ข้อต่อรอง
1464 คำ
"อย่าได้คิดจะเข้าตัวเข้าแลก เพราะหน้าอย่างเธอลูกน้องฉันยังเมิน" มาเฟียหนุ่มเอ่ย เขามองเด็กสาวด้วยหางตา ก้านแก้วหัวตัน เกิดนึกอะไรไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเธอถึงจะไม่ถูกฆ่าตาย
"เร็ว" มาเซลตะคอกเสียงเข้ม
"โอ๊ย เลิกบังคับฉันสักที ก็ถ้าฉันรู้ฉันบอกไปนานแล้วป่ะ แต่นี่ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยสักนิดเดียว ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ทำไมถึงมาติดมาหนี้เฟียไกลถึงที่นี้ บอกตามตรงนะแค่หนี้คุณยายหน้าปากซอยฉันยังต้องผัดวันเลย นับประสาอะไรกับห้าล้าน"
"....." กล้าที่จะทิ้งลูกสาวให้รับชะตากรรมคนเดียวเลยเหรอ หึ เป็นพ่อแม่ที่เลวดี ไม่คิดจะรักลูกสาวตัวเองเลยสักนิด
"เอายังไงต่อคุณเฟยหลง ฆ่าเธอทิ้งเลยดีไหมครับ คนของเรายังอยู่ที่ประเทศไทยผมจะส่งคนออกไปตามหาเพิ่มเผื่อจะได้เบาะแสอะไร เพิ่มเติมครับ"
"...." ผู้ชายคนนี้ พูดไทยชัดดี หรือว่าจะเป็นลูกครึ่งต้องใช่แน่ๆ หน้าตาก็แบบ เป็นได้สูงที่แม่จะเป็นคนไทย
"บอกฉันมาสิว่า เธอจะใช้หนี้ฉันแบบไหน"
"ตกลงฉันต้องใช้หนี้แทนพ่อกับแม่ใช่ไหม?" นี้ไงที่เขาเรียกว่าผลกรรมตกทอดมาที่ลูก
"ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วเธอคิดว่าจะเป็นใครล่ะ ที่จะมาใช้หนี้50ล้านแทนพ่อแม่เธอ ถ้าหากไม่ใช่เหรอ" เฟยหลง มาเฟียหนุ่มวัยสามสิบห้าปีเอ่ย ก้านแก้วเห็นเขากำลังจะเคาะโต๊ะ เธอจำได้ดีว่ามันคือ การเตือนและบอกให้ลูกน้องลงมือฆ่าได้เลย
"ดะเดี๋ยว ถ้านายฆ่าฉันตอนนี้ หนี้ที่พ่อกับแม่ติดนายจะหายไปจริงๆนะเหรอ พ่อแม่ฉันไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเดือน ต่อให้ฉัน ตายพวกท่านก็ไม่กลับมาหรอก นั้นเท่ากลับว่าพวกนายได้ฆ่าคนบริสุทธิ์ไปคนหนึ่งเลยนะ" ทำยังไงดี หาข้อต่อรองกับเขา ไม่ได้เลย
"แล้วยังไง ก็แค่มีคนตายเพิ่มมาคนหนึ่ง" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้ม เขาล้วงมือเข้าบุหรี่ขึ้นมาสูบ ก้านแก้วทำหน้าบึ้ง คิดหนัก เพราะไม่ว่าจะ**นไปทางไหน เธอก็เจอแต่ทางตัน มีแต่คำว่าสิ้นหวัง
"เอางี้ ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้แทนพ่อกับแม่เองก็ได้ 50ล้านใช่ไหม ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง นายยังโชคดีที่ฉันได้ใช้หนี้นายนะ"
