โลกกลม
2177 คำ
เมื่อทั้งสองขับรถออกไปเล้ว ปภาวินก็ยังคงไม่ละความโกรธ ยังหงุดหงิดกับการขับรถไม่มองทางของอีกฝ่ายไม่เลิก ถ้ามีใครเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบไหวกัน
“น้องดา ไอ้ท่านชายวัตน์อะไรนั่น ยูรู้จักด้วยเหรอ” ปภาวินนึกถึงสายตาที่ผู้ชายคนนั้นมองน้องสาวแล้วก็ไม่พอใจขึ้นมา ผู้ชายด้วยกันมองกันออก ต่อให้เขาอายุน้อยกว่าหมอนั่นก็เถอะ
“ค่ะ เขาเป็นเจ้านายดาเอง” เธอไม่ได้บอกพี่ชายว่าภานุวัตน์นี้เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอต้องมาทำงานที่นี่ แม้จะเคยบอกปภาวินไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่ดูท่าเขาคงจะลืม
‘ขืนบอกตอนนี้มีหวังพี่วินบ่นไม่หยุด ส่งเรากลับบ้านแน่’ นิรดาคิดในใจ
“ดูเหมือนเขาจะสนใจยูเป็นพิเศษนะ คงไม่ได้คิดจะจีบยูใช่ไหม” ปภาวินถามอย่างสงสัยพร้อมกับหันมองหน้าน้องสาวราวกับพยายามจับผิด แน่นอนว่าเขาลืมไปหมดแล้วที่น้องสาวเคยบอกไว้
“ก็แค่ลูกน้องกับเจ้านายค่ะ คนระดับเขาจะมามองเด็กอย่างน้องดาทำไมคะ” นิรดาตอบเสียงเบาเลี่ยงสายตาพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากให้พี่ชายจับได้
ปภาวินขับรถพาน้องสาวมาถึงเพนต์เฮาส์ เขาจอดรถตรงส่วนล็อบบี ก่อนจะส่งกุญแจให้คนรับรถเอารถไปเก็บให้เรียบร้อย ส่วนนิรดาเดินนำพี่ชายขึ้นลิฟต์ส่วนตัวมาถึงห้องของตัวเอง
“โห ห้องสวยใช่ย่อยเลยนะ แบบนี้พี่ต้องบินมาบ่อย ๆ เสียแล้ว เดี๋ยวบอกผู้จัดการให้เปลี่ยนมารับงานแถวเอเชียบ้างดีกว่า”
“มาเมื่อไหร่ห้องน้องดาก็พร้อมเปิดรอรับพี่ชายเสมอค่ะ”
ปภาวินยิ้มหวานให้น้องสาว ก่อนจะเดินดูรอบ ๆ ห้อง แล้วเดินไปยังบาร์เครื่องดื่ม
“ห้องพี่วินอยู่ทางซ้ายมือนะคะ เดี๋ยวน้องดาขออาบน้ำก่อน เผื่อจะได้สั่งอะไรมาทานด้วยกัน”
“น้องดาสั่งมาทานคนเดียวได้เลยนะ คืนนี้พี่จะออกไปเที่ยวข้างนอกหน่อย”
“ตามใจพี่เถอะค่ะ แต่ขอร้อง อย่าหิ้วสาวมานอนที่นี่เชียว”
“รู้แล้วละน่า ขี้บ่นยิ่งกว่ามัมอีก เดี๋ยวพี่จะโทรหาตาปาล์มให้ไปเป็นเพื่อน”
นิรดาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินเข้าห้องไป ทิ้งให้ปภาวินนั่งอยู่ในโถงรับแขกคนเดียว ชายหนุ่มกดโทรหาน้องชายซึ่งเป็นลูกชายของลุง เซรเก หรือปาล์ม รอสายไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับสาย
“ปาล์ม อยู่ไหน”
(ใครครับ) เสียงของคนปลายสายถามอย่างสงสัย
“พี่วินเอง”
(พี่วินมาเมืองไทยเหรอครับ มาถึงวันไหน ทำไมที่บ้านไม่รู้เรื่องเลย) น้ำเสียงปลายสายดูตื่นเต้นจนนึกหน้าเจ้าตัวออกได้
“พี่เพิ่งมาถึงน่ะ เลยจะโทรมาชวนไปเที่ยวกันคืนนี้”
(พี่อยากไปที่ไหนดีครับ)
“ขอที่เด็ด ๆ แบบสาวสวยเยอะ ๆ น่ะ”
(ถ้าอย่างนั้นก็เชื่อผมได้เลย มีร้านเด็ด ๆ เพียบ เดี๋ยวผมจะส่งพิกัดไปให้ เจอกันที่ร้านเลยนะครับ)
