"ครั้งนี้กูจะไม่ปล่อยมึงเเล้วจอม ได้ยินชัดไหม.."
ผมสบตามันเเน่นพร้อมกับเเทรกตัวเข้าเอาข้าวต้มมาวางไว้บนโต๊ะ สายตาก็เหลือบมองมันตลอดเวลาว่าจะมีท่าทีบ้ากำเริบเมื่อไหร่
ใกล้มันทีไรไม่ค่อยปลอดภัยหรอกตอนนี้..
"หึ"
หมับ
ตุ้บ!
ยังพูดไม่ทันขาดคำมันก็คว้าเเขนผมเเล้วกระชากให้เดินตามเข้าไปในห้อง ก่อนจะผลักลงกับเตียงจนเเผ่นหลังลงกระเเทกอย่างจัง
ไอ้เวรมือหนักชิบ!
"ไอ้จอม! " คนตัวสูงกว่ารีบขึ้นมานั่งคร่อมผมเอาไว้ มิหนำซ้ำเเขนทั้งสองข้างของผมยังถูกหมันตรึงค้างไว้อีกต่างหาก
"มึงไม่กลัวกูเลยใช่ไหมหะเหนือ"มันถาม ใบหน้าใกล้กันจนผมได้ยินเสียงลมหายใจของมันพ่นออกมาเป็นระยะ
"กู.." ผมชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหลบตามันเเล้วมองไปทางอื่น อยู่ในท่าที่เสียเปรียบเเบบนี้บอกตามตรงว่าผมก็เริ่มจะหวั่นๆ นิดๆ เเล้วเหมือนกัน
"กูไม่อยากเห็นหน้ามึง"
"เเต่กูอยากเจอหน้ามึง" ผมหันกลับมามองมันเเล้วสบสายตาคนตรงหน้าไม่ละไปไหน
