“ยังงั้นหรือคะ พี่ไข่หวานเป็นห่วงไข่ตุ๋นด้วยหรือคะ”
บุญธิสาย้อนถามเสียงเย็น ขณะถอยหนีอ้อมแขนของพี่สาว ดวงตากลมโตจ้องมองพี่สาวเขม็งอย่างไม่วางตา ก่อนจะปรายตาไปมองชีคฮาริค ซึ่งก้าวมาหยุดยืนข้างกายพี่ของเธอ ส่วนชายชาตินักรบอีกคนที่ก้าวเท้าลงมาจากรถเป็นคนสุดท้าย เธอไม่แม้แต่จะชายตาหันไปมองอีกฝ่าย ด้วยยังคงโกรธและเกลียดชังอีกฝ่ายที่เป็นคนสับปลับหลวกลวงเธอในทุกวินาที
“ไข่ตุ๋น! ทำไมต้องถอยหนีพี่ด้วย”
บัณฑิตาครางถามเสียงแผ่วเบาติดสั่นเครือด้วยซ้ำไป เมื่อเจออากัปกิริยาที่น้องสาวแสดงต่อตนเอง
“ทำไมยังงั้นหรือคะ” บุญธิสาย้อนเสียงแข็งและเย็นยะเยือกไม่ต่างจากครั้งแรก จากนั้นก็เค้นเสียงเหน็บแนมพี่สาวต่อ
“พี่ไข่หวานน่าจะเป็นคนตอบคำถามนี้ได้ดีนะคะ ว่าทำไมไข่ตุ๋นต้องถอยหนีพี่ราวกับขยะแขยงเช่นนี้”
บัณฑิตาเจ็บปวดใจ เมื่อเจอสายตาของน้องสาว ที่กวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยแววตาขยะแขยงดั่งเช
