7
3530 คำ
ช่วงสายๆ ของวัน แพรณาราลืมตาขยับตัวอย่างปวดเมื่อยร่างกาย พลางกะพริบตาเพื่อไล่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างสงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน?
‘พระเจ้า! นี่เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย? แล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?’ แพรณาราหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ออร์แลนโด้ทำร้ายเธอ การกระทำอันป่าเถื่อนที่เเสนเจ็บปวดนั้น แล่นผ่านเข้ามาเหมือนหนังที่กลับฉายซ้ำอีกครั้ง พลัน! น้ำตาก็ไหลบ่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามจะขยับตัวขึ้นนั่ง แต่แล้วก็รู้สึกถึงการโอบรัดของอ้อมแขนตรงรอบเอว แพรณาราแทบหยุดหายใจ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออก
ทันทีที่หลุบตาลงมองก็เห็นรอยสักบนแขนที่โอบมาจากด้านหลัง พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา
‘ทำไมเธอไม่ตายๆ ไปซะ นี่เธอจะต้องเจอกับอสูรร้ายตนนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ’ หญิงสาวต่อว่าโชคชะตา ก่อนจะดึงแขนของออร์แลนโด้ออกจากเอวอย่างรู้สึกโกรธแค้น
ออร์แลนโด้ที่หลับๆ อยู่ ตกใจตื่นขึ้น พยายามปรับสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“อื้อ...มิกิตื่นแล้วเหรอคะ พระเจ้า! มิกิร้องไห้!” ชายหนุ่มตื่นเต็มตาทันทีที่น้ำอุ่นๆ หยดลงบนแขน พอเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น และรู้สึกปวดร้าวเหมือนกำลังโดนใบมีดนับร้อยเล่มปักเข้าที่หัวใจพร้อมๆ กัน
“ปล่อย!” แพรณาราเอ่ยพร้อมกับทุบที่แขนของอสูรร้ายอย่างเจ็บใจ
ออร์แลนโด้ไม่ยอมคลายอ้อมแขนออก แต่กลับถดตัวลงแล้วซบหน้าซุกไซ้ที่หน้าท้องแบนราบของสาวเจ้าอย่างออดอ้อน!
“พี่ขอโทษที่ทำอะไรร้ายๆ กับเมียของพี่” คนมีความผิดรีบเอ่ย ขอโทษ เพราะกลัวสาวเจ้าจะเกลียดตนไปมากกว่าเดิม
“ได้โปรด...ปล่อยมิกิไปได้ไหม ฮือๆๆ” แพรณาราร้องไห้จนตัวสั่น ชายหนุ่มได้ยินถึงกับตัวชา หน้าชาไปทันใด
“นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่พี่จะทำ!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงเข้ม
“ฮือๆ คุณจะให้ฉันอยู่กับคุณได้ยังไงล่ะ...คุณทำร้ายฉัน โดยที่ฉันยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด คุณมันเลว! ฉันแค่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนเท่านั้น ฮือๆๆ ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮือๆ” แพรณาราพยายามผลักคนหน้ามึนให้ออกห่างจากตัว แต่ร่างหนาก็หาได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด!
