"คุณหมายความว่ายังไงคะ" ฉันเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาด้วยใบหน้าแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะคำพูดของคุณเธียเตอร์เหมือนรู้อะไรบางอย่างมาอย่างนั้นแหละ
หรือเขาจะเห็นข้อความที่ฉันฝากไปให้พี่คัพเค้ก
"คิดจะขอให้น้องฉันช่วย?"
"..!!" ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า มือทั้งสองข้างบีบเข้าหากันแน่น โดยที่หัวใจดวงเล็กๆ ก็เต้นตึกตักๆ ราวกับจะทะลุออกมาเต้นด้านนอก
เขาพูดแบบนี้ชัดเจน ชัดเจนว่าเขาต้องเห็นกระดาษแผ่นนั้นแน่ๆ
"ฉันมีเวลาให้เธอคิดสามวิ"
"ดะ..เดี๋ยวสิคะ" ฉันรีบยกมือห้าม ตอนนี้สมองมันปั่นป่วนไปหมด แทบจะเรียบเรียงอะไรไม่ได้เลย ฉันไม่ได้คิดเอาไว้เลยว่าถ้ากระดาษแผ่นนั้นไม่ถึงมือพี่คัพเค้ก แต่ดันมาถึงมือคุณเธียเตอร์ มันจะเป็นยังไง
"หนึ่ง…"
"…" ฉันกระวนกระวายเมื่อคนตรงหน้าเริ่มนับหนึ่ง โดยที่เขาก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและจุดสูบอยู่ในห้องของฉัน "แตมป์ไม่ให้สูบบุหรี่ในห้องแตม
