ว้าย!
พอถูกลากเข้ามาในบ้านพิมพ์มาดาก็ถูกเหวี่ยงไปกับโซฟาในห้องรับแขกทันที เธอตั้งตัวไม่ทันจึงล้มกระแทกกับตัวโซฟาจนจุก พอจะลุกหนีก็ถูกคนตัวโตเดินมากดหัวไหล่ให้พิงไปกับพนักโซฟาจนขยับตัวไปไหนไม่ได้
“นายทำบ้าอะไรของนาย”
“ลงโทษเมีย”
น้ำคำห้วนๆ ตอบกลับทันควัน พร้อมกับจ้องหน้าสวยที่ตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจในตัวเขาอยู่ในที แล้วเรื่องอะไรเขาต้องสนใจสายตาเกลียดชังที่หล่อนส่งมาให้ด้วยเล่า ในเมื่อพิมพ์มาดาเป็นของเขาและต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นายน่าน”
เธอสั่งเสียงแข็งไม่ยอมเช่นกัน พร้อมดิ้นหนีจากแรงกดของบุรุษที่คร่อมเหนือตัวเองอยู่ในตอนนี้ เขาบังคับให้เธอพิงไปกับพนักโซฟาและตัวเขาก็คร่อมกักร่างเธอไว้ โดยมีสองมือใหญ่กดหัวไหล่เธอให้อิงพิงไปกับพนักเก้าอี้ สองมือทุบตีไปกับหน้าอกแกร่งแต่เหมือนกับว่าทุบกำแพงหินผาเจ็บมือเสียแรงเปล่า
“ทำไมฉันต้องปล่อยด้วย เธอคิดยังไงถึงไป