“ก็พี่โมโหที่เมียของพี่คุยกับผู้ชายคนอื่นนี่ พี่ก็เลย...ยั้งอารมณ์ไม่อยู่” คนหน้ามึนสารภาพตรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลออกให้สาวเจ้าอย่างแผ่วเบา
“กรี๊ดดด...ฉันไม่ได้เป็นเมียของคุณ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อย! ฮือๆๆ” แพรณาราทุบที่หลังของอีกฝ่ายไปทีหนึ่งอย่างเต็มแรง หลังจากที่เขากดจูบลงตรงหน้าท้องของเธอไปสองครั้ง
“เป็นเมียพี่แล้วจำไม่ได้เหรอ? หืม! ส่วนเรื่องคุยกับผู้ชายคนอื่นน่ะ พี่ขอเลยนะอย่าให้มีอีก เพราะพี่ไม่ชอบ!” คนหน้ามึนเอ่ยต่อ
“ฉันเกลียดคุณ ฉันจะไม่มีวันอยู่กับคนใจร้ายอย่างคุณเด็ดขาด! ได้ยินไหม! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนบ้า! ฮือๆๆ”
“พี่ก็บอกแล้วไง ว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่พี่จะทำ มิกิจะให้พี่ทำอะไรพี่ก็ยอม แต่ได้โปรด...อภัยให้ผู้ชายนิสัยไม่ดี ที่ทำเรื่องโง่ๆ เลวๆ กับผู้หญิงที่ตัวเองตกหลุมรักจะได้ไหม” ออร์แลนโด้เงยหน้าขึ้นมองสบตากับ สาวเจ้าเพื่อเหนี่ยวรั้งให้เธออภัยในสิ่งที่ได้ทำลงไป
“คุณบอกว่า...ตกหลุมรักฉันอย่างนั้นเหรอ?” แพรณาราหยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ ก่อนจะย้ำประโยคก่อนหน้าของอีกฝ่าย
“ใช่พี่ตกหลุมรักมิกิ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมิกิเดินเข้ามาในคลับ คืนก่อน” ออร์แลนโด้ยอมรับและจำนนต่อสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอย่างหมดท่า! ‘ใช่อาการที่เขาเป็น! คืออาการของคนที่ตกหลุมรัก เขาเข้าไปเสิร์ชหาข้อมูลในเน็ตมา พระเจ้า! นี่เขาทำตัวยิ่งกว่าแพททริกสันพี่ชายของเขาซะอีก เฮ้อ...สุดท้ายก็ต้องมาลงเอยแบบเดียวกันจนได้!’
“ไม่จริง! คุณดูถูกฉัน! คุณเลวมากที่คิดว่าฉันเป็นหญิงขายตัว! คุณคิดว่าผู้หญิงจะเหมือนกันหมดทุกคนเลยเหรอไง คำว่าให้เกียรติเคยมีบ้างไหมในชีวิตของคุณน่ะ” แพรณาราสวนกลับทันใด ตอนนี้เธอไม่กลัวเขาอีกต่อไป ยิ่งพูดก็ยิ่งของขึ้น เมื่อย้อนนึกไปถึงครั้งแรกที่เจอกัน
“โอเคๆ เรื่องนั้นช่วยลืมมันไปได้ไหม พี่ขอโทษ...พี่ใช้ชีวิตแบบนั้น มาก่อนที่จะเจอมิกิ ส่วนใหญ่พวกดารานางแบบจะเสนอตัวผ่านทางคนของพี่ตลอด พี่ไม่เคยจะถามชื่อพวกเธอ ไม่ดินเนอร์ ไม่เดต ไม่เคยร้องเพลงจีบ ไม่เคยพาไปไหนด้วยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยหลับนอนร่วมเตียง ไม่เคยกอดหรือจูบ แค่มีเซ็กซ์แล้วก็จบ พี่ไม่เคยเอาตัวไปผูกมัดหรือให้ความหวังกับใคร แต่พอเจอมิกิวันนั้น…ทุกๆ อย่างในชีวิตพี่เปลี่ยนไปหมดเลย โดยที่พี่แทบจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ได้โปรด...ให้โอกาสพี่ได้ไหม พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบเมื่อคืนอีก!” ออร์แลนโด้จ้องมองเข้าไปในดวงตาของสาวเจ้า เพื่อบ่งบอกว่าทุกคำพูดของเขามาจากใจ
“...” แพรณาราฟังคำสารภาพรักของคนตรงหน้าก็ถึงกับไปไม่ถูก
“ให้โอกาสพี่แก้ตัวนะมิกิ พี่สัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี” ออร์แลนโด้เอ่ยขอโอกาสและจบด้วยการขอเป็นสามี! ตามสเต็ปที่เจอในสูตรการง้อบนโลก โซเชียล!
