บุญธิสาทุบมือลงไปบนโซฟาด้วยความเจ็บใจ อีกทั้งยังนึกสมน้ำหน้าตัวเองที่ดันเฟ้อฝันคิดว่าจะได้เป็นนางฟ้าขององครักษ์คาฟาล แต่แล้วนางฟ้าก็ต้องตกสวรรค์ เมื่อองครักษ์คาฟาลไม่ได้มารับเธอไปพบมารดาของเขา องครักษ์คาฟาลแต่ต้องการหลอกให้เธอดีใจ หลอกให้เธอตายใจ เพื่อไม่โวยวายหลังจากหักหาญน้ำใจของเธอแล้ว
“ฮึ! เขาเป็นถึงองครักษ์เอกผู้เลื่องชื่อ แล้วเขาจะมาใยดีอะไรกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ”
บุญธิสาเค้นเสียงเยาะเหน็บแนมตัวเอง พลางยกมือปาดน้ำตาทิ้งให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีก จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นเดินไปตรงมุมห้อง หยิบโทรศัพท์แบบตั้งโต๊ะกดโทรหาเพื่อนสมัยเรียน แล้วออกปากขอหยิบยืมเงินบรรดาเพื่อนๆ ที่พอมีน้ำใจกับเธอ ทั้งๆ ที่ใจจริงแล้วไม่อยากทำเช่นนี้เลย
“ขอบคุณนะที่ให้ไข่ตุ๋นยืมเงิน แล้วไข่ตุ๋นจะหาเงินมาคืนให้โดยเร็วที่สุด”
บุญธิสาเอ่ยขอบคุณเพื่อนจากใจจริง หลังจากนั้นก็ค่อยๆ วางโทรศัพท์ลงบนโต
