ลูกหนี้เจ้าเล่ห์กับมาเฟียหน้าเลือด

ลูกหนี้รายใหญ่

เวลา13.00 ณ ประเทศไทย คุณเชื่อเรื่องดวงไหม แน่ล่ะมีคนเชื่อล่ะไม่เชื่อ ฉันล่ะคนหนึ่ง ฉันเคยคิดนะว่าทำไมฉันถึงทำบุญไม่ขึ้นสักที ทำไมต้องเจอแต่เรื่องที่โคตรซวยตลอด ทำไมชีวิตที่สุดแสนธรรมดาของฉันมันถึงเริ่มเหมือนนิยายน้ำเน่าเข้าไปทุกที ที่จู่ๆก็ดันมีชายแปลกหน้าใส่เสื้อสูทสีดำ หน้าโหดถือปืนมาจ่อขมับ แล้วพูดใช้หนี้ที่แกติดมาซะ

บัดซบ! แค่เงินจะซื้อข้าวในแต่ล่ะวันยังต้องคิดหนัก แล้วนี่ ฉันไปติดหนี้ตั้งแต่เมื่อไร ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร พ่อ แม่ แล้วพ่อกับแม่ฉันล่ะ รักลูกมากเลยสินะถึงไม่ยอมกลับบ้าน คงรู้รับรู้ว่าจะเกิดอะไร ก้านแก้วคือชื่อของฉัน เป้าหมายของฉันคือการมีชีวิตให้ถึงพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนวันนี้จะเป็นจุดจบที่แท้จริงของฉัน

"ฉันไม่มีเงินใช้หนี้ให้นายหรอก" ไม่ว่าจะหมื่นเดียว สองหมื่น หรือแสน ฉันก็ไม่มีจ่ายทั้งนั้น ความจริงแล้วบ้านฉันก็พอมีพอกินหรอก แต่ติดตรงที่แม่ชอบซื้อของหรูใช้เงินฟุ่มเฟือย ส่วนพ่อเข้าบ่อนติดพนัน แต่ทุกครั้งฉันก็ไม่เคยถูกลากเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนั้น แต่กระทั่งจนถึงวันนี้ที่จู่ๆ พ่อกับแม่ก็ขาดการติดต่อหายหน้าไปเฉยๆแล้ว พวกเขาก็มาเจ้าหนี้รายใหญ่ ไม่รู้ว่าใหญ่แค่ไหนแหกันมาเป็นสิบๆ

"งั้นบอกมาว่าพ่อกับแม่เธออยู่ที่ไหน?" ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง ก้านแก้วถอนหายใจเหนื่อย 

เฮือก ถ้าคิดในแง่สุดแสนจะเป็นนางเอก ทางเดินโรยไปด้วยกลีบดอกกุหลาบ คงมีพระเอกสุดหล่อ เป็นตำรวจ เข้ามาช่วยลูกหนี้อย่างฉัน แต่นี้มันเป็นเกาะร้างนะ เห็นนั้นไหมซากนกตาย แค่คิดว่าต้องตาย เกิดอยากเป็นคนดีใช้หนี้ยี่สิบบาทเพื่อนที่ยืมมา อยากจับมือป้าข้างบ้างสักสองวิ แต่ถ้าคิดในแง่ชีวิตติดลบ ดวงกุด พระเอกที่ไหนจะมาช่วย ตำรวจเหรอ มาตอนเรื่องใกล้จบเสมอ นั้นคือ ฉันคงตุยไปแล้ว 

"ไม่รู้....ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่มานั่งให้นายเอาปืนมาเจอหัวฉันอยู่แบบนี้หรอก" 

"อย่ามาโกหก....ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้ายพ่อกับแม่เธออยู่ไหน"

ปัง เขาพูดพร้อมยิงปืนขึ้นฟ้าหนึ่ง แล้วจ่อขมับเด็กสาวตรงหน้าที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน ถ้าเกิดเขาทำงานนี้พลาด เขาเองก็คงไม่ต่างไปจากเด็กน้อยตรงหน้า แต่ เขานับเธอเลย ขนาดมีปืนมาจ่อหัวอยู่ เธอกับไม่มีท่าทีหวาดกลัว เป็นคนอื่นคงลนลาน ร้องไห้ขอร้องให้ปล่อยพวกเขาไปแล้ว แต่นี้เธอกับเฉย น้ำตาสักหยดก็ไม่มี 