“เอ่อ...” แพรณาราอึกอัก อะไรบางอย่างทำให้เธอลังเลขึ้นมา ‘พระเจ้า! เขาทำร้ายเธอนะมิกิ!’ เสียงหนึ่งในใจดังท้วงขึ้นมาเพื่อเหนี่ยวรั้งใจที่กำลังจะเอนเอียงไปเพราะ...อสูรร้ายตรงหน้า
“ได้โปรดคนดี...” ออร์แลนโด้อ้อนวอนต่อด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ได้! ฉันจะให้โอกาสคุณ แต่ฉันจะยังไม่ให้อภัยคุณที่ทำร้ายฉันเมื่อคืน อ้อ! อีกอย่างเรายังไม่ใช่สามีภรรยากันสักหน่อย เพราะฉะนั้นห้ามเรียกแบบนี้อีก ห้ามมีเซ็กซ์...”
“โอ้พระเจ้า! มันไม่ใช่เซ็กซ์มิกิ มันคือการร่วมรักต่างหากค่ะเบบี๋” ออร์แลนโด้ทนไม่ไหว ตัดพ้อสาวตรงหน้า ‘เขารับไม่ได้เลย ให้ตายสิ เธอกล้าเรียกว่ามันเซ็กซ์ได้ยังไงกัน’
“เหรอคะ? แต่ที่ฉันรู้คือเมื่อคืนคุณขืนใจฉัน หรือเรียกง่ายๆ ก็คือข่มขืน!” แพรณาราตอบกลับจนอีกฝ่ายหน้าเหวอขึ้นมาทันใด
“พี่ขอโทษแล้วไงคะคนดี มิกิอยากให้พี่ทำอะไรอีก บอกมาได้เลยค่ะ” คนมีความผิดเปลี่ยนเรื่องอย่างไว เพราะเขารู้สึกไม่ดีที่เธอเอ่ยคำว่า ข่มขืน ออกมาด้วยแววตาเจ็บช้ำ และเขาก็เสียใจที่ทำร้ายเธอไปเมื่อคืน
“เราจะทดลองคบกันหนึ่งเดือน ถ้าฉันคิดว่าคุณไม่ดีพอสำหรับฉัน เราก็ต่างคนเดินตามทางของตัวเอง เราจะจากกันด้วยดี คุณตกลงไหม?” แพรณาราเอ่ยสิ่งที่เธอคิดไว้ เพราะถ้าวันหนึ่งเขาเกิดทำร้ายเธอขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะได้เดินออกไปจากชีวิตของเขาทันที โดยที่เขาจะยังไม่ทันได้เอ่ยคำว่า...ขอโทษหรือขอโอกาสแก้ตัวอีก
“ได้สิ! แค่หนึ่งเดือนเอง เหมือนทดลองงาน” ออร์แลนโด้ยิ้มรับอย่างฝืนใจ ขณะเดียวกัน...ก็แอบวางแผนเอาไว้ว่าถ้าหากวันนี้เขาง้อให้เธอยอมใจอ่อนไม่ได้ ก็ยังมีไม้เด็ดที่เก็บเอาไว้อีกไม้หนึ่งเช่นกัน
“ดีค่ะ งั้นเริ่มตอนนี้เลย กรุณาออกไปจากตัวของฉัน แล้วก็เลิกกอดซะที ฉันหายใจไม่ออก อ่อ! อีกอย่าง ฉันจะไปห้องน้ำค่ะคุณอลัน” แพรณาราสะบัดตัวออก เพื่อที่จะลงจากเตียง
“มาค่ะ เดี๋ยวพี่พาไปส่ง” คนมีความผิดบอกเสร็จก็อุ้มสาวเจ้ามาส่งถึงห้องน้ำ ท่ามกลางเสียงคัดค้านและใบหน้าที่บูดบึ้ง
“ขอบคุณนะคะ ที่พามาส่ง” แพรณาราประชดทันทีที่อีกฝ่ายปล่อยเธอลง
“ไม่เป็นไรค่ะ ผัวเต็มใจ” ออร์แลนโด้ส่งยิ้มหวานไปให้
“นี่คุณ! ฉันบอกแล้วไงว่าเรายังไม่ใช่...”
