6
3504 คำ
ออร์แลนโด้เดินออกจากห้อง ก็ตรงไปยังไนต์คลับบนเรือสำราญ ด้วยสีหน้าบึ้งตึง เขานั่งดื่มโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้างที่หันมามอง และเอาแต่ยกแก้วขึ้นดื่มติดๆ กัน
จนกระทั่งเวลาผ่านไปราวยี่สิบนาที อันโตนีโอ้มือขวาคนสนิทก็เดินเข้ามาหาและเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นผู้เป็นนายนั่งดื่มอยู่คนเดียว!
“บอสครับ แล้วคุณมิกิล่ะครับไปไหน!”
เมื่อชั่วโมงก่อน...อันโตนีโอ้ออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก พอกลับเข้ามาในห้องอาหาร บริกรที่ดูแลโต๊ะก็บอกว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเดินตามคุณผู้หญิงออกไปด้านนอกได้สักพัก เขาตามออกไปแต่ก็ไม่เจอ จึงกลับมาถามการ์ดที่ดูแลตามจุดต่างๆ ก็ทราบว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเข้ามานั่งที่ไนต์คลับ เขาจึงรีบตามมา!
“แกถามหาผู้หญิงแบบนั้นทำไม!” ออร์แลนโด้ถามอย่างไม่พอใจที่ได้ยินคนสนิทเอ่ยถึงสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงที่ดูจะสนิทสนม
“เอ่อ! ขอโทษครับ ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง” อันโตนีโอ้รีบออกตัว ก่อนที่ผู้เป็นนายจะตีความหมายของตนผิดไป
ขณะที่ออร์แลนโด้กำลังจ้องหน้ามือขวาคนสนิทของตัวเองนั้น แม่บ้านที่สั่งให้เข้าไปดูแพรณาราก็เดินเข้ามาหาด้วยสีห้นาตื่นๆ
“ทะ...ท่านคะ เอ่อ...คุณผู้หญิงแย่แล้วค่ะ เธอตัวร้อน แล้วก็หน้าซีดแถมเอาแต่เพ้อ ดิฉันเรียกให้กินยาก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา สงสัยจะเป็นไข้หนัก ดิฉันเอ่อ…ขออนุญาตท่าน ไขกุญแจที่ข้อมือของ เอ่อ...”
ออร์แลนโด้ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนสนิทและแม่บ้านมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนจะรีบเดินตามไป
พอวิ่งมาจนจะถึงห้องพักของผู้เป็นนาย อันโตนีโอ้ที่ยังมึนๆ กับคำว่า ‘ขออนุญาตท่านไขกุญแจที่ข้อมือ’ จึงดึงแขนให้แม่บ้านหยุดวิ่ง แล้วเอ่ยถาม
“เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ จะขอเอากุญแจไปไขอะไร”
“เอ่อ…คือว่า เอ่อ...” แม่บ้านลังเลไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือไม่
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง บอกมา!” อันโตนีโอ้เอ่ยย้ำอีกครั้งว่าตนจะรับผิดชอบถ้าเกิดอะไรขึ้น
“เอ่อ...คือว่า ท่านสั่งให้ดิฉันเข้าไปดูแลคุณผู้หญิงที่อยู่ข้างในห้อง แต่พอดิฉันกับเพื่อนเข้าไป ก็เห็นเธอถูกใส่กุญแจมือติดกับหัวเตียงไว้ทั้งสองข้าง แถมเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว และไม่ได้สติค่ะ ตามร่างกายก็มีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด”
