“แล้วน้องเขาจะกลับยังไงวะ ให้กูไปส่งไหมเพื่อนน้องเขากลับไปกันแล้วนี่”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูไปส่งเอง”
“แต่มึงก็เมานะไอ้ฟลุ๊ค ให้กูไปส่งดีกว่าน่า กูไม่ทำอะไรคนเมามึงก็รู้”
“ไม่...ถึงเมากูก็มีปัญญาไปส่งของกูเอง มึงไม่ต้องมายุ่ง”
“...แค่น้องจริง ๆ เหรอวะ” ไอ้เซ้นต์หรี่ตามองผมก่อนจะถามออกมา
“อืม”
“แต่มึงดูหวงนะไอ้ฟลุ๊ค”
“กูห่วง โดยเฉพาะกับคนอย่างมึง”
“หึ ๆๆ ถึงเวลาถ้ากูชอบใครสักคนแบบจริงจังกูอาจจะหยุดก็ได้นะเว้ย”
“ก็คงมีวันที่เกิดขึ้นได้ แต่กูไม่ให้พิงค์ไปเสี่ยงกับคนอย่างมึง” ผมบอกมันตรง ๆ มันเป็นเพื่อนผมมานาน มันรู้ดีว่าผมพูดเล่นหรือว่าจริง
“แค่ห่วงแน่นะไอ้ฟลุ๊ค”
“กูไม่เคยคิดจะรักใครมึงก็รู้”
“โอเค ไม่เป็นไรวันนี้กูยอมปล่อยไปก่อน แต่ถ้าวันไหนกูชอบน้องเขาจริง ๆ ขึ้นมา อย่าห้ามกูนะเว้ย”
“หึ! ไม่มีวันที่มึงจะชอบใครจริง ๆ หรอกไอ้เซ้นต์” ผมกระตุกยิ้มเยาะมันแต่พอผมพูดจบไอ้เซ้นต์ก็มองไปที่