"หึ หนี้ฉันตั้งห้าสิบล้าน ไม่ใช่บาทสองบาทที่เธอจะหามาใช้ง่ายๆขนาดนั้น ฝันหวานอยู่รึไง ยัยลูกเป็ด" เฟยหลงเชิดหน้าขึ้นเขาเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อได้เห็นสีหน้าซีคเผือดของเด็กสาวตรงหน้า ก่อนที่เขาจะหมุนแหวนในมือเล่น รอคำตอบจากเธอ
"ใช่ถูกเลย ไม่ใช่บาทสองบาท แล้วทำไมนายไม่คิดดูว่า ถ้ายิงฉันทิ้งตอนนี้ หนี้ห้าสิบนายก็เท่ากับว่าลอยคออยู่กลางทะเล แต่ถ้านายไว้ชีวิตน้อยๆของฉัน ให้หาเงินมาใช้หนี้นายล่ะก็ มันก็อาจจะมาถึงฝั่งก็ได้นะใครจะไปรู้" อย่างน้อยๆ ก็ได้ดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อล่ะวะ
"เธอนี่พูดมากจริง" มาเซลกัดฟันทำหน้าเข้ม เขากดเสียงต่ำมือยังคงจ่อปืนที่ขมับก้านแก้ว
"นายไม่รู้เหรอชักแม่น้ำทั้งห้าไง คนเราเมื่อจนตรอกอะไรที่ทำให้รอด มันก็ทำได้ ต่อให้ต้องสู้เหมือนหมาจนตรอกตัวหนึ่งก็ตาม"
"หึ แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงว่าจะใช้หนี้ฉันหมดได้"
"นี้ไง" มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อก้านแก้วลุกขึ้นเธอหมุนตัวไปมา แล้วหันไปจ้องหน้ามาเซล
"...."
"ฉันมีมือ มีเท้า และมีสมอง ไม่ได้พิการแค่หาเงินคนอื่นยังหาได้ทำไมฉันจะหาไม่ได้ เงินหายากก็จริงแต่ถ้าตั้งใจห้าสิบล้านฉันก็ปลดหนี้นายได้ นายกล้าเชื่อเปล่าล่ะ" เอาสิ มาเฟียอย่างพวกนายชอบพนันกันไม่ใช่เหรอ
"...." สู้สุดชีวิตจริงๆด้วย ถึงจะถูกพ่อแม่ทิ้งให้มาใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้สร้างก็ไม่ร้องไห้โวยวาย แถมยังใจกล้าสู้กับฉันอย่างซึ่งๆหน้า นับว่ายัยลูกเป็ดนี่ ก็พอจะมีดีอยู่บ้างนิดหน่อย แต่ก็ยังเป็นแค่เด็ก
"นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ" มาเซลตะคอกเสียงดัง
"เดี๋ยวก่อนมาเซล อย่างน้อยๆฉันก็ได้เห็นการดิ้นรนเอาชีวิตรอด...ได้ฉันจะยอมเชื่อใจเธอ ให้เธอหาเงินมาใช้หนี้แทนพ่อกับแม่ของเธอ ว่าแต่ เธอนะ ชื่อว่าอะไร" มาเฟียหนุ่มกดเสียงต่ำเขาประสานมือเข้าหากันแล้วพูด
"ก่อนจะถามคนอื่น ทำไมไม่บอกชื่อตัวเองก่อนล่ะไม่เคยเรียนเรื่องมารยาทมาหรือไง" ก้านแก้วยักคิ้วตอกกลับอย่างกวน มาเซลกัดฟันกรอด เขาเริ่มจะควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้ เมื่อเด็กสาวผิวสีแทนผมยาวรกรุงรังเชิดหน้าตั้งใจก่อกวน เจ้านายของเขา
"นี่เธอ อยากตายมากหรือไง" มาเซลตะคอก
"เฟยหลง ต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าคุณเฟยหลง"
"ฉันก้านแก้วยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณเจ้าหนี้เฟยหลง"