“พอละ! ฉันเดาออกแล้ว ขอบใจมาก รีบไปกันเถอะ คุณมิกิท่าจะแย่” อันโตนีโอ้รีบตัดบท ‘อะไรวะ? เขาออกไปคุยธุระข้างนอกไม่นาน กลับมากลายเป็นแบบนี้ไปได้ไง บอสนะบอสชอบทำอะไรรุนแรงกับคุณมิกิ ทั้งๆ ที่เมื่อวานจะเป็นจะตาย สั่งคนตามหาซะให้วุ่นไปหมด นี่ก็อุตส่าห์ทำซึ้งได้ไม่กี่นาที หึ! แบบนี้คุณมิกิไม่ยอมอยู่ด้วยแน่ๆ เขาเพิ่งคุยกับสายกับคนที่ให้ไปสืบเรื่องของเธอมา ถึงรู้ว่าชีวิตของเธอน่าสงสาร พ่อแม่ตาย มีเงินแต่ไม่ได้ใช้
แถมยังหนีออกจากบ้านมาทำงานเลี้ยงตัวเอง เพราะสามีของป้าจ้องจะจับทำเมีย ส่วนป้าก็เอาแต่เข้าบ่อนถลุงเงิน แล้วนี่ยังต้องมาเจอกับอสูรร้ายอย่างเจ้านายของเขาอีก เฮ้อ…รายนี้ตั้งแต่เจอกับคุณมิกิเข้า เดี๋ยวก็ผีเข้าผีออก นี่คงจะเพิ่งรู้สึกตัวสิท่า ว่าทำอะไรลงไปถึงได้รีบวิ่งซะขนาดนั้น!’ อันโตนีโอ้ประเมินเหตุการณ์ พลางส่ายหน้าอย่างเพลียๆ
ออร์แลนโด้รีบร้อนมาหาหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแม่บ้านอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ แพรณาราที่มีใบหน้าซีดเซียว หัวใจของเขากระตุกวูบขึ้นมาทันทีทันใด
‘บ้าจริง!’ คนที่มีความผิดรีบไขกุญแจมือออกทั้งสองข้าง แล้วหันไปไล่แม่บ้านที่ยืนสั่นอยู่ใกล้ๆ “ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง”
“ค่ะท่าน” แม่บ้านรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“มิกิ” ออร์แลนโด้เอ่ยเรียกคนที่ไม่ได้สติเบาๆ พร้อมกับเข้าไปนั่งใกล้ๆ พลางมองข้อมือบางที่แดงช้ำทั้งสองข้างอย่างอึ้งๆ ‘พระเจ้า! นี่เขาทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้เลยหรือวะ’ ชายหนุ่มมองสำรวจดูรอยช้ำตามตัวของสาวเจ้าอย่างรู้สึกผิด
“ได้โปรด...มิกิเจ็บ พี่อลันอย่าทำมิกิเลย ฮือๆ คุณพ่อขา คุณแม่ขา ช่วยมิกิด้วย ฮือๆๆ” หญิงสาวละเมอออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอย่างไม่ขาดสาย ออร์แลนโด้ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ
‘ทำไมเขาถึงได้เลวขนาดนี้วะ?’ คนที่เพิ่งจะได้สติ รีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่พอสัมผัสโดนแก้มนวลเท่านั้น ก็รู้สึกถึงความร้อนที่เหมือนดั่งโดนไฟลวกขึ้นมาทันใด!
“บ้าจริง!” เขาสบถเสียงดังก่อนจะวิ่งออกไปบอกคนสนิทให้เตรียมตัวเอาเฮลิคอปเตอร์ขึ้น จากนั้นก็วิ่งกลับเข้ามาในห้องแล้วหยิบเสื้อคลุมมาใส่ให้สาวเจ้าอย่างเร่งรีบ แล้วอุ้มเธอเดินออกจากห้องตรงไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์บนดาดฟ้าของเรือทันที
อันโตนีโอ้และการ์ดอีกคนเข้าประจำตำแหน่งนักบินคอยอยู่ พอเห็นผู้เป็นนายอุ้มหญิงสาวเข้ามานั่งประจำที่เสร็จ ก็รีบหันไปเอ่ยถาม เพื่อเตรียมจะเอาเครื่องขึ้น!
“ให้ผมพาบินไปที่ไหนครับบอส!”
