EP.17 มยุรีลีลาดี
1026 คำ
ป่านนี้คุณนิกรที่โทรหาเขาก่อนที่เธอจะมาถึงคงต้องดมยาดมยาหอมกันยกใหญ่ เพราะดันไปเจอบทเลิฟซีนร้อนๆ ของท่านผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อกับเลขาสาวเข้าแล้ว ทั้งภาพและเสียงถึงเขาจะยังไม่ได้เห็นแต่ก็คงชัดเจนเสียจนคุณนิกรต้องโทรเรียกเขาด่วน! เดิมทีก็อยากเดินไปให้เห็นด้วยตาตัวเองแต่เธอก็ดันออกมาเสียก่อน ก็น่าเห็นใจดาวินีอยู่เหมือนกัน สาวโสดที่ต้องมานั่งเฝ้าคนที่เขากำลังทำอะไรกันก็คงขวัญบินไม่ต่างไปจากคุณนิกรสักเท่าไร แต่แค่เรื่องชู้สาวคงจะไม่สามารถเอาคนทุจริตอย่างนี้ออกได้ มันต้องมีหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรไม่ใช่เพียงเสียงและภาพเท่านั้น
ดวงตาที่ถูกแต่งแต้มไว้จนเยอะจนดูน่ากลัวมากกว่าจะน่ามองตวัดสายตาขึ้นมองดูดาวินีอย่างเหยียดๆ ท่าทางซื่อๆ เซื่องๆ เหมือนงงเหมือนเอ๋ออะไรบางอย่างทำให้มยุรีต้องแค่นยิ้มอย่างสมเพชพวกไม่เคยนี้นัก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเวลาทำอะไรกันในห้องผู้จัดการแล้วจะมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากด้านใน เพราะเธอเคยเป็นฝ่ายนั่งฟังมาก่อนมีแค่ไพโรจน์เท่านั้นแหละที่ไม่รู้ตัว หรืออาจจะรู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เพื่อความตื่นเต้นก็ได้
‘น่าสมเพชนัก ไอ้หมีควาย! ถ้าแกไม่มีเงินถุงเงินถังให้ฉันใช้อย่าหวังเลยว่าฉันจะปรนเปรอแก’
เมื่อครั้งที่เริ่มเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ เธอต้องทนนั่งฟังเสียงพนักงานคนก่อนที่ไพโรจน์เรียกเข้าไปร่วมรักอย่างถึงพริกถึงขิงมาแล้ว และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะได้เอาคืนโดยให้ดาวินีเป็นฝ่ายนั่งฟังเธอบ้าง แม้จะดูว่าโรคจิตแต่เธอก็มีความสุขนัก แต่นังเด็กนี่มันคงทนฟังไม่ได้ถึงกับออกไปข้างนอกแต่ก็ยังดีที่ไม่ลืมจะกดล็อกประตูไว้ให้
“ผู้จัดการนี่นะไม่รู้เป็นไงชอบให้ฉันนวดให้ตลอดเลย ดีนะที่ไม่มีใครเข้ามาไม่งั้นได้คิดไปในทางเสียหายแน่ๆ แต่ขอบใจดีดี้นะจ๊ะที่อุตส่าห์ล็อกประตูไว้ให้ แล้วนี่ไปไหนมาล่ะ” ถามไปงั้นๆ ไม่ได้อยากรู้อะไรมากไปกว่าแสดงมารยาท
“คุณกฤปมัยให้เอาใบสั่งซื้อวัตถุดิบที่มีปัญหาทั้งหมดไปให้น่ะค่ะ” ดาวินีตอบเนือยๆ เมื่อเวลาผจญมารมาถึงอีกแล้ว
“ฮะ! แล้วเธอให้ผู้จัดการดูก่อนหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ ดีดี้ไปขอมาจากฝ่ายบัญชี ไม่เห็นมีอะไรนี่คะ”
“เธอไม่รู้อะไรทีหลังอย่ายุ่ง จะทำอะไรต้องถามผู้จัดการก่อนรู้มั้ย ทำแบบนี้จะเดือดร้อนกันไปหมด คุณดินนะคุณดินไม่รู้เป็นไง ทำไมอยากรู้อะไรไม่ถามยุรีนะ”
เสียงกระเง้ากระงอดทำให้เธอจับได้ว่าไม่ใช่ว่ามยุรีไม่พอใจที่เธอส่งเอกสารเหล่านั้นให้กฤปมัย แต่เป็นเพราะหล่อนไม่ได้เป็นคนจัดการนำเอกสารนั้นไปให้ต่างหาก ถ้าเป็นหล่อนทำเองก็คงจะหน้าบานเป็นกระด้งแน่ๆ
“เอ่อ...พี่ยุรีคะ แล้วผู้จัดการอยู่มั้ย คุณกฤปมัยให้โทรหาด้วยน่ะค่ะ”
“ไม่อยู่แล้ว เห็นว่าไปเจรจาเรื่องวัตถุดิบลอตใหม่ที่จะเข้ามาอาทิตย์หน้าน่ะ ก็คุณดินต้องการเอกสารอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด คุณโรจน์ก็เลยต้องไปอธิบายให้นายญี่ปุ่นเขาทราบน่ะซิ เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ เลย เฮ้อ!”