"นี่ถ้าฉันรู้....ฉันคงไม่มานั่งคุกเข่าอยู่ตรงนี้หรอก" 

"งั้นฉันคงต้องฆ่าเธอทิ้ง ค่อยไปตามหาพ่อกับแม่ของเธอ" ชายเสื้อสูทสีดำเอ่ย เขาตั้งใจจะยิงฆ่าเธอทิ้ง หากเด็กสาวตรงหน้าไม่พูดขึ้นซะก่อน

"ถ้าพวกนายหาพ่อกับแม่ฉันเจอ ฉันคงไม่ได้มานั่งตรงนี้หรอกใช่ไหมนั้นก็หมายความว่า....พวกนายตามหาพ่อกับแม่ของฉันไม่เจอล่ะสิ ขนาดฉันที่เป็นลูกสาวยังไม่รู้เลย นับประสาอะไรกับเจ้าหนี้จริงไหม" 

"ใช่....แต่มันก็ไม่สายที่จะออกตาหาอีกครั้ง" 

"ทำไมไม่เก็บฉันไว้ต่อรองล่ะ...อย่างน้อยๆฉันก็เป็นลูกสาว"

อาไป๋ชะงักเขาครุกคิดอยู่นาน ความริงเรื่องที่เธอพูดมามันก็มีโอกาสเป็นไปได้ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ อีกเจ็ดสิบคือเสี่ยตาย เพราะ เขามีหน้าทำตามคำสั่ง ฆ่าคือฆ่า ปล่อยคือปล่อย แต่ที่เขาต้องลงมือมาทำงานนี้เอง เพราะลูกหนี้คนนี้เป็นหนี้ หัวหน้าของเขาถึงห้าสิบล้านโอกาสรอดคือ ติดศูนย์ แต่ถ้าเขาฆ่าเธอ มันอาจจะเป็นไปตามแผนของพ่อแม่เธอก็ได้ พ่อแม่สมัยนี้ทำได้ทุกอย่าง หากเขาไม่ใช่ลูกน้องมาเฟียคงมองโลกในแง่ดีไปนานแล้ว แต่นี้มันคือความจริง หนี้ตั้งมากมายขนาดนั้น จะหาที่ไหนมาใช้ ถ้าไม่ใช่หนีเอาตัวรอด แล้วทิ้งลูกสาวเอาไว้ให้เป็น ตัวตายตัวแทน เพื่อหวังว่าลูกสาวจะเอาความสวยเข้าช่วย แต่ คิดผิดรึเปล่า เธอไม่ได้สวยเหมือนดารานะ เตี้ย ผิวสีแทน ถ้าเกิด เขาหิวคอเธอกลับไปหาเจ้านายโดนไร้เงินก้อนโต เขาเองนั้นล่ะที่จะกลายเป็นศพ เพราะตอนนี้เด็กคนนี้ถือเป็นลูกหนี้รายใหญ่ จะยิงทิ้งก็เสี่ย จะปล่อยก็เสี่ย มีค่าเท่ากัน

"กำลังต่อชีวิตตัวเองอยู่รึไง"

"จะว่าไป ก็ใช่นั้นล่ะ ฉันเป็นเด็กสาวที่กำลังโตนะ แค่มีชีวิตอยู่ในยุคที่โคตรห่วย ข้าวของแพงกว่าค่าแรงฉันก็ดิ้นสู้มากแล้วนะ นี้เพิ่มมาอีกเรื่องก็หนักเอาการ" 

"เธอไม่ใช่ลูกคุณเหรอ ทางบ้านเธอก็ไม่ได้จนตรอกขนาดนั้น" อาไป๋เอ่ยถาม ก้านแก้ววางมือที่ยกขึ้นลงบนตักเพราะปวดแขน หลังจากที่ยกมาหลายชั่วโมง 

"นี่ ถึงไม่จนขนาดนี้ก็ต้องดิ้นรนนะ ถ้าฉันไม่หา เงินมันคงมาลอยมาหาเองหรอก อย่างที่นายรู้พ่อกับแม่ฉันติดพนัน ติดความหรูหรา ทำให้ชีวิตต้องมาเป็นหนี้แบบนี้" 

"หึ ก็ฉลาดที่รู้จักพูดเอาตัวรอด แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเธออยู่ดี หลังจากที่ฆ่าเธอเดี๋ยวจะส่งพ่อกับแม่ของเธอไปหา ไปพูดคุยปรับความเข้าใจกันต่อในขุมนรกเอาแล้วกัน" 