“ไปโรงพยาบาล เซนต์ ร็อฟเวลล์ (Saint Rofwell ) ด่วนเลย!” ออร์แลนโด้บอก ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับคนในอ้อมกอด “อย่าเป็นอะไรนะ มิกิ พี่ขอโทษค่ะ พี่ขอโทษคนดี”
‘ให้ตายสิ! ถ้าเธอเป็นอะไรไป ชาตินี้เขาจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลย’ ชายหนุ่มสบถด่าตัวเองในใจอย่างหงุดหงิด
อันโตนีโอ้กับการ์ดอีกคนถึงกับชะงักไปทันใด ที่ได้ยินคำว่าพี่ขอโทษ ออกจากปากของผู้เป็นนาย ที่ตั้งแต่ทำงานมาตนยังไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยขอโทษใครหรือผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน
“เอาฮอขึ้นสิ!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงดังอย่างร้อนใจ
“ครับๆ เอาขึ้นเดี๋ยวนี้เลยครับ!” อันโตนีโอ้รีบบอก พร้อมกับนำเฮลิคอปเตอร์ทะยานสู่น่านฟ้า ไปตามพิกัดที่ตั้งของโรงพยาบาล เซนต์ ร็อฟเวลล์
สี่สิบนาทีต่อมา...Saint Rofwell
เฮลิคอปเตอร์ My Angel Rocasander ก็ลงจอดยังดาดฟ้าของโรงพยาบาล หน่วยแพทย์รีบเข้าไปดูแลทันทีที่เครื่องลงจอด แต่ทว่า... ออร์แลนโด้กลับไม่ยอมให้ใครแตะสาวเจ้า และยืนยันเสียงเข้มว่าจะอุ้มเธอไปส่งถึงห้องตรวจ!
ตอนแรกแพทย์ทำท่าจะค้านแต่เห็นสีหน้าที่บ่งบอกว่า เป็นเรื่องแน่ๆ ถ้าไม่ได้ดั่งใจ ซึ่งใครๆ ต่างก็รู้จักกิตติศัพท์ของออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์ ชายหนุ่มผู้ขึ้นชื่อเรื่องเย็นชาและอารมณ์ร้าย!
นายแพทย์ใหญ่ถึงกับส่ายหน้าอย่างหมั่นไส้ ยอมให้เจ้าพ่อคอนสตรักชั่นคนดังอุ้มหญิงสาวไปส่งที่ห้องตรวจ
จากนั้นก็เริ่มสอบถามอาการเบื้องต้นคร่าวๆ ของหญิงสาวที่ไม่ได้สติตรงหน้า เจ้าพ่อคนดังนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ
“เธอไม่สบาย...เอ่อ...เป็นไข้ครับ!”
‘หึ! เหรออออ...’ นายแพทย์ใหญ่อายุห้าสิบกว่าแอบประชดในใจพร้อมกับกลอกตาใส่หนุ่มตรงหน้าอย่างอดไม่ไหว
‘แล้วรอยช้ำตามตัวที่เห็นนอกเสื้อคลุมนั่นคืออะไร? เดี๋ยวถ้าตรวจเช็กอย่างละเอียดแล้วพอความไม่ชอบมาพากล เขาเนี่ยแหละจะจัดการเด็กหนุ่มตรงหน้าให้ดู! เขารู้จักกับบิดาของอีกฝ่ายตั้งแต่สมัยเรียน เลโอนาดท์เป็นคนมีเหตุผล รักความถูกต้อง มีอำนาจและรู้จักใช้จนกลายมาเป็นบารมีที่มีแต่คนเกรงกลัวและนับถือไปทั่ว’
“งั้นขอเชิญคุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ เพราะผมจะต้องตรวจคนไข้อย่างละเอียด!”
“เอ่อ...ผม...ผม” ออร์แลนโด้ทำท่าจะไม่ยอม
“เชิญครับ!” นายแพทย์ใหญ่ไล่อีกครั้งอย่างสุภาพ
“ไม่! ผมจะอยู่ที่นี่!” ออร์แลนโด้ยืนยันเสียงเข้มไม่ยอมขยับไปไหน
นายแพทย์ใหญ่ถึงกับกุมขมับในความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของอีกฝ่าย ไหนจะใบหน้าเย็นชานั้นอีก ‘ให้ตายสิ! ชาตินี้เคยยิ้มบ้างหรือเปล่าวะ’ นายแพทย์วัยห้าสิบค่อนขอดในใจ
“บอสครับ! ออกมาเถอะ! คุณหมอจะได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ครับ” อันโตนีโอ้รีบพาตัวผู้เป็นนายที่ดื้อเหมือนเด็กๆ ให้ออกไปรอข้างนอก เพราะตนรู้สึกอายพยาบาลและแพทย์จนแทบอยากจะมุดผนังห้องหนี แล้วไปโผล่ที่อีกซีกโลก
สองชั่วโมงต่อมา...