“ได้ ๆ เจอกันคืนนี้”
(พี่จะมานอนที่บ้านหรือเปล่า ผมจะได้บอกมัมเตรียมห้องนอนไว้ให้)
“ยังไม่รู้เลย เผื่อเจอสาวถูกใจก็ไปนอนโรงแรม ไม่ต้องห่วงหรอก อย่าเพิ่งบอกลุงปุณณ์ล่ะ เดี๋ยวโดนบ่นหูชาอีก”
(รับทราบครับ)
หลังจากปภาวินกดวางสายจากปาล์มแล้ว เขาก็ต่อสายหาผู้จัดการส่วนตัว ตอนนี้อีกฝ่ายพักอยู่โรงแรมพร้อมด้วยบอดีการ์ดติดตามหลายคน ขณะนั้นนิรดาที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าน้ำร้อนประคบร้อนไว้ที่ท้องด้วย ส่วนมืออีกข้างกำลังเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์
“พี่วินจะทานอะไรก่อนออกไปไหมคะ”
“เดี๋ยวพี่ค่อยออกไปทานข้างนอกทีเดียวเลย ขอบคุณนะคะ”
“จ้า ว่าแต่พี่วินอย่าเมานะคะ ที่นี่เมืองไทยไม่ใช่ถิ่นเรา แล้วห้ามไปมีเรื่องกับใครล่ะ อย่าลืมสวมถุงป้องกันด้วย”
“บ่นเก่งจริง ๆ ด้วย เป็นน้องนะ”
“ก็เพราะเป็นน้องเนี่ยแหละ ถึงได้เป็นห่วง”
“ไปอาบน้ำดีกว่า อ้อ ว่าแต่มาทำงานที่นี่มีผู้ชายมาจีบหรือเปล่า” ปภาวินหันขวับมาถามน้องสาวสีหน้าจริงจัง
“น้องดามาทำงานนะคะ ไม่ได้มาหาผู้ชาย”
“อย่าเพิ่งรีบมีแฟนไปเลย น้องดายังเด็ก”
“เด็กอะไรกันคะ น้องดาเกิดหลังพี่วินสี่นาทีเอง”
“นั่นแหละเด็ก” ว่าแล้วก็ยิ้มอย่างผู้มีชัย ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป นิรดามองแผ่นหลังหนา ๆ ของพี่ชายแล้วก็ทำหน้าเอือมระอาพลางส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะกดต่อสายสั่งอาหารค่ำ
ขณะรออาหารอยู่นั้นเธอก็นั่งส่องอินสตาแกรมของภานุวัตน์ อีกฝ่ายไม่ได้โพสต์อะไรเท่าไรนัก แค่ไลฟ์สไตล์การทำงานและอาหารการกินเท่านั้น เธอเลื่อนไปยังรูปล่าสุดก่อนจะกดถูกใจรูปตอนไปดูงานที่ภูเก็ตแล้วแสดงความคิดเห็นไปว่า
‘อย่าดื่มกาแฟก่อนนอน ไม่ดี เดี๋ยวนอนไม่หลับนะคะ #อยากให้รู้ว่าเฝ้ามองคุณอยู่ทุกวัน’
พอนึกถึงข่าวคราวของท่านประธานแล้วก็รู้ว่าเขาดังกระฉ่อนพอตัว ใครก็รู้ดีว่าเขาควงสาวดีกรีนางแบบคนดังไม่เคยซ้ำหน้า บางคนเห็นแค่ครั้งเดียว บางคนยาวหน่อยสามสี่ครั้ง แต่มั่นใจได้เลยว่าไม่เกินนี้
“เฮ้อ ท่านประธานจะจำน้องดาได้ไหมนะ” นิรดากดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ ทิ้งตัวนอนบนโซฟาหรู แหงนหน้ามองเพดานแล้วใจก็ทอดไกลไปยังชายคนนั้น
คืนนี้ภานุวัตน์โดนเรียกตัวให้กลับมานอนที่วังสราวดี แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะบังคับให้อยู่ติดบ้านได้ ชายหนุ่มกำลังแต่งตัวออกไปเจอเพื่อนสนิทที่ผับหรูใจกลางกรุง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขาจึงใช้คืนวันศุกร์นี้ได้อย่างสุดเหวี่ยง เขาสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกนานพอควร รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนหลงตัวเอง แต่ไม่ว่าจะมองมุมไหนยังไงเขาก็หล่อเร้าใจอยู่ดี ว่าแล้วก็ฮัมเพลงเบา ๆ ในลำคอ หยิบสเปรย์ขึ้นฉีดผมให้ดูยุ่ง ๆ หน่อย เสริมให้ดูหล่อมากกว่าเดิม
