รักเธอนะวันพระ

31.เซนส์ดี

ตัดมาที่กรวรรธและเพ็ญสุดา

กรวรรธได้เคลื่อนรถออกไปอย่างช้า ๆ ตาก็มองกระจกหลัง แล้วหัวเราะในลำคอ “หึหึ”

"มีอะไรน่าขำหรือคะคุณผู้ช่วยท่านรองฯ เห็นพูดจาแปลก ๆ ตั้งแต่ที่โรงรถล๊ะ รู้อะไรทำไมไม่บอกกันบ้างเลย" เพ็ญสุดาพูดอย่างฉุน ๆ

"อยู่ด้วยกันเกือบทุกวันไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอ?"

"ม่งั้นมันจะนอนไม่หลับ…..หรือว่าคุณผู้ช่วยหมายถึงพี่แพรกับคุณเลขาเหรอคะ!!!!! จริงด้วย" เพ็ญสุดานิ่งไปพักใหญ่อย่างคนใช้ความคิดแล้วทำตาโตยกคิ้วขึ้นสูงเหมือนนึกอะไรได้จึงพูดโพล่งออกมา

"หึหึ แสดงว่าเซนส์ยังดีอยู่"

"แหม จะบอกว่าหนูโง่ก็ว่ามาเถอะ ไม่เห็นต้องพูดอ้อม ๆ เลย ถึงหนูจะไม่ฉลาดมากมายอะไร แต่หนูก็พอเดาได้แล้วกัน" เพ็ญสุดาบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย

"อืม….." (ทีเรื่องของตัวเองนึกให้มันออกแบบนี้บ้างนะยัยโย่งเอ้ย) ประโยคในวงเล็บพูดในใจ

สักพักรถยนต์คันหรูก็แล่นมาจอดสนิทที่หน้าบ้านและคนตัวเล็กทำท่าจะเปิดประตูออกไปแต่ประตูเปิดไม่ออกจึงหันไปบอกพลขับ แต่เป็นจังหวะที่คนตัวโตหันหน้ามาพอดีคล้ายจงใจทำให้สองคนหน้าผากชนกัน

..ปึ่ก..!!!!!

"อู่ย!!!!! จะหันมาทำไมไม่บอก" เพ็ญสุดาบ่นไปพลางมือก็ลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็กำลังจะหันมาบอกว่ารีบเข้าบ้านเถอะจะได้พักผ่อน (แล้วก็ฝันดีนะ)" ในวงเล็บพูดในใจ กรวรรธอธิบายไปหัวเราะไป

"ก็จะเข้าบ้านได้ไงเล้า จะเปิดประตูรถก็ยังไม่ได้เลย ปลดล็อคก่อนดิ่ จะให้หายตัวออกไปหรือไง" คนตัวเล็กบ่นไปมือก็ลูบหน้าผากไปอย่างขุ่นเคือง

"โอ ขอโทษ ลืมเลย จริงด้วย (คนตัวโตหัวเราะกลบเกลื่อนอย่างขอลุแก่โทษพร้อมกับปลดล็อคให้)

..ปึ่ก..

"ขอบคุณค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ ห้ามง่วง ห้ามหลับในด้วย แล้วก็สวดมนต์ด้วยนะคะ ป้องกันภูติผี" คนตัวเล็กยกมือกระพุ่มไหว้คนตัวโตพร้อมกับพูดเตือนด้วยหน้าตาจริงจัง

"รู้แล้ว พี่ไม่ยอมเป็นอะไรไปง่าย ๆ หรอก (เพราะพี่ต้องอยู่ดูแลเธอในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายและจารีตประเพณีไปอีกนาน) รีบเข้าบ้านเถอะ พี่จะรอจนกว่าเราจะเข้าห้อง" ในวงเล็บพูดในใจแต่รู้สึกอบอุ่นในหัวใจดีเหลือเกิน ในความคิดของเขา แม้คำเตือนจะดูแปลก ๆ พิกลกว่าชาวบ้านก็ตามเถอะ

กรวรรธพาร์ท

{ผมเฝ้ามองคนตัวเล็กเดินเข้าไปในบ้านจนไฟในห้องของเธอสว่างขึ้นนั่นหมายความว่าคนตัวเล็กของผมถึงห้องนอนแล้วผมจึงขับรถออกมาด้วยหัวใจที่อิ่มเอม ใช่ มันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ มันเหมือนญาติพี่น้องที่เป็นห่วงกัน ปรารถนาดีต่อกันมันคือรักที่บริสุทธิ์ทั้ง ๆ ที่ผมและเธอไม่มีสัมพันธ์ทางกายกันเลยด้วยซ้ำ ได้แต่หวังไว้ว่าสักวันยัยคนตัวโย่งจะยอมรับหัวใจตัวเองได้ในสักวัน และผมคงบอกรักเธอได้สำเร็จเสียที มันหมดเวลาที่จะมาปฏิเสธอะไรที่มันใช่อีกต่อไป ผมคิดว่านะ}