ออร์แลนโด้หันมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาขวางๆ หลังถูกลากออกมาข้างนอก ชายหนุ่มถอนหายใจไปมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันไปต่อว่า “แกลากฉันออกมาทำไมฮะ! ไอ้หมอแก่นั่นไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้!”
“บอสครับ! ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ!” อันโตนีโอ้รีบปราม
“ใจเย็นงั้นเหรอ! นี่จะสองชั่วโมงแล้วนะ! เมียฉันอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสอง! แกยังจะให้ฉันใจเย็นๆ อยู่อีกงั้นเหรอ!” ออร์แลนโด้ที่เงียบมานานเริ่มจะทนไม่ไหว ในใจคิดไปต่างๆ นานาถึงเหตุการณ์ในห้องตรวจ และเตรียมจะผลักประตูเข้าไป
“อย่านะครับบอส! ไม่ได้มีแค่คุณหมอกับคุณมิกิสักหน่อย มีพยาบาลอีกตั้งสามคนนะครับ” อันโตนีโอ้เตือนสติผู้เป็นนายพร้อมกับยื้อแขนเอาไว้ ไม่ยอมอีกฝ่ายให้ทำขายหน้าอีกครั้ง แค่ตอนที่โดนคุณหมอไล่ออกมา ตนก็อายแทนจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“แล้วถ้าเกิดว่าหมอนั่นมันจะ...” คนที่จินตนาการล้ำเลิศยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบก็ถูกคนสนิทขัดขึ้น!
“บอสครับ! คุณหมอนี่รุ่นเดียวกับนายใหญ่เลยนะครับ” อันโตนีโอ้รีบเอ่ยเตือน
“ทำไม! รุ่นเดียวกับพ่อฉันแล้วไอ้นั่นใช้งานไม่ได้หรือไงฮะ?”
“โอ๊ย...ผมขอเถอะครับบอส” อันโตนีโอ้ลากเสียงยาวอย่างเพลียๆ กับความคิดของผู้เป็นนายที่ไปไกลกว่าดาวอังคาร ราวๆ ถึงสามล้านปีแสง
ขณะที่สองหนุ่มกำลังฉุดกระชากลากดึงกันอยู่หน้าห้องตรวจ นายแพทย์ใหญ่ที่ตรวจคนไข้เสร็จ ก็เดินออกมาพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเอือมระอา เพราะเสียงของสองหนุ่มดังเข้าไปในห้อง จนตนทนไม่ไหวต้องรีบออกมาบอก แล้วปล่อยให้พยาบาลดูแลคนไข้ต่อ!
“ใครเป็นญาติของคนไข้เชิญที่ห้องนู้นด้วยครับ” นายแพทย์ใหญ่เอ่ยเสียงเข้ม แล้วเดินนำทางไปทันที
ออร์แลนโด้ไม่ตอบแต่เดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกร้อนอกร้อนใจกับอาการของสาวเจ้า
“คุณจะแจ้งความไหม?” นายแพทย์ใหญ่เอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งๆ หลังจากที่ผู้ต้องสงสัยเข้ามานั่งเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว
“แจ้งความ? แจ้งความทำไมครับ” ออร์แลนโด้ถามอย่างงงๆ
“ผมตรวจร่างกายของคนไข้อย่างละเอียดจากประสบการณ์! ผมบอกได้ว่าคนไข้ถูกข่มขืนครับ” นายแพทย์ใหญ่เปิดประเด็นเด็ดอย่างไม่รอช้า
“...” คนที่ได้ฟังถึงกับชาวาบไปทั้งตัวกับคำกล่าวหา
“ผมตรวจดูภายในที่มีการอักเสบ อวัยวะเพศฉีกขาด เย็บไปสองเข็ม ตามเนื้อตัวของคนไข้มีทั้งรอยช้ำและรอยฟัน ข้อมือมีรอยช้ำบ่งบอกว่าเธอถูกใส่กุญแจมือ และดิ้นรนขัดขืนจนเกิดรอยช้ำทำให้ถลอก คุณพอจะบอกได้ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ถ้าสิ่งที่บอกไม่ตรงกับที่ผมคิดไว้ ผมคงต้อง แจ้งความ!”
