ตอนที่ 7

1118 คำ

พยัคฆ์ทักทายคนที่อยู่ต้นสาย หยอดคำหวานไปเรื่อย แต่ใช้เวลาพูดคุยไม่นาน จากนั้นก็กดวางสายด้วยประโยคที่ทำให้พลอยขวัญรู้ว่าเขาต้องเจ้าชู้มากถึงขั้นเป็นเสือผู้หญิง “ครับ...แล้วเจอกัน...คิดถึงนะ...จุ๊บๆ” พลอยขวัญเผลอจ้องใบหน้าคมคร้ามของพยัคฆ์ด้วยความลืมตัว เป็นจังหวะเดียวกับที่คนถูกมองเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือพอดี ดวงตาของทั้งคู่ประสานเข้าด้วยกันอย่างจัง พลอยขวัญยอมรับว่าหัวใจของหล่อนกำลังละลาย พยัคฆ์เป็นผู้ชายที่มากไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดทางเพศ เซ็กซ์แอพพีลของเขาแผ่ออร่ามหาศาล ทำให้หล่อนรู้สึกร้อนผ่าววูบวาบ เลือดในกายฉีดแรงราวจะเดือดปุดๆ ขึ้นมาได้ ความร้อนแรงของผู้ชายคนนี้แผ่รังสีหื่นออกมาทางแววตา ดูลึกลับน่าค้นหา ใครจะเชื่อว่าเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ชิดเขา...ก็ทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้า เกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวราวจะเป็นไข้ เพียงแค่เขายิ้มให้ ก่อนจะเดินออกไปจากครัว ในเวลาต่อมา ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน งานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของพยัคฆ์ได้เริ่มขึ้นแล้ว “เริ่มเสิร์ฟอาหารได้แล้วจ้ะ” ป้าชื่นสั่งคนรับใช้ เมื่อเห็นว่าทุกคนนั่งพร้อมเพรียง แยกเป็นโต๊ะผู้ใหญ่และโต๊ะของบรรดาเพื่อนสนิทของพยัคฆ์ “ค่ะ...” คนางค์พยักหน้านอบน้อมรับคำสั่ง รีบนำอาหารมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะใหญ่ที่แลเห็นเจ้าสัวธนานั่งอยู่กับภรรยาและลูกๆ ส่วนพยัคฆ์แยกไปทักทายเพื่อนๆ อีกโต๊ะ เพื่อนๆ ของพยัคฆ์มาด้วยกันทั้งหมดหกคน พยัคฆ์พาเพื่อนๆ เดินเข้ามาทักทายทำความรู้จักกับครอบครัว จากนั้นก็แยกย้ายออกไปนั่งดื่มกินกันอีกโต๊ะที่เตรียมเอาไว้ ระหว่างที่กำลังนั่งอยู่กับเพื่อนๆ โทรศัพท์มือถือของพยัคฆ์มีเสียงเรียกเข้ามาหลายครั้ง ทำให้เขาต้องคว้าโทรศัพท์แล้วเดินหลบออกมาคุยที่เก้าอี้ด้านหลังสวน “ไอ้เสือมันเนื้อหอม...สงสัยกิ๊กโทรมา” เพื่อนคนหนึ่งของพยัคฆ์เอ่ยแซว เรียกเสียงฮาดังลั่น “ก็มันหล่อขั้นเทพขนาดนี้...มีสาวคนไหนบ้างวะที่ไม่อยากกินไอ้เสือ” “ใช่ๆ...เมื่อก่อนเพื่อนๆ ขนานนามไอ้เสือว่ายังไงรู้ไหมวะ” “ว่า...?” เพื่อนอีกคนถาม “เพื่อนๆ ตั้งฉายาให้ไอ้เสือว่า...‘รูปหล่อ...พ่อรวย...แถมยัง…ใหญ่’ อิอิ” “อะไรของมึงวะ” เสียงหัวเราะดังลั่น แต่ก็มีคนแทรกขึ้นมาเพราะคิดตามไม่ทัน “รูปหล่อ พ่อรวย กล้วยใหญ่...มั้ง คริคริ” เสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นมาอีก และคราวนี้ทุกคนเข้าใจตรงกันแล้วว่าอะไรใหญ่ ช่างน่าแปลกที่บรรดาเพื่อนแต่ละคนของพยัคฆ์ล้วนทะลึ่งและหื่นสุดๆ แต่ก็เป็นธรรมดาของพวกผู้ชาย เพราะเวลาอยู่ในวงเหล้า หัวข้อสนทนาก็มักจะหนีไม่พ้นเรื่องพรรค์นี้ เสียงเม้าท์มอยสนุกปากลอยตามหลังขณะพยัคฆ์เดินออกมา เขาใช้เวลาพูดคุยโทรศัพท์พักใหญ่ๆ และในตอนที่กำลังจะเดินกลับมาที่โต๊ะก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน “ว้าย!” พลอยขวัญอุทานด้วยความตกใจ ร่างบอบบางเซถลาเกือบล้มพับลงกับพื้น หญิงสาวมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ท่อนแขนกำยำของคนที่หล่อนเดินชนเข้าอย่างจังเอื้อมออกมาโอบเอวเอาไว้ได้ทัน “คุณพยัคฆ์” พลอยขวัญอุทานด้วยความตกใจ ด้วยรู้ว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ซุ่มซ่าม เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเพราะมัวเพลินชมความงดงามของโมกสีขาวที่บานสะพรั่งอยู่สองข้างทางเดิน จนไม่ทันระมัดระวังว่าอาจจะมีคนเดินสวนมา “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ลูกชายเจ้าของคฤหาสน์ถาม “ไม่เป็นไรค่ะ...ขอโทษนะคะ” พลอยขวัญรู้ว่าถ้าพยัคฆ์ไม่โอบเอวของหล่อนเอาไว้ ป่านนี้ก็คงล้มพับหมดสภาพอยู่กับพื้น “คราวหลังก็อย่าใจลอย” พยัคฆ์ว่า พลอยขวัญเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยความตะลึงงัน สายตาของหล่อนกับเขาประสานเข้าด้วยกันอย่างจัง ความรู้สึกเร้นลับทว่าเร่าร้อนบางอย่าง...วูบวาบอยู่ในดวงตาที่แลสบกัน พยัคฆ์ทำให้หัวใจของพลอยขวัญเต้นแรง ดวงตาสีสนิมเหล็กชวนฝันของเขาสามารถสะกดให้หล่อนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนราวกับต้องมนตรา ให้ตายสิ...พยัคฆ์หล่อมาก หน้าผากกว้างรับกับสันคิ้ว จมูกโด่งเป็นสันสวย แลเห็นเส้นขนคิ้วสีดำเข้มเรียงเป็นแนวดกหนา รับกับดวงตารียาวคล้ายรูปทรงของผลอัลมอนด์ หนวดเคราสีดำเป็นตอแข็งระบายเป็นแพอยู่เหนือริมฝีปากหยัก ไล่ลงมาถึงคางแล้วโค้งขึ้นไปตามแนวกรามทั้งสองข้าง “แน่ใจนะว่าไม่เจ็บตรงไหน” “ค่ะ...” พลอยขวัญตอบ ขณะสายตายังไม่ละจากใบหน้าหล่อเหลาของพยัคฆ์ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...คราวหลังก็อย่าซุ่มซ่าม” เสียงดุๆ ของคนที่โอบร่างของหล่อนเอาไว้ในอ้อมกอด ช่วยฉุดหญิงสาวออกมาจากภวังค์เคลิบเคลิ้ม ภายหลังจากพยัคฆ์คลายท่อนแขนคืนอิสระให้หล่อนจากแรงกอดรัดลืมตัว พลอยขวัญก็รีบเดินลิ่วๆ ออกมาด้วยหัวใจเต้นแรงระทึก พลอยขวัญนึกตำหนิอยู่ในใจ ที่พยัคฆ์ว่าหล่อนซุ่มซ่าม แต่เขาก็กอดหล่อนแน่น...อีตาบ้า...ดูท่าทางก็รู้ว่าหื่น ครู่ต่อมา เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถูกนำออกมาเสิร์ฟให้บรรดาเพื่อนๆ ของพยัคฆ์ซึ่งกำลังสนทนากันอย่างออกรสชาติ ทว่าความน่าสนใจของเหตุการณ์ไม่ได้อยู่ที่เครื่องดื่ม แต่กลับกลายเป็นหญิงสาวผู้นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ “ผู้หญิงคนนั้นใครวะ...แจ่มว่ะ” วิลลี่ซึ่งเป็นหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นกับสิงคโปร์เอ่ยถามพยัคฆ์ด้วยความสงสัย สายตาจับจ้องเรือนร่างรัดรึงของพลอยขวัญไม่วางตา ผู้หญิงคนนี้สวยสะดุดตาเหลือเกิน ทั้งสะโพก อก เอว นมใหญ่ ถึงกับทำให้คนมองร้องซี้ด “ลูกสาวคนใช้” พยัคฆ์ตอบตามที่ได้รู้มาจากปากของพลอยขวัญ “อะไรนะ...เนี่ยนะลูกคนใช้...สวยฉิบ” วิลลี่อุทาน ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าสะสวยสะดุดตาจนเขารู้สึกแปลกใจว่าเหตุใดหล่อนจึงมาเป็นคนใช้ “สวย...สวยมาก...ชอบ” วิลลี่พึมพำ สายตาแทบไม่ละจากใบหน้างดงามและเรือนร่างเอิบอิ่มของพลอยขวัญ “เพิ่งรู้ว่าบ้านแกมีคนใช้สวยยังกะนางฟ้า...จีบได้ไหมวะ” ขณะถามพยัคฆ์ วิลลี่ก็ส่งสายตาเจ้าชู้ไปทางพลอยขวัญอยู่หลายครั้ง มองแล้วมองอีก แต่หล่อนแกล้งทำเป็นไม่เห็น “เธอชื่ออะไร”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more