“เพ้อเจ้อ ใครมันจะไปนอกใจวะ ... เอ๋?? ..ดะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ว่าไงนะ?"
“นี่มองทางเซ่ จะหันหลังมามองฉันทำไมกัน รอให้ถึงบ้านก่อนแล้วฉันจะบอก”
“โอเคคร้าบผ๊ม” อดิเรกขับรถพาเธอกลับบ้านอย่างตื่นเต้น
อลินยืนกอดอกเดินวนอยู่หน้ารั้วประตูบ้านของเธอในตอนมืดค่ำเธอลืมกุญแจไว้ในห้องนอน บ้านทั้งหลังมืดมิด แสดงว่าพ่อแม่เธอไม่อยู่ ถนนในซอยที่ดูเปลี่ยวๆน่ากลัว ยังดีที่มีนายโด่งยืนอยู่เป็นเพื่อน หล่อนรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อโทรไปแล้วไม่มีใครรับสาย
“แล้วเรื่องแต่งงานล่ะครับว่าไงเอ่ย”
“ฉันแค่พูดไปงั้นแหละนายโด่ง เผื่อจะจนมุมจริงๆ แต่นั่นคงเป็นวิธีสุดท้ายที่ฉันจะเลือก” อลินบอกกับเขาก่อนจะเบือนหน้าหนี
“ก็ดี อย่างน้อย คุณคงจะเลิกยุ่งกับไอ้หมอหน้าจืดนั่นแล้ว ก็ดูไม่น่าจะไปกันรอด อย่างคุณน่ะ ต้องเหมาะกับผม รู้มั้ย”
“พูดมากน่า”
ติ๊ดด
เสียงข้อความมือถืออลินดังขึ้น หล่อนรีบเปิดอ่านทันที แล้วต้องตก