ออร์แลนโด้รู้สึกเหมือนโดนตีกลางแสกหน้าเข้าอย่างจัง! ‘พระเจ้า! ตั้งแต่เกิดมา เขาเพิ่งจะรู้สึกอายแทบตายก็วันนี้แหละวะ’ ชายหนุ่มใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด
“เอ่อ...ตอนนี้เธอเป็นยังไงมั่งครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างรู้สึกผิด
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ หมอเพิ่งให้ยานอนหลับกับคนไข้ไป เธอจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แล้วตกลงคุณจะบอกได้หรือยังว่าคุณเป็นอะไรกับเธอ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงครับ คุณออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์” นายแพทย์ใหญ่เรียกชื่อจริงของชายหนุ่มอย่างเต็มยศ
“เธอเป็นภรรยาของผมครับ เราเอ่อ...ทะเลาะกัน แล้วผมก็ทำรุนแรง กับเธอ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นครับ” ออร์แลนโด้ยอมรับการกระทำของตัวเองด้วยเสียงเศร้าๆ
“ทำไมคุณถึงต้องทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้ด้วยล่ะ เธอตัวเล็กนิดเดียว จะเอาแรงจากไหนมาสู้กับอสูรร้าย...เอ่อ…ผมหมายถึงผู้ชายที่ตัวใหญ่แบบคุณได้ แล้วถ้าเดาไม่ผิดเธอเป็นผู้หญิงเอเชียใช่ไหมครับ?” นายแพทย์แอบเหน็บแนมชายหนุ่มไปในตัว
“ครับเธอเป็นผู้หญิงไทย” ออร์แลนโด้กลอกตากับคำว่าอสูรร้ายอย่างเคืองๆ
“งั้นก็อยู่ประเทศเดียวกับแม่ของคุณสินะ” อีกฝ่ายถามต่อ
“ใช่ครับ คุณหมอรู้ได้ไง” ชายหนุ่มถามอย่างงงๆ
“รู้สิ ผมรู้จักทั้งพ่อแล้วก็แม่ของคุณ!” คุณหมอบอกยิ้มๆ
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณหมอชื่ออะไรครับ” ออร์แลนโด้จ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง
“ผมนายแพทย์ วิลเลี่ยม วอมินเนีย เป็นรุ่นน้องที่เรียน มหา’ ลัยเดียวกับพ่อของคุณ เลโอนาดท์”
“ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมต้องขอโทษที่เมื่อครู่ เอ่อ...เสียมารยาทไป” ชายหนุ่มรู้สึกอาย ที่ต้องมาเจอกับบุคคลที่รู้จักทั้งบิดาและมารดา ในสถานการณ์ที่น่าอายแบบนี้ แถมเมื่อครู่ตนยังคิดไม่ดีกับอีกฝ่าย และโวยวายเสียงดังที่หน้าห้องตรวจอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ! ถ้าคุณบอกกับผมว่าเธอคือภรรยา คุณก็ควรจะใจเย็นๆ ใช้สติ! ไม่ใช่ใช้อารมณ์แล้วทำร้ายเธอแบบนี้ เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมจะให้โอกาสไม่แจ้งความกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่คุณต้องสัญญาว่าจะดูแลและให้เกียรติเธอ เชื่อสิ! ว่าหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา ผมภาวนาให้เธอไม่เกลียดคุณแล้วกัน เดี๋ยวรายละเอียดต่างๆ ผมจะให้พยาบาลไปแจ้งคุณที่ห้องพักของคนไข้ ยังไงผมคงต้องขอตัวก่อน เพราะมีคนไข้รออยู่” นายแพทย์ใหญ่บอกเสร็จก็รีบลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณมากครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลเธออย่างดีครับ” ออร์แลนโด้ก่อนจะลุกออกจากห้องตามหลังนายแพทย์ใหญ่ ที่หันมาพยักหน้ารับและยิ้มให้บางๆ
