม่ทำได้ทุกอย่าง หนูต้องเรียนนะ ไม่งั้นหนูจะต้องทำงานหนักเหมือนแม่”
“ไม่หรอก หนูสวยนะแม่...หนูได้ยินเพื่อนบอกว่าถ้าเรารับงานเอ็นฯด้วยก็จะได้เงินวันหนึ่งหลายหมื่นเลยนะแม่” ปานวาดตาโต ไม่คิดว่าลูกสาวจะมีความคิดแบบนี้
“ไม่ได้ งานเอ็นฯเป็นยังไงลูกรู้หรือเปล่า” ปานวาดไม่ได้คิดอยากดูถูกอาชีพสุจริต ทว่าอาชีพเอ็นเตอร์เทนเหล่านี้เสี่ยงอันตรายเกินไป เธอทำใจไม่ได้หรอกหากว่าลูกสาวจะไปทำงานเสี่ยงอันตรายขนาดนี้
“รู้สิ ก็แต่งตัวสวย ๆ ไงแม่” ยิ่งคนเป็นลูกพูดน้ำตาของปานวาดก็ยิ่งหลั่งริน หากมีเวลามากพอเธอก็คงได้บอกได้สอนว่างานนี้เป็นอย่างไร หากไม่ลำบากยากจนก็คงมีเวลาได้บอกได้เล่า ทว่าเวลานี้
กริ่ง~ กริ่ง~
“ฮึก แม่ต้องไปทำงานแล้ว อึก...ตอนเย็นแม่จะพาไปฝังยาคุมนะ รีบกลับบ้านนะ”
“ให้มาร์ชพาไปนะแม่” ปานวาดยิ้มบาง ๆ โดยไม่ได้ตอบอะไร ความรักในวัยเรียนเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องพบเจอ หญิงสาวผ่านจุดนั้นมาแล้ว แต่สิ่งที่อยากสอนอยากบอกคงเป็นเรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์กับเรื่องท้องก่อนวัยอันควร
เพราะสิ่งนี้...จะทำให้ชีวิตคนเปลี่ยนไปตลอดกาล
- ผู้เขียน