“โอเคๆ ไม่เรียกแบบนี้ก็ได้ แต่มันชินแล้วนี่คะ ก็เลยมีเผลอกันบ้าง แล้วไม่ต้องมาย้ำกับพี่บ่อยๆ ก็ได้ ว่าเราไม่ใช่สามีภรรยากัน ทั้งๆ ที่เราก้าวผ่านคำว่าใช่เสียยิ่งกว่าใช่ มาตั้งหลายครั้ง หลายรอบ หลายท่า หลายที่แล้วด้วย” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็มองค้อนอย่างงอนๆ แล้วสะบัดหน้าหันไป ทางอื่น
คนที่กำลังจะส่งเสียงกรี๊ดถึงกับอึ้งและมึนงง กับท่าทางของผู้ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ตรงหน้า
“นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย!” แพรณาราเอ่ยถามอย่างงง ๆ นี่เธอคิดถูกหรือเปล่า ที่ให้โอกาสคนบ้า
“ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง...ที่มิกิได้แล้วอยากจะทิ้งไงคะ” ออร์แลนโด้หันกลับมาตอบ ก่อนสะบัดหน้าหนีไปทางเดิมอีกครั้ง
“ฮะ! อะ...อะไรนะ” แพรณารายกมือกุมขมับ รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีทันใด ‘ตกลงนี่เธอเสียตัวให้เขา หรือว่าเขาเสียตัวให้เธอ อ๊ะ! หรือว่าเธอจะเสียตัวให้คนบ้า!’
“ก็พี่บอกมิกิแล้ว ว่าให้เรียกอะไร...ถ้ามิกิไม่อยากจะเรียกผัวขา สามีขา ก็ให้เรียกว่าพี่อลัน ไม่ใช่เรียกคุณๆ แบบนี้ พี่เสียใจนะรู้ไหม!”
ชายหนุ่มบอกเสร็จก็ทำหน้าเศร้าๆ พร้อมกับมองสาวเจ้าอย่างตัดพ้อ ราวกับนางเอกที่เล่นบทเศร้าเรียกน้ำตาและคะแนนสงสาร
แพรณารามองแล้วถึงกับกลอกตาอย่างเหลือเชื่อ! “ก็ได้ๆ ต่อไปนี้จะเรียกว่าพี่อลันเหมือนเดิม แล้วก็เลิกดราม่าซะทีเถอะ มันดูยังไงๆ ก็ไม่รู้”
ด้าน...คนหน้าด้านที่เล่นบทดราม่า ได้ฟังแล้วถึงกับยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี ผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ “ดีค่ะ เดี๋ยวผัว เอ๊ย! พี่ จะไปหาอะไรมาให้มิกิทาน รอแป๊บหนึ่งนะคะ”
“เอ่อ...ค่ะ” แพรณาราตอบ พลางมองตามคนที่เดินผิวปากออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดีด้วยความงุนงง
“ผู้ชายแบบนี้ก็มีด้วย น่ากลัวจริงๆ” หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปทำธุระส่วนตัวและอาบชำระร่างกายให้สดชื่น
ออร์แลนโด้เดินออกไปสั่งลูกน้องให้เตรียมอาหารสำหรับเขาและเธอ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องพิเศษขนาดใหญ่ ที่เหมือนกับห้องพักในโรงแรมหรู สำหรับคนไข้วีไอพี
เขานั่งรอสาวเจ้าทำธุระส่วนตัวอยู่นาน จนอาหารมาพร้อมอยู่บนโต๊ะทานข้าวจนครบแล้ว แต่เธอก็ยังเงียบไม่ยอมออกจากห้องน้ำมาสักที เขาจึงทนไม่ไหวกลัวว่าเธอจะเป็นลมหรือเกิดอุบัติเหตุในห้องน้ำ จึงลุกเดินรีบเคาะประตูถามร้อนใจ
ก๊อกๆ
“มิกิคะ! มิกิ!”