ออร์แลนโด้เดินตรงไปยังห้องของผู้ป่วยวีไอพีที่แพรณาราพักฟื้นอยู่ พอเข้ามาในห้อง ก็เห็นพยาบาลกำลังดึงผ้าขึ้นมาห่มให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียง
“ไม่ทราบว่า...คุณจะอยู่ดูแลคนไข้เอง หรือจะให้ดิฉันเรียกพยาบาลเข้ามาช่วยดูแลเธอคะ” พยาบาลเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบๆ
“ผมจะดูแลภรรยาของผมเองครับ” เขาตอบก่อนจะหันไปมองคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกโกรธและเกลียดตัวเอง ที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในสภาพไม่ต่างไปจากผู้หญิงที่ถูกข่มขืน
“เธอยังมีไข้อยู่นะคะ เมื่อกี้ดิฉันเพิ่งจะฉีดยาแก้ไข้ ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อ แล้วก็ยานอนหลับไป น่าจะสักช่วงสายๆ ของพรุ่งนี้ เธอถึงจะตื่น แต่ถ้าหากเธอยังมีไข้ขึ้นสูง ให้คุณกดปุ่มเรียกพยาบาลได้เลยค่ะ อ่อ...ภรรยาของคุณเธอสวยมากเลยนะคะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางอย่างเธอ เหมาะแก่การทะนุถนอมมากกว่าจะถูกทำร้ายนะคะ คุณว่าไหม?” พยาบาลวัยห้าสิบ เอ่ยเหน็บทายาทตระกูลดังก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป โดยไม่รอฟังคำตอบของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
หลังจากถูกเหน็บเป็นครั้งที่สอง ออร์แลนโด้ก็ยืนสำนึกความผิดของตัวเอง ‘ใช่! เธอบอบบางมาก เรื่องนี้เขารู้ดี! แต่เขาก็โมโหจนขาดสติ ไม่ยับยั้งใจจนเผลอทำรุนแรงกับเธอ เพราะโกรธที่รู้ว่าเธอโกหก! และแอบคุยกับผู้ชายคนอื่น ตอนที่เขาได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นรับสาย หัวใจของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนรักของเธอ เขาจะทำยังไง? จะปล่อยเธอไปงั้นเหรอ? ไม่มีวัน! เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ และจะเป็นไปจนกว่าจะตายจากกัน ไม่มีทางที่ผู้ชายคนไหนจะได้เชยชมต่อจากเขาอีกเด็ดขาด!
ต่อไปนี้เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จะใจเย็นและดีกับเธอให้มากกว่าเดิมอีกสิบๆ เท่า จะทำให้เธอลืมผู้ชายคนนั้นให้ได้ เธอจะต้องจำแต่เขา รักแต่เขา และขาดเขาไม่ได้! เหมือนที่เธอทำให้เขาขาดเธอไม่ได้เช่นกัน’
ออร์แลนโด้คิดหาทางผูกมัดใจของสาวเจ้าไว้กับตัว เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปสั่งอันโตนีโอ้ให้เตรียมบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ให้
สินาทีต่อมา...
