บทที่ 4 ตอนที่ื 1
521 คำ
"..." ภาวนาก้มหน้าทิ้งกายอ่อนแรงลงกับพื้นเขาจึงผละมือออกไป บางทีก็รู้สึกว่าหากเขาฆ่าหล่อนเสียให้ตายตกไปตามกันมันคงดีกว่า เพราะคนเป็น...มันยังมีความรู้สึก มีหัวใจ เจ็บได้และเสียใจเป็น หล่อนยอมรับว่าผิดที่ประมาททำให้เกิดอุบัติเหตุและคร่าชีวิตปาหนันกับลูกในท้อง แต่หล่อนไม่ได้ตั้งใจ
หากย้อนกลับไปได้หล่อนก็อยากเป็นคนที่จากไปมากกว่า ทุกอย่างมันจะได้จบที่ตรงนั้น ไม่ต้องมีผลกระทบต่อใครจนเกิดปัญหายืดเยื้อไม่สิ้นสุด
"เปรี้ยว...ทนอีกหน่อยนะที่รักผมอยากให้คนที่มันทำกับเราได้รับกรรม ไม่ใช่ลอยนวลเชิดหน้าชูตาอยู่อย่างมีความสุขทั้งๆ ที่คุณกับผมต้องมาพบเจอกับเรืองเลวร้ายขนาดนี้..." ทัพไทเดินขึ้นไปยืนค้ำโลงแก้วซึ่งมีร่างปาหนันพำนักอยู่ด้านในนั้น
โลงนี้ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษควบคุมการใช้งานโดยระบบไฟฟ้าเพื่อคงสภาพร่างกายของหญิงสาวไม่ให้แปรธาตุไปตามกลไกของธรรมชาติ รวมถึงใช้ตัวยาบางตัวและการแต่งหน้าร่วมด้วย
เมียรักของเขาจึงเหมือนแค่กำลังนอนหลับอยู่เท่านั้น โดยมีเขา...คอยดูแลอยู่ไม่เคยห่าง นับจากวันที่ถูกตามล่าและได้ตัดสินใจทิ้งทุกย่างเพื่อเฝ้ามองโอกาสเอาคืน
ร่างใหญ่เดินลงมายืนข้างๆ จำเลยอีกครั้งเหยียดมอง ยิ้มร้ายด้วยโดยที่หล่อนยังร้องร่ำสะอื้นตัวโยน ไม่มีความสงสาร ไม่มีความปราณีใดๆ ตกตะกอนหลงเหลืออยู่ในหัวใจของเขาอีกแล้ว ต่อให้เคยรัก เคยเอ็นดูมากมายสักเท่าไหร่แต่บัดนี้ภาวนา...ก็เป็นเพียงเครื่องสังเวยความเจ็บปวดคับแค้นใจของเขาเท่านั้นเอง
ชายหนุ่มย่างสามขุมจากไปโดยไม่หันหลังเหลียวแลหล่อนแม้แต่น้อย ภาวนารีบตะเกียกตะกายลุกวิ่งตามไป หล่อนไม่อยากถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่...ให้อยู่กับร่างที่ไม่มีแล้วซึ่งวิญญาณ
"อาไทม์!! อาไทม์รอเอยด้วย อย่าทิ้งเอยนะเอยขอร้อง!"
ปัง! ช้าไปแล้ว หรือต่อให้เร็วกว่านี้จนตามทันเขาก็คงไม่ยอมเปลี่ยนใจ ร่างเล็กที่ยืนจับประตูทรุดลงกองกับพื้นตรงนั้น จะใจร้ายใจดำอย่างไรทัพไทก็ไม่น่าจะใช้วิธีนี้กับหล่อน
ให้อยู่กับศพ ให้เฝ้าร่างคนตาย...แล้วหล่อนจะมีชีวิตอยู่ในแบบไหนกัน
"ฮือๆ คุณพ่อขา...มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเรา คุณพ่อทำอย่างที่อาไทม์ว่าจริงๆ หรือเปล่าคะ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่เลย หนูกลัว..." เสียงสั่นพร่าครวญหาผู้ให้กำเนิด สับสนไปหมด
ทุกอย่างเลวร้ายเหนือความคาดหมายโดยสิ้นเชิง ซ้ำยังมามีเรื่องที่ทัพไทกล่าวร้ายถึงบิดาเข้ามาเกี่ยวข้อง หล่อนก็ยิ่งขบคิดไม่ตกว่าท่านได้กระทำเช่นนั้นจริงอย่างที่ถูกกล่าวหาหรือไม่
หรือเป็นเพียง...ดวงจิตอันแปรปรวนของเขาที่หลอนใจไปเอง
- ผู้เขียน