เฮือก นี้สินะชีวิตเด็กมอปลายของฉัน มันกำลังจะจบลง ต้องมาตายเป็นศพบนเกาะร้างที่ห่างไกลผู้คน กว่าตำรวจจะรู้คงจะมีชาวประมงขับเรือผ่านมาเจอ ตอนนั้นคงเหลือแค่ซากโครงกระดูกเหมือนในข่าว ลาก่อน ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ลาก่อนป้าข้างบ้าน ที่ชอบมาถาม เดือนนี้ได้เงินเท่า สอบติดไหม ลาก่อน หลัวทิพย์ทั้งหลาย 

ปัง 

 ทำไมยังมีความรู้สึกอยู่ล่ะ? หรือว่าจะยังไม่ตาย แต่ก็รู้สึก เจ็บที่แก้มแปลกๆ เสียงปืนเมื่อกี้ มันอะไรกัน

"ครับนาย กำลังจะลงมือฆ่าครับ" ฉันหลับหู หลับตา เมื่อได้ยินคำว่ากำลัง หมายความว่าเมื่อกี้เขาตั้งใจยิงพลาด

"ได้เงินมารึยัง" อาไป๋ แม้กล้าแม้แต่จะถอนหายใจให้ปลายสายได้ยิน แววตาโหดเหี้ยมคู่นั้นมองมาที่เด็กสาวที่นั่งคุกเข่ารอความตายมาหลายชั่วโมง จนในที่สุดเขาก็ยอมที่จะพูด

"พวกมันหนีไปได้ครับ ทิ้งแค่ลูกสาวไว้ตอนนี้ผมกำลังส่งคนให้ออกไปตามหาพวกมันอยู่" 

"....." รายงานเหรอ ต้องรายงานความเคลื่อนไหวสินะ ที่นี้นะเหรอมาเฟีย ทำงานกันเป็นกลุ่ม คนพวกนี้น่ากลัวว่าที่คิดอีก

"ลูกสาวอย่างนั้นเหรอ" 

"ครับ" อาไป๋ยกปืนขึ้นมาจ่อที่หน้าผากก้านแก้ว เด็กสาว หลับตาลงยอมรับซะตากรรม

ในขณะเดียวกัน

"ลูกสาวอย่างนั้นเหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อน นี่มันคิดจะปิดปังฉันอยู่รึไง" เสียงเหี้ยมที่นั่งหันหลังให้มาเซลเอ่ย เขายกมือขึ้นลูบคางที่มีหนวดเคราเล็กน้อย ก่อนจะหมุนแหวนในมือเหมือนกำลังใช้ความคิด ว่าความจะเอายังไงต่อดี ถึงจะได้ตัวลูกสาวของลูกหนี้เขามา แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง ที่มันพอจะใช้หนี้เขา ถ้าให้เธอ มาเป็นที่ระบายอารมณ์บนเตียง มันก็ได้แค่ระบาย แต่เขาต้องสูญเสียเงินก้อนใหญ่ไปถึง50ล้านเชียวนะ อย่างน้อยๆ ให้เธอได้มีชีวิตต่อ ไปอีกนิด ไม่แน่พ่อกับแม่ของเธอ อาจจะหลงเหลือความเป็นคนเกิดเปลี่ยนใจรักลูกและติดต่อกลับมาก็ได้ 

"ให้ยิงทิ้งเลยไหมครับ" มาเซลเอ่ยถาม เพราะทางนั้นก็รอคำตอบอยู่ 

"ลากคอยัยเด็กนั้นมาที่นี้ แล้วให้คนของเราอยู่ที่นั่นด้วย ไม่ว่ายังไงต้องตามหาพวกมันให้เจอ เมื่อเป็นหนี้ก็ต้องใช้ ถ้าไม่ใช้ ก็จงตายๆไปสะ" เขาเอ่ยเสียงเหี้ยม มาเซลก้มหน้ารับคำสั่ง

"เอาตัวเธอมาที่นี้" 

"ได้ครับ" อาไป๋ชักปืนกลับ ก้านแก้ว ขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไรอีก 

"ดีใจด้วย วันพรุ่งนี้ของเธอ ยังมีแสงหลงเหลือพอจะนำทางเธออยู่" 

"ห่ะ" ผิดคาด ไม่ตาย ไม่ถูกฆ่ากลายเป็นศพไร้ญาติ "แล้วพวกนาย" 