“บอสแน่ใจนะครับ!” คนที่ได้ฟังแล้วถึงกับอึ้งไม่ยอมขยับไปไหน
“เออ! กูมั่นใจ! ทีนี้ก็ช่วยไสหัวไปไกลๆ เท้าของกูได้แล้ว!”ออร์แลนโด้ไล่คนสนิทให้ไปทำตามที่สั่ง
“ครับๆ” อันโตนีโอ้พยักหน้ารับตื่นๆ รีบไปให้ห่างไกลจากเท้าของผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว
“มันอะไรกันนักหนาวะ ไม่ได้สั่งให้ไปตายสักหน่อย! ยืนบื้ออยู่ได้” ชายหนุ่มมองตามอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วขยับตัวขึ้นไปนอนเบียดกับคนไข้ที่บนเตียง และดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ พร้อมกับคิดหาทางง้อสาวเจ้าต่างๆ นานา จนกระทั่งหลับไปในที่สุด
อันโตนีโอ้หยิบมือถือมากดระบายความในใจที่เก็บไว้ไม่ไหว แล้วส่งเข้าไปในไลน์กลุ่มมือขวาอย่างไม่รอช้า
อันโตนีโอ้ : “เจ้านายกูนี่เจ๋งที่สุดว่ะ” (จากนั้นก็กดสติ๊กเกอร์รูปคนหัวเราะชักดิ้นชักงอ ส่งตามไปติดๆ)
จิมมี่เจมส์ : “มึงเมายาเหรอพีเค ตีสองจะตีสามเนี่ยนะ” (จิมมี่เจมส์ถ่ายรูปนิ้วกลางที่เป็นสัญลักษณ์แห่งมิตรภาพส่งเข้าไลน์กลุ่ม)
ไทเลอร์ : “คุณอลันเป็นอะไรวะ พีเค”
อันโตนีโอ้ : “ไม่บอกโว้ย...เก็บไว้เซอร์ไพรส์ว่ะ hahaha”
ไทเลอร์ : “เชี่ย!! กวนนะมึง เดี๋ยวกูเอานี่ไปฝาก” (ไม่ถึงสองวินาทีรูปผลไม้มีหนามของไทยที่มีกลิ่นแรง แต่รสชาติทั้งหวานมันอย่าง...ทุเรียน ก็ถูกส่งเข้ามาในไลน์กลุ่ม)
จิมมี่เจมส์ : “ไอ้เจมส์มึงอยู่ไทยเหรอ?”
อันโตนีโอ้ : “มึงไปทำอะไรที่ไทยวะ”
ไทเลอร์ : “ไม่บอกว่ะ เก็บไว้เซอร์ไพรส์เหมือนกันโว้ย”
มาร์ค : “พวกมึงเป็นเชี่ยอะไรวะ ไม่หลับไม่นอน”
โดโนเวล : (ส่งรูปนิ้วกลางสัญลักษณ์แห่งมิตรภาพของแก๊งลงในห้องแชต)
โดโนเวล : “เอาไปอมกันนะ แล้วก็ไปนอนซะหนูๆ ทั้งหลาย hahaha” (จากนั้นดอมก็ส่งคลิปเสียงเข้ามาในห้องสนทนา)
‘โอ้เยส... นั่นแหละที่รัก แบบนั้นแหละ โอ้พระเจ้า โอ้เยสๆๆ’
มาร์ค : “โอ้พระเจ้า...มีเหลือสักคนไหมวะ”
จิมมี่เจมส์ : “Animal...ขอให้ถุงยางแตกทีเถอะว่ะ”
อันโตนีโอ้ : “ไอ้เลว! แน่จริงส่งภาพมาให้กูดูสิวะ Animals! ตาม เจเจ”
ไทเลอร์ : “ไอ้ดอมกูจะเอาทุเรียนไปฝากมึงสองลูกเลย เตรียมตัวรับดีๆ นะมึง”
จากนั้นข้อความและรูปสติ๊กเกอร์หลากหลายก็ส่งเข้ามาในไลน์กลุ่ม ทั้งตัดพ้อ ทั้งด่า ทั้งน้อยใจ ทั้งอิจฉาสารพัด แต่ไม่มีข้อความตอบรับจากไลน์ของโดโนเวลอีกเลย งานนี้เรียกได้ว่าเจอหนุ่มดอมวางระเบิดให้ผึ้งแตกรัง แล้วก็หนีหายเข้ากลีบเมฆไปอย่างสุขใจ
โดโนเวลกดปิดเสียงโทรศัพท์ แล้วนอนกอดหมอนยิ้มอย่างชอบใจ คลิปเสียงที่ส่งเข้าไปเป็นคลิปเสียงหนังเอกซ์ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ที่ตนอัดแล้วส่งเข้าไปในไลน์กลุ่มเพื่อแกล้งสี่หนุ่มให้จินตนาการต่อ! “หึๆ ไอ้พวกนี้หลอกง่ายชะมัดเลยว่ะ!”
- ผู้เขียน
