"เป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อฉิบหาย" คุณเธียเตอร์พูดด้วยแววตาเหมือนค่อยไม่สบอารมณ์ ก่อนจะยอมผละตัวออกไป ซึ่งฉันก็รีบคว้าผ้าห่มผืนสีขาวสะอาดมาปกปิดเรือนร่างตัวเอง จากนั้นก็ดันตัวลุกขึ้นนั่ง
"อึก…" ฉันสะอื้นเสียงเบาพลางก้มใบหน้าลง โดยที่สมองก็พยายามไล่ภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นออกไปให้หมด
ฉันพยายามลืมทุกวัน พยายามไม่จำ แต่พอวันนี้คุณเธียเตอร์มาอยู่บนตัว พร้อมกับถอดเสื้อผ้าฉัน ทำให้ภาพนั้นมันผุดเข้ามาอย่างชัดเจน
มาทั้งความเสียใจและความเจ็บปวด
"อีกสองวัน หวังว่าเธอคงพร้อม"
"…" ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง ทำให้เผลอไปสบตากับแววตาโหดเหี้ยมคู่นั้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น มือเล็กกำผ้าห่มจนรู้สึกเจ็บ ก่อนจะรีบขยับตัวหนีเมื่อคุณเธียเตอร์โน้มตัวลงมา
เขามองหน้าฉันครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์หมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอน
ฟรึ่บ!
มือเล็กยกขึ้นกุมขมับตัวเอง โดยที่เนื้อตัวยังคงสั่นเทิ้มอย่างหวาดกลัว
ฉัน
