Pink rain พายุรักกระหน่ำใจ

ตอนที่17

หนึ่งสัปดาห์ก่อน

“พี่พายุจะทำอย่างนี้กับมะยมไม่ได้นะคะ! มะยมก็แค่ประชด พี่จะเลิกกับมะยมจริงๆ เหรอ!” สาวสวยกรีดร้องอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อถูกอดีตแฟนลากตัวออกมาจากร้านอาหาร ดวงตากลมโตฉายชัดทั้งอารมณ์โมโหและน้อยใจ เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะเลิกกับเธอจริงๆ

พายุมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาและเอือมระอา

ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกเลิกเขาก่อนแท้ๆ แต่วันนี้กลับมาเรียกร้องถามหาสิ่งที่เป็นอดีต มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ อีกอย่างเขาเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกมาตั้งแต่ต้นด้วยซ้ำ ที่ยอมคบด้วยก็เป็นเพราะว่าช่วงนั้นเขากำลังโสดและไม่มีผู้หญิงที่สนใจเท่านั้น

“มะยม เรื่องของเรามันเป็นอดีตตั้งแต่วันนั้นแล้ว” พายุขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ในขณะที่ดวงตามองไปยังร่างของไพลินที่เดินกลับหอพักไปพร้อมกับเพื่อนของเธอด้วยความเป็นห่วง

ดาวคณะบริหารหน้าซีดเผือดหลังจากได้ยินถ้อยคำแสนเย็นชาจากชายหนุ่มที่เธอมอบตัวมอบใจให้เขาไปหมดแล้ว และไม่คิดว่าการงอนเพียงครั้งเดียว จะทำให้มีผลลัพธ์เช่นนี้

“พี่ได้มะยมไปแล้วจะทิ้งแบบนี้ไม่ได้นะคะ มะยมไม่ยอม! อึก!” ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดพร้อมกับรีบปิดปากของตัวเองหลังจากสบสายตากับเขา สายตาที่บอกว่ากำลังหมดความอดทน มันทั้งเย็นชาและน่ากลัว

พายุมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน ก่อนแสยะยิ้มเหยียดหยันออกมา

“เหอะ... พี่ว่าพวกเรามีข้อตกลงก่อนที่จะคบกันนะ แต่ดูเหมือนว่าเราตั้งใจจะลืมมากกว่า ต้องให้พี่ทบทวนให้ไหม”

ใบหน้าของมะยมซีดเผือดลงทันทีที่ความทรงจำวันแรกที่คบกันหวนย้อนคืนมาในความคิด ริมฝีปากเล็กสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด

“พี่พายุ มะยม...มะยมไม่ได้ตั้งใจ...จะลืม...มะยมก็แค่...” คิดว่าถ้าได้เขามาแล้ว เขาจะต้องยอมทำตามความปรารถนาของเธอ

พายุแค่นหัวเราะพร้อมกับยกนิ้วทั้งสองขึ้นมา

“ข้อหนึ่งระหว่างที่คบกันจะไม่มีการผูกมัดอีกฝ่าย และสองถ้ามีคนใดคนหนึ่งบอกเลิก การคบกันจะสิ้นสุดทันที”

ตั้งแต่คบกับผู้หญิงมา เขาแทบจะไม่ได้ใช้ข้อสองเองเลยสักครั้ง เพราะคนที่บอกเลิกเขาก่อนมักจะเป็นอีกฝ่ายมากกว่า ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เคยใส่ใจ

ครั้งนี้มะยมก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเขาก่อนเช่นกัน เขาไม่สนใจว่าระหว่างคบกันหญิงสาวจะไปคบกับผู้ชายคนอื่นหรือไม่ แต่ถ้าเลิกกันแล้ว เขาจะไม่มีวันหวนกลับไปอีกอย่างแน่นอน

มะยมตัวสั่นหลังจากที่ถูกอดีตคนรักขับไล่ไสส่ง พร้อมกับภาพเมื่อครู่ที่ย้อนเข้ามาในหัว ภาพของพายุที่ช่วยประคองผู้หญิงแว่นหนาในร้านอาหาร

“เพราะผู้หญิงคนนั้นสินะ”

พายุขมวดคิ้ว นิ่งเงียบ

มะยมเงยหน้าสบสายตาอย่างคับแค้นใจ

ตอนแรกเธอคิดว่าเพราะเขาไปติดผู้หญิงในร้านเหล้าจึงโกรธงอนจนถึงขั้นบอกเลิกเพราะเขาไม่คิดจะขอโทษเธอแต่อย่างใด แต่วันนี้กลับเห็นเขาดูแลผู้หญิงอีกคนด้วยท่าทางอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำกับเธอมาก่อน

“เพราะยัยนั่นใช่ไหมคะ ถึงทำให้พี่ไม่สนใจมะยมแล้ว”

ใบหน้าของพายุเคร่งเครียดมากกว่าเดิม

“อย่าลากเพื่อนของฉันมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของเธอ” ชายหนุ่มเตือนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

มะยมตัวสั่น จิกกำมือของตัวเองแน่น ทว่าทั้งความกลัวและความเกลียดนั้นกลบความเจ็บจากเล็บที่จิกเข้าเนื้อไปเสียหมด

เธอไม่น่าหลงคิดไปเองเลยว่าจะสามารถจับเขาให้อยู่หมัดได้ สุดท้ายแล้วที่เธอทำทุกอย่างเพื่อให้เขามาเป็นของของเธอ มันก็แค่ความหลงละเมอชั่วคราวเท่านั้น

แต่ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้น พายุก็คงยังไม่สนใจใครนอกจากเธอ... และยิ่งเห็นเขาออกปากปกป้องแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอเกลียด

“แล้วพี่จะต้องเสียใจที่ไปเลือกยัยขี้เหร่นั่น!” มะยมมองอดีตคนรักของตนด้วยความรักและเกลียดชัง จากนั้นเดินออกไปขึ้นรถของเพื่อนที่จอดรออยู่ทันที

พายุถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับเอนตัวพิงประตูรถอย่างกังวล ในตอนนี้เขารู้สึกกลัวไพลินมากกว่า กลัวว่าเธอจะตีตัวออกหากจากเขาอีกครั้ง พร้อมกับคิดว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้

ถ้ารู้ว่าความรู้สึกที่มีให้เพื่อนสาวมันมีมากกว่าคำว่าแค่สนใจ เขาก็คงจะทำทุกอย่างให้ชัดเจนมากกว่านี้ แต่พอได้เห็นแววตาอันเต็มไปด้วยความผิดหวังของเธอ เขาจึงรู้แล้วว่าสิ่งที่ต้องการไม่ใช่แค่เอาชนะ แต่อยากเป็นคนที่อยู่ในสายตาของเธอบ้าง

สักนิดก็ยังดี...

ปึง!

ชายหนุ่มกำมือแน่นและทุบประตูรถตัวเองเพื่อระบายอารมณ์

“โธ่เว่ย!!!”