“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทำให้คนที่เคาะประตูเริ่มใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขารีบล้วงพวงกุญแจในเป๋ากางเกง หยิบแท่งเหล็กบางๆ ชิ้นเล็กออกมา แล้วรีบสะเดาะกุญแจห้องน้ำเข้าไปอย่างไม่รอช้า
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ออร์แลนโด้ถึงกับตกใจที่เห็นแพรณาราร้องไห้ตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องน้ำ เนื้อตัวเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาเดาว่าเธอคงกำลังจะอาบน้ำ แต่กลับมาเห็นสิ่งที่เขากระทำต่อเธอเมื่อคืนเข้าเสียก่อน พระเจ้า! เขาอยากฆ่าตัวเองนัก
แพรณาราเข้ามาในห้องน้ำเตรียมตัวจะอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแล้วเดินผ่านกระจกตรงที่กั้นอาบน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่กับที่เหมือนคนโดนสาป เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ แล้วก็รอยฟันจางๆ ไปทั่วทั้งตัว ข้อมือเธอก็แดงช้ำทั้งสองข้าง ใช่! เมื่อคืนเขาใส่กุญแจมือเธอไว้นี่
แล้วภาพเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในม่านตาอีกครั้ง แพรณาราทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ดวงตากลมโตสั่นไหวขณะมองร่องรอยของคนป่าเถื่อนที่ฝากเอาไว้บนตัว แบบนี้เธอยังจะอยู่กับเขาได้อีกเหรอ? ดูสิ่งที่เขาทำกับเธอสิ!
หยดน้ำตาไหลบ่าออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่ เธอจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง จนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเรียกของออร์แลนโด้และเสียงเปิดประตูเข้ามา
“พระเจ้า! มิกิ!” ออร์แลนโด้หัวใจกระตุกวูบทันใด
“...” แพรณาราน้ำตาไหลบ่ากว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย
“ชู่ว์ๆ ไม่ร้องนะคะคนดี พี่ขอโทษค่ะ พี่จะไม่ทำกับมิกิแบบนี้อีกพี่ให้สัญญา” เขารีบดึงสาวเจ้าเข้ามาซบที่อกแกร่งของตนอย่างไม่รอช้า
“ออกไป! ฉันจะอาบน้ำ” แพรณาราเอ่ยเสียงกร้าวและดัน อีกฝ่ายให้ออกห่าง
“เดี๋ยวพี่อาบให้ค่ะ” ออร์แลนโด้รีบเสนอตัว
“ไม่ต้อง! จะอาบเอง” เธอปฏิเสธเสียงเย็น
“ไม่เอา พี่จะอาบน้ำกับมิกิด้วย อาหารพร้อมแล้วนะ เราอาบด้วยกันนั่นแหละจะได้เสร็จเร็วๆ มาค่ะ” ออร์แลนโด้ตีมึนไม่สนใจสายตาและสีหน้าของคนที่แสดงออกว่าเกลียดเขาขนาดไหนตอนนี้
ชายหนุ่มรีบช้อนอุ้มร่างบางที่เปลือยเปล่าขึ้น แล้วเดินไปที่อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ และค่อยๆ วางเธอลงในอ่างอย่างเบามือ ก่อนจะหันไปเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบถอดเสื้อผ้าตามลงไปอย่างไม่สนใจเสียงร้องห้ามของคนที่นั่งกอดอกอยู่
แพรณาราพยายามใช้มือปิดบังส่วนต่างๆ ของร่างกาย เพราะเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองกำลังโป๊! จากความโกรธเปลี่ยนเป็นความเขินอาย แถมสายตาของเธอก็ดันเหลือบไปเห็นบางอย่างของคนหน้ามึนเข้า
“กลัวพี่หรือว่าอายพี่ครับคนดี” ออร์แลนโด้เอ่ยถามพลางถูสบู่ให้