“เหมือนจะขาดอะไรไปสักอย่าง” ชายหนุ่มพูดบ่นคนเดียว ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัว เลื่อนตู้นาฬิกานับร้อยเรือนออกมามองอย่างภาคภูมิใจ ภานุวัตน์เป็นนักสะสมนาฬิกาที่มีครบเกือบทุกรุ่น ไม่ว่ารุ่นนั้นจะหามายากเย็นยังไงก็ไม่ใช่ปัญหา หลังจากพิจารณาหยิบเรือนที่เข้ากับชุดได้แล้วก็เดินลงมาข้างล่าง แต่แล้วก็บังเอิญเจอเข้ากับรสาซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงโถงกลางบ้านพอดี หญิงสาวเห็นเข้าก็ทำทีเดินเข้ามาใกล้
“คืนนี้ท่านชายวัตน์จะไปเที่ยวที่ไหนคะ แต่งตัวเสียหล่อเลยค่ะ” เธอถามด้วยความอยากรู้
“ฉันนัดเพื่อนไว้ จะไปเจอกันที่ผับน่ะ”
“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายคะ รสารู้จักไหมคะ” เธอเอียงคอสงสัย
“เพื่อนกลุ่มเดิมแหละ รสารู้จักดี”
“พวกพี่พศินกับพี่... กวีใช่ไหมคะ” รสาเอ่ยพลางทำท่าทางนึกชื่อเพื่อนของภานุวัตน์
“อืม ฉันไปก่อนนะ ถ้าท่านแม่ถามก็บอกให้ด้วยล่ะ” เขาไม่ได้สนใจ ตอบแบบไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ
“ค่ะ” รสามองตามหลังภานุวัฒน์ด้วยสายตาประกายปลาบปลื้ม เผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แค่ได้อยู่ใกล้แค่นี้สำหรับเธอแล้วมันยังไม่พอ… เธอต้องการมากกว่านั้น
พอภานุวัตน์ขึ้นรถมาได้ก็ส่งข้อความหาเพื่อนที่นัดไว้ว่ากำลังเดินทางไป ก่อนจะเลื่อนโทรศัพท์เข้าไปเช็กอินสตาแกรม ปกติก็ไม่ค่อยได้โพสต์อะไรเท่าไร เพราะพอโพสต์ทีก็มีคนมากดไลก์กับคอมเมนต์เยอะจนตามอ่านไม่ไหว ทั้งพนักงานบริษัท ทั้งเพื่อนสนิท และเพื่อนสมัยเรียน ล่าสุดเขาเพิ่งโพสต์รูปตอนไปคุมงานที่ภูเก็ต บรรยากาศริมชายหาดสวยจนต้องหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป แชร์การดื่มด่ำกับกาแฟที่ปกติดี ไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษ
“เอ๊ะ! คนนี้ใครนะ มาแสดงความคิดเห็นใต้รูปด้วย เฝ้ามองคุณทุกวันเหรอ… คงเป็นพนักงานในบริษัทอีกแหละมั้ง” รูปโปรไฟล์ที่ใช้ก็เป็นรูปไอศกรีมธรรมดา ไม่ใช้รูปตัวเองด้วยซ้ำ ถ้าไม่เห็นหน้าก็คงจะไม่รู้จักว่าเป็นใคร เขาไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก
“ท่านชายวัตน์ถึงแล้วครับ”
ภานุวัตน์กระชับนาฬิกาที่ใส่ ก้าวลงจากรถที่ดนัยเปิดประตูรอแล้วเดินเข้าไปในผับฉลุย โดยไม่ต้องตรวจค้นเพราะเจ้าของผับดันเป็นเพื่อนสนิทเขา ทั้งยังถือว่าเป็นสถานที่ประจำของเขาด้วย บอดีการ์ดในนี้จึงรู้จักเขาดีทุกคน ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในผับ สาวสวยมากหน้าหลายตาต่างพากันส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้ตั้งแต่ทางเข้าจนถึงโซนวีไอพี
