ตอนที่2

811 คำ

แต่โชคเหมือนจะไม่เข้าข้างเธอเลยสักนิด เพราะทันทีที่เธอเดินออกจากประตูหอพัก ก็พบเจ้ากรรมนายเวรเลยน่ะสิ! นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้วมั้ง! ไพลินมองร่างสูงกำยำของคนออกกำลังกายอย่างหนัก เล่นโทรศัพท์อยู่ตรงม้านั่งหน้าหอพักของเธอด้วยความลำบากใจ ใจหวาดหวั่นด้วยความระแวงกลัวว่าเขาจะจับได้ แต่อีกใจก็คิดว่าเธอกับพริตตี้ต่างกันราวฟ้ากับก้นเหว พายุไม่มีทางจับได้แน่นอน ตอนนี้เธอคือไพลิน ฉายาป้าแว่นแห่งคณะนิเทศ ผู้หญิงที่เฉิ่มเชยที่สุด ผู้หญิงที่ไม่มีวันได้ออกหน้ากล้องหากต้องทำงานกลุ่ม เป็นผู้หญิงที่ไม่มีวันโคจรไปสะดุดตาเขาแน่นอน เมื่อปลอบใจตัวเองแล้ว จึงค่อยๆ เดินผ่านหน้าเขาไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไพลินกั้นลมหายใจด้วยใบหน้าปกติขณะเดินผ่านเพื่อนร่วมคณะ ทว่าพายุกลับเงยหน้าขึ้นมาพอดิบพอดี ชายหนุ่มมองใบหน้าด้านข้างที่โดนแว่นทรงเชยๆ ปิดเอาไว้น้อยที่สุดด้วยความสงสัย “ไพลิน!” ทว่ารู้ตัวอีกทีก็เผลอเรียกชื่อไปแล้ว คนถูกเรียกสะดุ้งเบาๆ หลังที่ค่อมอยู่แล้วเพราะมัวแต่กอดกระเป๋ายิ่งค่อมหนักกว่าเดิม หัวใจของหญิงสาวเต้นรัว ในขณะที่สมองกำลังคิดฟุ้งซ่านจนแทบรวน แต่กระนั้นก็ยังหันกลับไปทักทายราวกับเป็นเรื่องปกติ ก็เขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่น ผ่านการเรียนการทำงานมาด้วยกันถึงสามปี ถ้าเธอทำเมินมันก็น่าสงสัยน่ะสิ! “อ้าวพายุ มีอะไรเหรอ” เสียงหวานใสถามกลับ พร้อมกับดันแว่นขึ้นเพื่อปกปิดใบหน้าของเธอให้มากขึ้นกว่าเดิม ขออย่าให้โดนจับได้! ขออย่าให้โดนจับได้! ไพลินภาวนาในใจ ในขณะที่กำลังส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้เขา เพราะถึงจะเป็นเพื่อนร่วมคณะ แต่ก็อยู่กันคนละกลุ่ม พายุน่ะไม่เคยมาสุงสิงกับเด็กเรียนกับพวกเธอหรอก เพราะกลุ่มของเขาคือกลุ่มดาราไฮโซ พวกเธอมันเดินคนละเส้นทางกันตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว พายุเอียงคอจ้องมองเพื่อนร่วมรุ่นที่ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาด้วยความสงสัย ภาพด้านข้างกับด้านหน้านี่มันคนละขั้วเลย แต่กลับรู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก คนอย่างเขาน่ะหรือจะไปคุ้นตากับหน้าจืดชืดเช่นนี้ เมื่อลงความเห็นว่าคิดไปเอง หญิงสาวจึงยิ้มตอบกลับตามมารยาททันที “ไม่เจอกันนาน จะไปเรียนใช่ไหม” ไพลินโล่งใจเมื่อเห็นว่าความลับของเธอยังเป็นความลับต่อไป แต่เธอคงต้องเลี่ยงที่จะพบเจอเขาจริงๆ แล้วล่ะ ไอ้การบังเอิญเจอแบบนี้ มันจะทำให้เธอหัวใจวายตายเข้าสักวัน “อ๋อใช่ เรากำลังจะไปเรียนน่ะ เรา...ไปก่อนนะ” เมื่อพูดจบก็รีบเดินออกไปทันทีโดยไม่หันกลับไปมองเลยสักนิด หวังว่าเขาจะจับพิรุธเธอไม่ได้ และจะไม่สงสัยอะไรไปมากกว่านี้! แต่....เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะดวงซวยได้ถึงขนาดนี้เช่นกัน “พอดีอาจารย์บอกว่าเหลือแค่กลุ่มของพวกเธอที่ยังมีคนไม่ครบ ถ้าอย่างนั้นฉันขออยู่ด้วยคนนะ” พายุยิ้มร่าขณะยืนขอเข้ากลุ่มทำรายงานกับกลุ่มของไพลิน ซึ่งในสายตาของไพลินนั้น รอยยิ้มของเขาไม่แตกต่างจากรอยยิ้มของปีศาจเลยสักนิด! “ไพลิน...ไพลิน...” ชานมสะกิดสีข้างของเพื่อนเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งไป ไพลินสะดุ้งเบาๆ จากนั้นรีบยื่นกระดาษรายชื่อให้ชายหนุ่มตัวสูงทันที ในขณะที่หัวใจของเธอทั้งกรีดร้องและคร่ำครวญด้วยความหวาดกลัว เพราะร้อยวันพันปีพายุไม่เคยเฉียดเข้ามาใกล้กับกลุ่มของเธอเลยสักนิด ถึงแม้ว่าจะเรียนอยู่ในวิชาเดียวกันก็ตาม! แล้วทำไมวันนี้คนรวยเพื่อนแบบเขาถึงได้ไม่มีกลุ่มกันล่ะ ทำไมถึงต้องเข้ามาอยู่กลุ่มเดียวกับเธอด้วย! ไพลินอยากทึ้งหัวตัวเองแรงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากนั่งปั้นยิ้มจืดชืดอย่างคนซังกะตาย “ไพลิน เจอกันอีกแล้วนะ” พายุทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกสะดุดใจกับยัยจืดคนนี้นัก มันเหมือนมีบางอย่างกวนใจเขาอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องมาขอเข้ากลุ่มกับพวกเด็กหน้าห้องพวกนี้ก็ได้ แต่ขากลับเดินออกไปตามใจเสียอย่างนั้น แต่พอเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของหญิงสาวแล้ว กลับรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more