“ทั้งสองอย่าง แล้วก็เกลียดเพิ่มอีกอย่างด้วย” แพรณาราเอ่ยขณะที่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่
“พี่ขอโทษค่ะ จะให้พี่ไถ่โทษยังไงก็ได้ ถ้ามันจะทำให้มิกิหายโกรธพี่ขึ้นมาบ้าง” ออร์แลนโด้รีบบอก เพราะตอนนี้เขากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ ไม่ยอมให้โอกาสเขาเหมือนที่ได้เคยรับปากไปเมื่อก่อนหน้า
“จะทำให้ทุกอย่างใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยถามกลับทันที
“ใช่ค่ะ เว้นแต่เรื่องที่มิกิจะไปจากพี่ นอกนั้นได้ทุกอย่าง” ชายหนุ่มตอบอย่างหวั่นๆ พลางรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของสาวเจ้า
“ถ้างั้นก็อย่าลืมที่รับปากนะคะ มิกิขอเวลาคิดก่อนว่าอยากจะให้พี่อลันทำอะไร...ตอนนี้เรารีบอาบน้ำเถอะค่ะ มิกิหิวข้าวแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นจนออร์แลนโด้เริ่มรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง เหมือนที่ครั้งหนึ่งพ่อของเขาเคยบอกว่าแม่ของเขามีพลังงานบางอย่างที่ทำให้พ่อต้องยอมทุกๆ ครั้ง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ตอนนี้เขาวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า อย่าให้เป็นพลังงานตัวเดียวกันเลย สาธุ เอ๊ย! อาเมน...
ยี่สิบนาทีต่อมา...
หลังจากอาบน้ำเสร็จ แพรณาราก็หันกลับมาและกำลังจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่ออร์แลนโด้ก็หวังดี รีบลุกขึ้นไปหยิบมาให้ แต่ก็ดันลืมไปว่าส่วนนั้นของตนกำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ แถมประกาศศักดาด้วยการผงกหัว หงึกหงักทักทายสาวสวยตรงหน้าอย่างท้าทาย
พอออร์แลนโด้หันกลับมาก็เห็นสาวเจ้ากำลังจ้องมองอลันน้อยของเขาอย่างตาค้าง และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้ว่าเขาจะต้องโดน
เพียะ!
เสียงฝ่ามือเรียวเล็กกระทบหนังหน้าด้านๆ ดังก้องไปทั้งห้องน้ำ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบที่เหวี่ยงมาอย่างสุดแรงทันใด
“คุณมันเลว! ทั้งคุณและตรงนั้นของคุณ!” แพรณาราใบหน้าแดงก่ำ ‘พระเจ้า! มันดิ้นได้อย่างกับผีหลอกแน่ะ แถมยังโบกส่ายไปมางึกๆ ราวกับแขนเด็ก...ที่กำลังโบกทักทายคนรู้จักยังไงยังงั้น!’
คนถูกตบหน้าชา ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่เข้าใจ
‘เขาทำผิดอะไรวะ แค่ลูกชายบิดขี้เกียจตอนเช้านิดหน่อยเท่านั้น! เขาก็ถูกตบ! แถมยังด่าว่าเลวทั้งคู่อีก โอ้พระเจ้า! นี่เธอคงไม่ตบเขาทุกครั้งที่แข็งหรอกนะ ถ้างั้นชีวิตนี้เขาคงไม่ได้ใช้งานมันอีกแน่ๆ’ พอคิดมาถึงตรงนี้ ขอบตาของออร์แลนโด้ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด
คนที่วิ่งหน้าตื่นออกจากห้องน้ำมา รีบตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้น ก็ออกมานั่งรอที่โต๊ะอาหารด้านนอก เธอรออยู่เกือบสิบห้านาที ก็แปลกใจที่อีกฝ่ายยังไม่ออกมาสักที ‘หรือว่าอีตาบ้านั่นจะโกรธที่โดนเราตบเมื่อกี้นะ’
แพรณาราเดินกลับไปที่ห้องน้ำตรงจุดเกิดเหตุ และทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสาวเจ้าก็ช็อกจนเกือบจะลืมหายใจ!