คำถามนั้นยังไม่ทันได้เอ่ยจบ ก็ถูกชายเสื้อสูทอีกคนเดินตรงดิ่งมาพร้อมถุงดำในมือ 

"...." เดี๋ยวนะ เอาถุงมาทำไม จะฆ่าหมกถุงดำเหรอ แล้วที่พูดว่า พรุ่งนี้ยังมีแสงนำทางคืออะไร ความคิดของฉันมันหายไปจากหัวพร้อมกับความมืดมิด และอากาศที่ใช้หายใจ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร กี่ชั่วโมง กี่วัน สิ่งที่ฉันได้ยินหลังจากที่รู้สึกตัวคือเสียงที่กำลังพูดคุยกัน แต่ เดี๋ยวก่อน ฉันได้กลิ่นคาวเลือด ประจำเดือนเหรอ ให้ตายสิ ไม่ใช่ ฉันเพิ่งเป็นไปเอง แล้วกลิ่นคาวเลือดนี้มาจากไหน มันอยู่ใกล้ๆ 

"ว่ายังไง คราวนี้จะยอมจะใช้หนี้คุณหลงได้แล้วเหรอยัง"  

"...." มือก็ถูกมัด แถมยังมีถุงดำคุมหัวเอาไว้อีก มันอึดอัดนะ ถ้าอยู่นานกว่านี้ฉันอาจจะตายได้ ว่าแต่ พวกเขาถามใคร? ฉัน หรือใคร กันแน่

"ขะขอเวลาผมอีกนิดนะครับคุณเฟยหลง" 

"ขอเวลาอีกนิดอย่างเหรอ" ปัง เสียงปืนที่ดังขึ้นหลังจากเสียงนิ้วของใครบางคนเคาะโต๊ะ 

"...." ภาษาอะไรเนี่ย ฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด พวกเขาพูดภาษาอะไรกัน แค่ภาษาอังกฤษ เอ บี ซี ดี ฉันก็จำไม่ได้แล้ว แต่นี้ ต้องมาฟังภาษา คนฉลาดอีก อย่าว่าแต่ฟังแบบงูบลาๆเลย จับใจความ หรืออะไรก็โคตรจะไม่รู้เรื่อง นี้สินะโง่ของแท้ ภาษาไทย เกรด4 แต่ตกอังกฤษ ได้แค่2.5 เป็นวิชาที่โคตรจะไม่ชอบ และเกลียดเข้าไส้ แต่ทำไมต้องใช้ตลอดและทำไมสมองดันจำไม่ได้ ที่แน่ๆคนพวกนี้ไม่ได้คุยภาษาอังกฤษ ไม่ใช่สิ ฉันถูกพาตัวมาที่ไหนตั้งหากยังอยู่ ที่ประเทศไทยเมืองร้อน ค่าแรงต่ำเตี้ยง ค่าขนมแพง เท่าตกยี่สิบชั้น อยู่รึเปล่า 

"อ๊ะ...คุณเฟยหลง ผมขอร้องผมมีลูกสาว ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย ผมยอมยกเธอให้กับคุณ" 

"ลูกสาวเหรอ คิดว่าเธอจะใช้หนี้ฉันหมด ด้วยการขึ้นเตียงกับฉันกี่ครั้งล่ะ" 

จู่ๆถุงดำก็ถูกใครบางคน ดึงมึงออก ฉันอยากบอกว่าขอบคุณเลย เพราะอากาศมันหมด แต่ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันอึ้ง ปกติฉันก็ชอบ ดาราบ้าเกาหลีอยู่นะ อยากบอกเลยว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า หล่อ ผมของเขาสีดำสั้น สวมเสื้อสูทสีดำผูกเนทไทสีน้ำเงิน คิ้วของเขาดกดำเข็ม จมูกโด้ง ผิวขาว ริมฝีปากอมชมพูสวยกว่าผู้หญิงอย่างฉันอีก และที่สำคัญไปกว่านั้นเขานั่งขาไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้ ข้างซ้ายมีผู้ชายสวมเสื้อสูทยืนนิ่ง ข้างขวามีผู้ชายเสื้อสูทสีดำท่าทางเป็นการเป็นงานเพราะกำลังจ้องมองมาที่ฉัน ไอ้ที่ว่าเป็นการเป็นงาน เพราะคนที่จะตายจมก้องเลือดคนต่อไปคือฉันนะสิ ตายห่า ข้างๆฉันมีคนตายไปแล้วถึงสอง มิน่าถึงได้กลิ่นคาวเลือด ใจเย็นๆก้านแก้ว ถ้าใจร้อนยิ่งทำให้เรื่องแย่ลง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าใหญ่ขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเล็กลง

