8
เขายังไม่แต่งงาน...
"ครับ"เขาตอบกลับมาสั้น ๆ แต่หลังจากตอบก็ยังแหงนหน้ามองหน้าฉันอยู่ ส่วนฉันนี่ก็ทั้งอึ้งและทั้งตกใจ และมากที่สุดน่าจะอายเขานี่แหละ ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าตัวเองเยินขนาดไหน จะบังเอิญมาเห็นตอนไหนไม่มา ดั๊นบังเอิญมาเห็นตอนฉันกำลังตื่นนอน ต่อให้เขาจำฉันไม่ได้แต่ฉันก็อายเขาบ้างอยู่เด้อ อายตรงที่ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร...
"ว่าแต่ปลาได้ไหมคะ"ฉันรู้สึกเขิน ๆ ที่เขายังมองจึงเปลี่ยนเรื่องถาม
"ได้ปลาช่อนสองสามตัว เอาไหมล่ะ"เขาพูดพร้อมยกข้องใส่ปลาขึ้นมาให้ดู ฉันชะโงกหน้าส่องดูนิดหน่อยก็หลบ ๆ เข้ามาเหมือนเดิม
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่รบกวนผู้กองแล้วดีกว่า ผู้กองไปดูปลาต่อเถอะค่ะ"ฉันบอกและยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่โคตร...จะพยายามเลย สถานการณ์ฉันตอนนี้คิดว่ามันน่าอายเกินกว่าจะยิ้มได้ด้วยซ้ำ อยากจะรีบวิ่งหนีเข้าห้อง แต่ในเมื่อเขาทั้งแหงนหน้ามองและยังคุยด้วยจะทำแบบนั้นก็ทำไม่ได้ ขืนทำเขาคงได้หาว่