“พระเจ้า! นี่คุณมานั่งอยู่มืดๆ แบบนี้ได้ไง รู้ไหมฉันเกือบหัวใจวายแน่ะ!!” เธอต่อว่าพลางยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าอกเบาๆ เพื่อเรียกขวัญ ‘บ้าจริง! นี่ถ้าไม่เห็นรอยสักบนเขาตัว ป่านนี้เธอคงจะวิ่งป่าราบไปแล้วแน่ๆ’
“พี่รอเสื้อผ้าอยู่ค่ะ พีเคกำลังเอาขึ้นมาให้ แล้วที่พี่ปิดไฟ...ก็เพราะกลัวว่ามิกิจะเข้ามาเห็นอะไรๆ ของพี่แล้วไม่สบายใจอีก บอกตรงๆ แก้มของพี่ยังชาไม่หายเลย...แถมมังกรของพี่ มันก็เสียใจมากๆ ด้วยค่ะ” ออร์แลนโด้ทำเสียงเศร้าตัดพ้อต่อว่าอย่างน้อยใจ โดยไม่ยอมหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“มิกิขอโทษแล้วกัน ก็มันตกใจนี่นา แล้วมังกรของพี่นี่...อะไรเหรอคะ?” แพรณาราขอโทษที่เมื่อครู่เผลอตบหน้าอีกฝ่ายไปแบบไม่ลังเล พอได้ยินน้ำเสียงเศร้าๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ
“ก็มังกรยักษ์ของพี่ยังไงคะ” ออร์แลนโด้ที่ทำท่าทางเศร้าๆ หันมาตอบด้วยน้ำเสียงสดใสทันใด
“มังกรยักษ์!” แพรณาราทวนอีกครั้งพลางมองหามังกรยักษ์ที่ว่า
“ใช่ค่ะ! มังกรยักษ์ของพี่” เขาพยักหน้ารับอย่างดีใจราวกับจั่วได้ไพ่ สเตรทฟลัช
สีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้า ทำให้แพรณาราเริ่มจะเดาออกว่ามังกรยักษ์ที่ว่าคืออะไร จึงเอ่ยถามและส่งยิ้มกวนๆ ไปให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกหมั่นไส้ “มังกรโกโมโดน่ะเหรอคะ?”
“พระเจ้า! ไม่ใช่ค่ะ ไม่เหมือนกัน!” ออร์แลนโด้รีบปฏิเสธก่อนจะส่งค้อนวงใหญ่ไปให้คนที่ยืนยิ้มชอบใจอยู่ใกล้ๆ
“ทำไมจะไม่เหมือนกันล่ะคะ มังกรเหมือนกัน ตัวนั้นก็น่าจะตระกูลโกโมโด! หรือไม่ก็อาจจะเป็นญาติกันแน่ๆ เลยค่ะ” แพรณาราบอกพร้อมกับ ชี้ไปที่มังกรตัวนั้นผ่านความสลัว จนเจ้าของมังกรถึงกับทำหน้าเหวอ
“มีใครเคยบอกไหม? ว่ามิกิเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมากๆ” เขารีบยกมือขึ้นปิดมังกรโกโมโด เอ๊ย! มังกรยักษ์ ของตัวเองแทบไม่ทัน
“ไม่มีค่ะ มีแต่คนชมว่าน่ารัก ตกลงจะไปกินข้าวไหมคะ เมื่อกี้มิกิเห็นเสื้อผ้าวางอยู่ที่อีกห้องน่ะค่ะ แต่ถ้าพี่อลันอยากจะนั่งอยู่ข้างในนี้ต่อกับมังกรโกโมโด เอ๊ย! มังกรยักษ์ก็ตามใจนะคะ ไม่ว่ากัน!”
หญิงสาวเชือดเฉือนทิ้งท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปที่โต๊ะทานข้าวอย่างไม่สนใจหัวอกของพ่อมังกรยักษ์เลยแม้แต่น้อย
- ผู้เขียน