"ก้านแก้วชื่อแปลกประหลาดดี"
"นี้ล่ะชื่อคนไทยยังมีชื่อแปลกๆอีกมากมายที่นายไม่เคยรู้ และ ที่ไม่คุ้นหูนายเพราะนายไม่ใช่คนไทยไง"
"....." เด็กปากดี ไม่แปลกใจเลยที่พ่อแม่เธอกล้าทิ้ง เพราะเธอปากดีแถมยังใจกล้า เผชิญหน้ากับความจริง
"ไม่มีการทวงหนี้เด็ดขาด ฉันเคยเห็นในข่าวมาเฟียส่วนมากหน้าเลือด ทุกๆสิ้นเดือนฉันจะหาเงินมาใช้หนี้นาย"
"ได้ ทุกๆสิ้นเดือนเธอจะต้องหาเงินมาใช้หนี้ฉันไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามเธอจะต้องหาเงินมาใช้หนีให้ได้ ถ้าเธอเบี้ยวหรือคิดหนีล่ะก็ เธอรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะตายกลายเป็นศพไร้บ้านไร้ญาตอยู่ที่นี้ ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น"
"ฉันไม่โง่ทำหรอก ถ้าให้ฉันเดาคุณคงจะใหญ่โต มีอิทธิพลน่าดูไม่อย่างนั้นคงไม่มีลูกน้องเต็มห้องหรอกใช่ไหม นายไม่จำเป็นต้องขู่ฉันด้วยซ้ำ เพราะแค่ขยับนิ้วแล้วสั่ง ฉันก็เตรียมตัวตุยได้เลย"
"...." เกิดมาเพิ่งจะเคยเห็น ผู้หญิงที่ยืนเถียงคุณเฟยหลง แถมยังไม่กลัวตายเลยด้วยซ้ำ เธอคงคิดไว้แล้วว่าถอยก็ตาย แต่ถ้าก้าวไปข้างหน้าโอกาสยังมี ฉลาดใช้ได้
"ฉลาดคิดกับเขาก็เป็นนะเธอ มาเซลหาที่อยู่ให้ยัยลูกเป็ดนี้ แล้วกลับมาหาฉันต่อเรายังมีงานต้องทำ"
"ครับ คุณเฟยหลง ตามฉันออกมา"
"เดี๋ยวก่อนสิ แก้มัดด้วยดูสิข้อมืออ่ะแดงไปหมดแล้ว มันเจ็บนะมือนี้ฉันยังต้องใช้ทำงานหาเงินมาใช้หนี้นะ"
"เลิกพูดมากได้แล้ว" มาเซลหันมาดุก้านแก้ว
ก่อนจะออกจากห้อง ฉันก็แอบมองผู้ชายคนนั้น เขาชื่ออะไรนะเฟยหลง เป็นมาเฟียที่มาดเท่นั่งอยู่บนเก้าอี้เอาแต่สั่งอย่างเดียวจริงๆ คนอย่างฉันที่เพิ่งมาเหยียบฮ่องกงครั้งแรกไม่ว่าจะหันไปมองทางไหน ก็ตื่นตา ตื่นใจ อยากรู้ อยากเห็นเต็มไปหมด ติดแค่อย่างเดียว ฉันดันโง่และไม่เก่งภาษาอังกฤษนี้สิ มันเลยทำฉันได้แค่ขมวดคิ้วงง ว่าพวกเขากำลังพูดคุยอะไรกัน
"ที่นี้คือห้องพักเธอ"
"ทำไมมันเล็กจัง แต่ก็ไม่เป็นไรฉันอยู่ได้ดีกว่านอนข้างทาง ว่าแต่ที่อยู่เนี่ยใครจ่ายเหรอ บอกไว้ก่อนเลยนะฉันยังไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทเดียว"
"เรื่องนี้เธอไม่ต้องเป็นห่วง แล้วอย่าคิดหนีเด็ดขาด"
"รู้แล้ว ว่าแต่นายพอจะมีหนังสือเกี่ยวภาษาไหม คือฉันนะสมองมันไม่เก่งเกี่ยวกับภาษาของที่นี้นะทุกภาษาเลย ถ้าจะให้ฉันหางานทำอันดับแรกเลยฉันต้องได้ภาษาก่อน นิดหนึ่งก็ยังดี"
"มี"
"เยี่ยม"
- ผู้เขียน