เสียงมยุรีถอนหายใจแต่มือยังคงปัดมาสคาร่าถี่ๆ ตามมาด้วยบลัชออนบนแก้มโดยไม่ได้มีทีท่าสลดตามคำพูดเลยสักนิด
‘ผู้หญิงอย่างนี้เข้ามาทำงานที่นี่ได้ยังไงนะ ทำไมไม่มีใครพิจารณาความสามารถเรื่องงานของเธอบ้าง ไม่ใช่พิจารณาจากลีลาเพียงอย่างเดียว’
ดาวินีมองดูตัวอะไรสักอย่างที่เธอเปรียบเทียบไม่ถูก เพราะตั้งแต่มาทำงานที่นี่ได้ครบครึ่งเดือนเธอยังไม่เห็นว่ามยุรีทำงานอะไรเลยสักอย่าง เพราะทั้งการสอบราคา การสั่งซื้อ หรือแม้แต่การแนบเอกสารส่งฝ่ายบัญชีทั้งหมดนั้นเธอเป็นคนทำทั้งหมด แต่อะไรบางอย่างที่นึกขึ้นได้ก็ยิ่งทำให้ดาวินีสงสัยในพฤติกรรมของมยุรีมากขึ้นเพราะดูทีกระบวนการคิดไม่ซื่อคงไม่ได้มีเพียงไพโรจน์เท่านั้น เพราะงานหลักของมยุรีที่เธอนึกขึ้นได้ก็คือการเซ็นรับวัตถุดิบที่นำมาส่งก่อนจะนำบิลส่งสินค้าเหล่านั้นมาให้เธอตรวจสอบ แค่นั้นที่มยุรีทำ แต่สิ่งที่ทำนั้นมันกลับมีผลต่อกระบวนการผลิตทั้งหมดของโรงงาน
หลังจากเมื่อวานที่ผู้จัดการจัดซื้อไม่อยู่จนถึงช่วงเย็นทำให้กฤปมัยไม่สามารถสรุปที่มาที่ไปของสเตนเลสที่มีสนิมเกิดขึ้นในชิ้นงานได้ เนื่องจากเอกสารซื้อขายที่ดาวินีนำมาให้นั้นไม่มีสิ่งผิดปกติอะไร รายการสั่งซื้อและใบส่งสินค้าถูกต้องตรงกันทุกอย่าง อีกทั้งการตรวจสอบจากทาง QA. ก็ระบุสภาพวัตถุดิบขณะจัดส่งว่าสมบูรณ์ไม่มีรอยขีดข่วน ไม่มีคราบสนิมด้วยแล้วทำไมสเตนเลสเกรด A ที่ไม่ขึ้นสนิมจึงเกิดเป็นสนิมขึ้นมาได้
ในวันนี้ผู้จัดการฝ่าย QA. จึงขอเชิญผู้จัดการทุกฝ่ายเข้าร่วมประชุมพร้อมกันในช่วงเช้าซึ่งทุกท่านก็ล้วนแต่มาพร้อมที่ห้องประชุมแล้ว ขาดแต่เพียงคนสำคัญที่จะต้องแจ้งสาเหตุของปัญหาให้กับที่ประชุมรับทราบ เพื่อพิจารณาคำตอบที่จะต้องแจ้งให้ลูกค้าทราบอย่างเร่งด่วน! ดวงตาคมเข้มชำเลืองมองนาฬิกาเรือนโบราณที่บ่งบอกรสนิยมของเจ้าของบริษัทได้เป็นอย่างดี เลยเวลานัดมากว่า 10 นาทีแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่ไพโรจน์จะเดินทางมาถึง
“อ่ะ! ขอโทษนะคะ ที่ดิฉันมาช้า”
- ผู้เขียน
