EP.18 ค่าปิดปาก
1078 คำ
คนร่างเล็กที่หอบแฟ้มเอกสารเข้ามาทำให้สายตาผู้บริหารทุกคนมองตรงมายังเธอเป็นจุดเดียว มีทั้งส่ายศีรษะไปมาแบบเอือมระอาใจ และมีทั้งถอนหายใจยาวยักไหล่ไปมาอย่างเซ็งๆ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อจะเบี้ยวไม่เข้าประชุม จนทุกๆ ฝ่ายเบื่อหน่ายปนเอือมระอา แต่เพราะไพโรจน์ถือเป็นญาติของคุณวีณาทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะว่าอะไร แม้จะพอรู้ว่าคนเจ้าเล่ห์แบบนี้มีอะไรในกอไผ่แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะพูดออกมา
“คุณดาวินีและผู้จัดการของคุณล่ะ” กฤปมัยเอ่ยถามเพราะรับรู้ได้ถึงกิริยาของผู้จัดการแต่ละฝ่าย และเขาก็ไม่อยากให้เธอเละเป็นโจ๊กแทนคนอื่นที่สมควรโดนในเวลานี้
“ผู้จัดการกำลังเดินทางมาค่ะ ให้ดิฉันมาร่วมประชุมแทนก่อน คงอีกสักครึ่งชั่วโมงจึงจะถึงน่ะค่ะ” เธอตอบพร้อมก้มศีรษะขอโทษขอโพยผู้ร่วมประชุม
“ทุกท่านจะรอไหวมั้ยครับ อีกสักครึ่งชั่วโมง”
น้ำเสียงสุภาพเอ่ยถามผู้จัดการทุกท่าน เมื่อทุกคนพร้อมใจที่จะรอคอย การรอประชุมจึงเป็นลักษณะรีแล็กซ์เพื่อรอเวลาสำคัญจะมาถึง และดูเหมือนกับว่าที่ทุกคนพร้อมใจรอก็เพราะอยากจะรู้ว่าผู้จัดการ QA. คนใหม่นี้จะมีดีพอสมคำเล่าลือหรือไม่ ไม้ซีกที่ทั้งอ่อนวัยทั้งด้อยประสบการณ์จะสามารถงัดไม้ซุงที่ทั้งเจนจัดทั้งฉ้อฉลได้หรือไม่ บางท่านจึงลุกไปเข้าห้องน้ำและบางท่านก็เติมกาแฟเครื่องดื่มกันเอง ทำให้ไม่มีใครสนใจเธอที่นั่งหน้าเจื่อนๆ อยู่ตรงหน้าเขา กฤปมัยผายมือไปข้างหน้าเป็นเชิงขอดูเอกสารที่เธอนำมาด้วย
ใบหน้าของไพโรจน์ที่นั่งนิ่งๆ แต่ดวงตาแดงก่ำดั่งคนสุมไฟแค้นไว้ในอกอย่างล้นปี่ ฝ่ามือกำโทรศัพท์มือถือแน่นดั่งระบายอารมณ์ เพราะตลอดทั้งคืนจนถึงรุ่งเช้าไพโรจน์ต้องดิ้นรนเจรจากับทั้งลูกค้าและผู้จำหน่ายไปพร้อมๆ กัน ‘ธุรกิจต่างตอบแทน’ คำนี้เธอรู้ดี เพราะเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งตอบแทนที่เขามักจะนำไปบำเรอสวาทให้กับลูกค้าที่มีความหื่นไม่น้อยไปกว่าเขาเสมอๆ แต่ในครั้งนี้ล่ะ อะไรคือสิ่งที่ไพโรจน์ต้องแลกเปลี่ยน เขาถึงได้โกรธมากขนาดนั้น สีหน้าท่าทางวางแผนทางหนีทีไล่ไว้ก่อนหากเรื่องจบไม่สวยเธอจะได้ไม่ต้องติดร่างแหไปด้วย
“คุณโรจน์คะ เขาว่ายังไงบ้าง ยอมหรือเปล่าคะ”
“ยอม! แต่ต้องจ่ายค่าปิดปากให้มัน 10 ล้าน” เสียงที่เค้นออกมาจากลำคออย่างยากลำบากเพราะทั้งแค้นทั้งไม่รู้ว่าจะแก้ไขยังไงต่อไปได้ เงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นเขาจะต้องทำใจที่จะสูญเสียมันไปจริงๆ ใช่ไหม
“10 ล้าน! โอ๊ย! ยุรีจะเป็นลม แล้วเราจะไปเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมายคะ เขาต้องบ้าแน่ๆ ค่ะคุณโรจน์ อย่าไปยอมนะคะ สินค้าเสียหายที่เรียกกลับมูลค่ายังไม่ถึง 3 ล้านเลย นี่อะไรจะเอาตั้ง 10 ล้าน ยุรีไม่ยอมค่ะ จะมาทำนาบนหลังคนง่ายๆ แบบนี้ได้ไง ยุรีไม่ยอม” มยุรีเต้นเร้าในทันทีที่รู้ข้อแลกเปลี่ยน มิน่าที่ไพโรจน์จะมีอาการอย่างนั้นในเมื่อเธอเองยังอดรนทนไม่ไหว ดวงตาวาววับจ้องมองไพโรจน์อยากรู้ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง
“แต่ฉันยอม เพราะฉันก็จะทำนาทั้งแปลงบนหลังพวกมันเหมือนกัน ฮึ!”