"มั่วนั่งนิ่งอะไรอยู่ ไม่ได้ยินที่คุณเฟยหลงถามเธอรึไง" 

"....." ตอนนี้ฉันอยู่ประเทศไหนเนี่ย ภาษานี้มัน ถ้าคนที่ไม่เคยดูซีรีย์หรือดำน้ำจนสำลัก เพราะไม่รู้เรื่องมาก่อนอย่างฉันล่ะก็ คงไม่มีทางรู้หรอก ว่าที่นี้มัน ฮ่องกง ฉัน ข้ามประเทศมาถึงฮ่องกงเลยเหรอเนี่ย เกิดเป็นก้านแก้วมีความฝันจะไปเที่ยวต่างประเทศ แต่มาเที่ยวแบบนี้ขอกระโดดน้ำริมคลอง เก็บผักตบยังดีกว่า 

"ฉันยอม ยอมเป็นคนของคุณค่ะ" กึก ฉันชะงักแล้วหันไปมอง ผู้หญิงที่นั่งถัดจากฉันไปไม่ใกล้ไม่ไกล สมองของฉันตอนนี้มันกำลังประมวลผมประกอบการ ปะติดปะต่อเรื่องราว ผู้ชายที่นั่งเก๊กหล่อ ทำหน้าโหดนั่งบนเก้าอี้ ต้องเป็นนายใหญ่ หัวหน้ามาเฟียแน่นอน ส่วนพวกฉันคือลูกหนี้ที่พวกเขาลากคอมาเพื่อ ใช้หนี้ ตายโหง พอจะเข้าใจนิดหน่อยที่ผู้ชายคนนั้นพูด ถึงจะไม่เข้าใจภาษาก็เถอะ แต่ที่แน่ๆเขาตั้งใจยกลูกสาวเป็นนางบำเรอ เพื่อใช้หนี แล้วฉันล่ะ หน้าตาก็บ้านๆพอเข้าวัดเข้าวา สวยไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่งของเธอเลยด้วยซ้ำ โอกาสรอดศูนย์

"หึ สุดท้ายก็จนตรอกขายลูกกิน" ปัง ร่างกายของฉันเกิดสั่น กลัวขึ้นมาเมื่อเสียงปืนดังขึ้น ภาพผู้ชายที่นั่งคุกเข่าข้างๆฉันค่อยๆทรุดลงล้มนอนหมอบกับพื้นเลือดสีแดงไหลออกมาจากรูกลางหน้าผาก ส่งให้มีกลิ่นคาวเลือดคลุงไปทั่วห้อง ฉันได้แต่นั่งคุกเข่า มองเขาถูกชายชุดดำลากศพออกไป ในห้องตอนนี้ ลูกหนี้ที่นั่งตัวสั่นเหมือนลูกไก่เหลือแค่ฉัน เพราะผู้หญิงคนนั้นดันเป็นลมหมดสติ เมื่อเห็นพ่อตัวเองถูกยิงตายต่อหน้า

"แล้วเธอล่ะ ไม่รู้จริงๆเหรอว่าพ่อกับแม่ของเธอตั้งใจทิ้งลูกสาวให้ตายแทนเพื่อใช้หนี้ห้าสิบล้าน"

"ห่ะ ห้าสิบล้าน" ซวยฉิบ ใช้กี่ชาติก็ไม่มีวันปลดหนี้สำเร็จ

กึก ปลายกระบอกปืนสีขาวจ่อที่ขมับข้างขวามาเซลรอคำสั่ง เฟยหลง เจ้านายของเขา 

"ใช่ ห้าสิบล้านบาท ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องใช้หนี้แทนพ่อกับแม่ของเธอ บอกมาว่าจะใช้หนี้ฉันด้วยวิธีไหน" เฟยหลงกอดอกเขาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองเด็กสาวผมเปียตรงหน้าที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า 

"อย่าคิดจะเอาตัวเข้าแลก เพราะ หน้าอย่างเธอแม้แต่ลูกน้องฉันยังเมิน ขี้เหร่ใช่ได้"