เมื่อพิธีสวมแหวน วางสินสอด และรดน้ำสังข์เป็นอันเสร็จสิ้น ท่ามกลางความยินดีกับญาติๆทั้งสองฝ่ายจำนวนไม่ถึงสิบคน ชาตรีและสิรีรัตน์ออกอาการดีใจออกนอกหน้าโดยไม่มองดูเจ้าสาวที่เอาแต่ทำหน้านิ่งเฉย เธอเหม่อลอยเผลอนึกถึงใบหน้าและรอยยิ้มที่หาดูยากของแดเนียลเมื่อครั้งที่เคยได้ใกล้ชิด แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ได้แต่ปลอบใจตัวเองและดึงความเลวร้ายจากเขามาเรียกสติให้ใจได้อยู่กับปัจจุบันเสียที
อดิเรกเอื้อมมือไปกุมมือนุ่มที่สวมแหวนเพชรเม็ดเป้งด้วยสีหน้าที่ดูเข้าอกเข้าใจเธอดี เขารู้ ว่างานในวันนี้ มีคนดีใจเพียงแค่สามคน ส่วนพ่อเขานั้นไม่ต้องพูดถึงเลย แค่ทนอยู่ถึงพิธีจบก็บุญแล้ว น่าเสียดายหากแม่เขายังอยู่คงจะดีใจที่เขาเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
“แหม ใจเย็นๆสิคะเจ้าบ่าว เดี๋ยวค่ำนี้ก็ได้ส่งตัวเข้าหอแล้วจ้า ป่ะหนูลินลูก เราไปเตรียมตัวแต่งหน้าเปลี่ยนชุดงานเย็นนี้กันเถอะ” สิรีรัตน์จีบปากจีบคอแซวเมื่อเห็นเจ้าบ่าวกำลังนั่