“ว่าไงเพื่อน มึงเดินมานี่กูหมองเลย” กวีเอ่ยแซวเพื่อนตัวเองที่สาว ๆ ก็เอาแต่กรี๊ด
“พูดเพราะ ๆ กับท่านชายแบบกูหน่อยสิวะ” ภานุวัตน์แหย่เพื่อนกลับ
“ฮ่า ๆ กูเพื่อนสนิทมึง ไม่จำเป็นต้องพูดเพราะหรอก ดูสิ พอมึงมา สาว ๆ พวกนี้ก็หันมาส่งสายตาหวานเยิ้ม” กวีพูดพร้อมหัวเราะ ทั้งยังหันไปมองสาว ๆ ที่เอาแต่สนใจเพื่อนสนิทเขาอย่างอารมณ์ดี กวีเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่มัธยม ถือว่าเป็นหนุ่มหน้าตาคนหนึ่งเลยทีเดียว แม้จะเจ้าชู้และกะล่อนมากก็ตาม “วันนี้ดื่มอะไรดีล่ะ กูจะให้เด็กจัดมาให้ แล้วอยากได้สาว ๆ มานั่งเป็นเพื่อนหรือเปล่า”
“กูขออะไรก็ได้แรง ๆ ส่วนสาว ๆ ไม่เอา เพราะกูนัดจีน่าไว้แล้ว เดี๋ยวเธอก็มา” ภานุวัตน์เอ่ยขึ้น
“ใครอีกล่ะจีน่า ไม่เห็นเคยได้ยิน คนนี้กี่ครั้ง” พศินถามขึ้นอย่างสนใจ พลางส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เพื่อน
“ก็บังเอิญไปเจอกันตอนไปดูงานที่ภูเก็ตน่ะ”
“เสน่ห์แรงจริงนะท่านชาย” พศินอดแหย่ไม่ได้ตามประสาคนปากไว
“เธอเดินมาขอไลน์กูเอง ถ้าไม่ให้เดี๋ยวจะหาว่ากูใจร้ายอีก”
“เออครับ… ไอ้คนดี”
“วันนี้คนเยอะเนอะ มึงท่าจะรุ่ง เดือนนี้คงจะฟันกำไรเละ”
“ดีอยู่ พออยู่พอกิน กำไรกูก็เอามาเลี้ยงพวกมึงนี่ไงล่ะ”
“พูดยังกับว่ากูกับชายวัตน์จะดื่มกันหมดคืนละล้านอย่างนั้นแหละ”
พูดจบเพื่อน ๆ ก็พากันหัวเราะพลางส่ายหน้า ส่วนภานุวัตน์ละสายตานั่งมองบรรยากาศในผับ เพลิดเพลินกับแสงสีและดนตรีเร้าอารมณ์ จนสายตาไปปะทะกับผู้ชายหน้าคุ้นคนหนึ่ง เมื่อเพ่งมองดี ๆ จึงเห็นว่าเป็นคนเดียวกับที่เขาเห็นหน้าบริษัท และเกือบจะมีปัญหากันเรื่องรถวันนี้ ชายคนนั้นนั่งโซนวีไอพีเหมือนกัน แถมยังมีผู้หญิงนั่งตักนัวเนียกันชนิดที่น่าไปเปิดห้องได้อยู่อีก จำไม่ผิดแน่ โต๊ะนั้นนั่งกันอยู่เจ็ดคน ผู้ชายสี่คน ผู้หญิงสามคน เห็นแล้วก็นึกสงสารผู้หญิงคนสวยคนนั้น เธอจะรู้หรือเปล่าว่าแฟนตัวเองมาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้
“ท่านชายวัตน์คะ นั่งคิดอะไรอยู่ ใจลอยเชียว จีน่าเรียกตั้งนานท่านชายก็ไม่หัน” จีน่าเรียกภานุวัตน์ ทำให้สติชายหนุ่มกลับมา ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างเขา
“อืม ขอโทษที คุณจะดื่มอะไรครับ”
“ขอโมจิโต้ก็ได้ค่ะ ว่าแต่จะไม่แนะนำเพื่อนคุณให้จีน่ารู้จักบ้างเหรอคะ” หญิงสาวเอียงคอส่งยิ้มมาให้เขา
“คนนี้กวี และก็พศินครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ จีน่าค่ะ”
“เช่นกันครับ ยินดีมากครับที่ได้รู้จักสาวสวยแบบคุณจีน่า” พศินยกแก้วทักทายคู่ควงของเพื่อน พร้อมกับสั่งเด็กในร้านให้หาเครื่องดื่มมาบริการเธอทันที
- ผู้เขียน
