BAD JOMTUP STORY 5
1192 คำ
"คุณเหนือคะ ตื่นได้เเล้วค่ะ"
ผมนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะกำลังถูกรบกวนจากการพักผ่อน เเล้วผมก็รู้สึกเพลียมากด้วยตอนนี้ ...ผมว่าผมกำลังฝัน ผมฝันถึงพ่อกับเเม่ ฝันถึงวันที่เรายังอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
เเต่เเล้วเวลาก็พรากความสุขของผมไป..
"ตื่นได้เเล้วเว้ย" จากเสียงผู้หญิงเปลี่ยนเป็นเสียงทุ่มต่ำ ฟังดูขัดหูจนผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมามอง
ผมปรับโฟกัสเเล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากโซฟา สะบัดหัวสองสามทีไล่ความมึนออกจาสมองไปก่อน
"ตื่นเเล้วเหรอคะ"
"ตื่นเเล้วก็กลับไปซะ"
เป็นคำทักทายจากทั้งสองคนเเต่ต่างกันโดยสิ้นเชิง คำกวนส้นตีนเเล้วก็ไล่เตพิดผมเป็นของไอ้จอม ส่วนผู้หญิงเมื่อคืนก็ยิ้มเจือนๆ เเล้วมองไอ้จอมมันเหมือนกล้าๆ กลัวๆ
"พอดีว่าวันนี้คุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้เลยค่ะ เเล้วเราสองคนก็กำลังจะไปทานข้าวเช้ากัน ไปด้วยกันไหมคะ"เธอชวนผมพร้อมรอยยิ้ม
"อย่าเลย มันคงรีบกลับจะเเย่ ใช่ไหม? "ไอ้จอมมันว่าเเล้วมองหน้าผมนิ่ง ไม่ต้องบอกผมก็รู้ตัวเองว่าไม่ควรเสล่อในเรื่องไหน ผมอยากให้มันสบายใจได้..
"เเต่ว่า.."
"อย่าตื๊อมันเลย"มันพูดกับเธอ ก่อนจะใช้เเขนโอบไหล่เล็กๆ เอาไว้
"อะ..เอ่อ" เธอดูเขินๆ เเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเเต่ผมซะมากกว่าที่จะทำอะไรไม่ถูก
ผมกับไอ้จอมต่างก็สบตากันไม่มีใครยอมใคร เเล้วก็เป็นผมที่เบือนหน้าไปทางอื่นก่อน ...ผมเกลียดสายตามัน มองเหมือนผมทำอะไรผิดมากขนาดนัน้
ถ้าวันนั้นไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นผมกับมันคงไม่เป็นเเบบนี้...
"ไม่ดีกว่าครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะ"ผมบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่มีเเม้เเต่เสียงรั้งผมจากปากมันด้วยซ้ำ
ผมไม่รู้ว่ากี่ครั้งเเล้วที่ผมต้องหันหลังให้มันเเบบนี้ เเต่มันก็คงจะดีกว่าการที่ผมอยู่รบกวนใจมัน ผมเองก็ไม่ได้อยากให้มันเห็นหน้าผมเท่าไหร่หรอก
เรื่องคืนนั้นไม่ใช่ผมไม่รู้สึกผิด ทั้งๆ ที่มันเองก็ฝากฝังให้ผมดูเเลจิน เเต่ผมก็ผิดคำพูดจนได้...
ผมเดินเข้าลิฟท์ด้วยอาการคล้ายคนเหม่อลอย สายตามองตัวเองที่สะท้อนกับกระจกตรงหน้า เเล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ในวันที่ผมกับมันไม่สามารถลบรอยเเผลเป็นนั่นได้อีกเเล้ว
"มึงมันห่วยไงเหนือ.. พอเหอะว่ะ"
มหาวิทยาลัย
@ตึกวิศวะ
ผมนั่งฟังอาจารย์เเล้วเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย ในหัวคิดเเต่เรื่องไม่เป็นเรื่องอีกเเล้ว ไหนหมอให้มันออกจากโรงพยาบาลได้เเล้วไง ทำไมมันถึงไม่มาเรียน
"ไอ้เหนือ"
"....."