ชายหนุ่มขับรถออกมาเรื่อย ๆ ไม่ได้รีบเร่งมาก ถนนก็ค่อนข้างโล่งอยู่แต่เขาเลือกที่จะขับรถสบาย ๆ ไม่เร็วมากจะดีกว่า ในขณะที่ขับออกมาเขานึกถึงคำพูดของคนของใจว่า {เดินทางปลอดภัยนะคะ ห้ามง่วง ห้ามหลับในด้วย แล้วก็สวดมนต์ด้วยนะคะ ป้องกันภูติผี} เขายิ้มในหน้าอย่างนึกเชื่อฟังคนของใจและขับรถต่อไปอย่างมีสมาธิและหยิบซีดีบทสวดมนต์ขึ้นมาเปิดฟังไปเรื่อย ๆ เป็นการกำหนดจิตอีกทางหนึ่ง เขาเลือกใช้วิธีนี้บ่อย ๆ เวลาขับรถกลางคืน

แต่ในขณะขับรถไปตามทางเรื่อย ๆ นั้น เขาได้พบกับผู้ชายและผู้หญิงวัยกลางคนโบกรถของเขาอยู่ ชายหนุ่มจึงลดความเร็วและแตะเบรกย้ำ ๆ เพื่อไม่ให้รถเสียหลักและพยายามมองออกไปข้างนอก ก็พบว่าหญิงและชายวัยกลางคนนั้นยิ้มให้และโบกมืออีกครั้ง คล้ายเป็นการบอกหรืออะไรสักอย่างเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เขารู้ว่านี่คือสิ่งเหนือธรรมชาติแต่ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือตกใจอะไรมากมาย กลับนึกขอบคุณคนตัวเล็กที่ให้สติเขาก่อนขับรถ คิดแล้วก็ขับรถต่อไปด้วยความเร็วปกติและเขาเลือกที่จะแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ไปตลอดทาง และถึงที่พักในที่สุด เขาขึ้นมาถึงห้องพัก อาบน้ำทำธุระส่วนตัวก็ปาไปเที่ยงคืนเศษ ๆ แล้วความรู้สึกเขาก็ดับวูบไปไม่รู้เมื่อไร

@เช้าวันใหม่

กรวรรธตื่นขึ้นมาด้วยความสดใสแม้เมื่อคืนจะนอนเที่ยงคืนเศษ ๆ ก็เถอะ เขาใช้เวลาอาบน้ำทำธุระส่วนตัวไม่นานแล้วออกมาปิ้งขนมปัง และชงกาแฟดื่มอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับดูงานในมือถือไปพลาง ๆ เกิดคิดถึงคนของใจจึงแอบส่งสติ๊กเกอร์ไลน์เป็นหมีชะโงกไปทักทาย ตามด้วยข้อความเสียงไก่ขัน ไปทักคนตัวโย่งให้บ่นเล่น เขาชอบแกล้งชอบแหย่คนตัวโย่งให้โมโหแล้วก็ถูกบ่นอยู่บ่อย ๆ แต่ก็รู้สึกสนุกดี วันไหนไม่ได้ยินเสียงบ่นหรือเถียงจะรู้สึกเหงา ๆ ขึ้นมาในหัวใจแปลก ๆ อย่างวันนี้ก็เช่นกัน สักพักข้อความที่ส่งไปก็ปรากฎสถานะว่าอ่านแล้ว พร้อมกับข้อความตอบกลับมาว่า "จะส่งมาเพื่อ?????"

..หึหึ.. กรวรรธหัวเราะขำในลำคอคนเดียว พร้อมกับจิบกาแฟแกล้มกับขนมปังไปเรื่อย ๆ จนกาแฟหมดแล้วจึงเข้าไปแปรงฟันอีกรอบและแต่งตัวออกไปทำงาน

เขาทำงานตั้งแต่เช้าจนได้เกือบบ่ายโดยไม่รู้สึกหิว ยังคงนั่งตรวจงานไปเรื่อย ๆ แต่เป็นงานที่บริษัทของตัวเอง เขาเลือกที่จะทำงานส่วนตัวในเวลาพัก เวลางานจะเป็นของนายใหญ่ทั้งหมดเขาตั้งใจไว้อย่างนั้นเพื่อตอบแทนพระคุณผู้ที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็กหลังจากบิดามารดาเสียชีวิต