ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่น
แพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วงพ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง
“เป็นอะไรคะ ไม่หิวเหรอ?”
“มิกิลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เขาถามก่อนจะส่งค้อนให้สาวตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขุ่นเคือง
“อะไรคะ ที่มิกิลืม” เธอถามอย่างสงสัย
“ก็ที่นั่งประจำของมิกิคือตรงนี้ไงคะ” เขาบอกพลางชี้ที่ตักของตัวเอง
“โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!” แพรณารากลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความเรื่องมากและเอาแต่ใจของผู้ชายตรงหน้า ‘นี่เธอนั่งไปแค่ครั้งเดียวเอง! มันกลายเป็นที่ประจำของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูอีตาบ้านี่ทำหน้าเข้า อยากจะบ้าตายจริงๆ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ย’
“มิกิจะลุกมานั่งเอง หรือจะให