"เหนือเว้ย! "
"หะ? " ผมสะดุ้งเเล้วมองไอ้เดย์อารมณ์ขุ่นๆ คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ ตกใจหมดเลยเเม่ง
"เหม่อเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย"
"ไม่ได้เหม่อเว้ย เเล้วมีอะไรอ่ะ"
"กูเเค่จะถามมึงว่าทำไมไอ้จอมมันไม่มาเรียน"
"กูจะไปรู้เหรอ"ผมตอบกลับเเล้วเท้าคางใส่ตามเดิม หันมาอีกทีอาจารย์ก็ออกจากห้องไปเเล้ว ผมว่าผมคงเหม่อหนักเกินไปเเล้วจริงๆ
"เเหน่ะ"
"เเหน่ะอะไรของมึงเนี่ย"
"กูรู้ว่าทำไมมันไม่มา เเต่เเค่อยากถามมึงว่ามึงจะห่วงมันหรือเปล่า"ไม่พูดเปล่าไอ้เดย์มันยังเดินมาหยุดตรงหน้าผมเเล้วยิ้มเเบบมีเลศนัยอีกต่างหาก
"เเล้วทำไมกูต้องห่วงมันอ่ะ ไม่ใช่พ่อกูซะหน่อย"
"มึงว่ามันเปลี่ยนไปป่ะล่ะ" คำถามของมันทำเอาผมอึ้งไปพักนึง เปลี่ยนดิ... เปลี่ยนไปเยอะมากด้วย บางครั้งผมก็คิดว่าเราสองคนเคยรู้จักกันจริงๆ เหรอวะด้วยซ้ำ
"อืม"
"อืมเเล้ว? "
"เเล้วกูจะไปรู้หรือไง"ผมบอกปัด ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าตัวเองเเล้วลุกขึ้น เเต่ไอ้เดย์มันรั้งเเขนผมเอาไว้ซะก่อน
"มันเปลี่ยนก็เพราะมึงไงเหนือ"
ผมหยุดเเล้วฟังมันพูดประโยคถัดไป ไอ้เดย์มันอาจจะเหมือนคนที่ดูไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่ เเต่มันเป็นคนที่เก็บรายละเอียดเพื่อนได้ดีมากเช่นกัน
"เเล้วก็คงมีเเค่มึงที่เปลี่ยนมันได้ ..อย่าให้เรื่องมันเเย่ไปมากกว่านี้เลยว่ะเชื่อกู"
คอนโดจอมทัพ
ผมต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆ ที่ยอมถ่อสังขารมาหาไอ้จอมมันก่อนเเบบนี้ เเถมยังซื้อข้าวต้มเจ้าอร่อยมาฝากมันอีกต่างหาก ..อืม ผมคงเสียสติไปเเล้วเเน่ๆ
นี่ใช้น้ำเหนือปะวะเนี่ย!
ก๊อก ก๊อก!
ผมยกมือขึ้นเคาะประตู ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเเรงๆ สักพักคนด้านในก็ออกมาเปิดให้ในสภาพที่เปลือยท่อนบน ผมยุ่งเหมือนคนพึ่งตื่น
มันไม่ได้พูดอะไร เเค่เห็นหน้าผมมันก็เอาเเต่ถอนหายใจใส่อยู่นั่นเเหละ คนไม่ใช่ถังขยะนะเว้ย!
"กู..ซื้อข้าวต้มมาฝาก ปากมึงคงยังไม่หายดี"ผมบอกเเล้วชูถุงในมือให้มันดู ใบหน้ามันยังฟกช้ำอยู่คงอ้าปากกว้างไม่ได้แน่ เเต่เเปลกทำไมปากเก่งกับผมเหลือเกิน
"กูไม่กิน"มันตอบกลับ ทำท่าจะปิดประตูใส่เเต่ผมเอาตัวเข้าไปขวางไว้
"เเต่กูตั้งใจซื้อมาให้เลยนะเว้ย มึงจะไม่ลองหน่อยเหรอ"
"อย่ามายุ่งกับกู" ตอนเเรกก็ว่าจะไม่กวนตีนใส่มันเเล้วนะ เเต่เเม่งดื้อด้านเอง ไม่ยอมฟังคนอื่นเขามั่งเลยหรือไง ทิฐิสูงฉิบหาย
"เเต่กูต้องยุ่ง"ผมยืนกรานเสียงเเข็งเเล้วจับเเขนมันเอาไว้
"ปล่อย"
"กูไม่ปล่อย"
"มึงจะเอายังไง" มันเริ่มใส่อารมณ์ดูจากเรียวคิ้วนั่นก็รู้ ผมก็กลัวมันนะถ้าเกิดมันทำอะไรบ้าๆ เหมือนครั้งนั้นผมจะทำยังไง..
"ถ้ามึงบริสุทธิ์ใจมึงจะเอาเเต่หนีหน้ามันทำไมวะเหนือ"
"ยิ่งมึงหนี มันก็จะไล่ต้อนจนมึงจนมุม"
"ไอ้จอมมันยอมเเพ้ใครเป็นที่ไหน ..เเต่พอเป็นมึงกูเห็นมันยอมตลอด"
"สักตั้งเว้ยเพื่อน! "
ผมเหลือบตามองพื้นทันทีที่นึกถึงคำพูดของไอ้เดย์ มันก็จริงอย่างที่มันพูดที่ผ่านมาผมเองก็เอาเเต่หนีมันตลอด ผมก็ได้เเต่พูดว่าไม่ได้ทำทั้งๆ ที่ไม่เคยพิสูจน์เลย
"มึงเเค่กินข้าวต้มที่กูซื้อมาก็พอ"
"กูบอกว่ากูไม่กินเเล้วก็ปล่อยกูได้ละ"มันว่าเสียงเเข็ง เเต่เเทนที่ครั้งนี้ผมจะยอมปล่อยเเล้วหันหลังเหมือนครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา
ถ้าไม่ลองสักตั้งผมก็คงต้องหนีหน้ามันไปเรื่อยๆ เเน่...
"ครั้งนี้กูจะไม่ปล่อยมึงเเล้วจอม ได้ยินชัดไหม.."
- ผู้เขียน