ดวงตาวาวโรจน์เพราะความแค้นมองตรงไปยังหลังคาโรงงานที่เห็นอยู่ไม่ไกล เพราะยังแก้ปัญหาไม่ตกทำให้ต้องจอดรถซุ่มดูอยู่อย่างนี้ เขาจึงต้องสั่งให้ดาวินีไปรับหน้าไว้ก่อน แต่ตอนนี้คงได้เวลาไปชี้แจงแล้วเพราะเรื่องทุกอย่างจะเงียบไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นในทันทีที่เขาวางสายโทรศัพท์เมื่อสักครู่
“อะไรคะคุณโรจน์ คุณโรจน์ต้องบ้าแน่ๆ ยอมมันทำไมคะ เงินตั้งเยอะ” มยุรีเสียงแหวขึ้นในทันที ไพโรจน์ต้องบ้าที่ไปรับปากให้เงินคนแบบนั้นตั้ง 10 ล้าน
“แล้วไง ในเมื่อมันไม่ใช่เงินฉันสักหน่อย” คนตอบคำถามทำสีหน้าไม่ยี่หระกับเงินที่จะต้องสูญเสีย ผิดกับอาการเมื่อครู่ที่แทบจะแดดิ้นสิ้นใจตายตั้งแต่ทางฝั่งโน้นเรียกข้อเสนอค่าปิดปากเป็นเงินมูลค่าสูง
“คุณโรจน์หมายความว่า...”
“ใช่ ต่อไปนี้ให้ดีดี้ซื้อของที่คุณแก้วเจ้าเดียวเท่านั้น ค่าคอมที่ฉันเคยได้ต้องเพิ่มเป็น 2 เท่า ทยอยจ่ายให้มันไปเดือนละล้าน 10 เดือนก็ 10 ล้านพอดี” เสียงที่เค้นออกมามันไม่ใช่ความยินดีเลยสักนิดแต่มันเป็นความจำใจที่ต้องทำ
“ทำไมเราไม่ทิ้งสเตนเลสพวกนั้นไปคะ ถ้าคุณโรจน์จะเสียเงินตั้ง 10 ล้าน สู้เอาเงินไปซื้อสเตนเลสมาคืนบริษัท 3 ล้านเสียดีกว่า ยังเหลืออีกตั้ง 7 ล้าน ถึงจะไม่ใช่เงินคุณโรจน์ แต่ยุรีก็เสียดายนี่คะ ไปให้มันง่ายๆ ได้ไง" มยุรียังกระเง้ากระงอดไม่เลิก ก็เงินตั้ง 10 ล้าน ถ้าเธอฟังแล้วเฉยไม่รู้สึกอะไร เธอก็คงจะตายด้านเพราะเงินหล่นทับไปแล้วล่ะ
“เออน่า...ต่อไปนี้จะเอาให้มากกว่าที่เคยได้เสียอีก ฉันจะให้เธอเป็นคนถือเงินไปให้ไอ้ประสิทธิ์มันเอง ออดๆ อ้อนๆ มันหน่อย ขี้คร้านมันจะให้เธอรอบละ 10% นะ เอามั้ย”
“เอาสิคะ แหม...คุณโรจน์ก็”
มยุรีเอนศีรษะมาพิงซบที่บ่าของไพโรจน์ ดวงตาวาดเส้นคมเหมือนงิ้วฉายแววมุ่งมาดเมื่อนึกถึงเงินหนึ่งแสนบาทที่เธอจะได้จาก ‘ประสิทธิ์’ ผู้จัดการ QA. ของบริษัทลูกค้า คนที่ไพโรจน์พยายามเจรจาอยู่ทั้งคืนจนถึงช่วงเช้า เพราะรู้กันดีว่าอำนาจในการตัดสินใจว่าสินค้านั้นๆ จะใช้ได้หรือไม่ได้นั้นอยู่ที่สิทธิ์ขาดของผู้จัดการ QA. แต่เพียงผู้เดียว หากประสิทธิ์ยอมที่จะเซ็นรับสินค้า เรื่องอื่นๆ ก็จะจบตามไปด้วย
- ผู้เขียน
