BAD JOMTUP STORY

BAD JOMTUP STORY 4

น้ำเหนือ : พาร์ท

"กูเกลียดมึง! "ผมตะโกนลั่นห้องน้ำ มือก็ควักน้ำสาดเข้าหาหน้าตัวเองไปด้วย โดยเฉพาะที่ปากผมพยายามถูจนมันเเดงเถือกเเล้วก็เริ่มเจ็บนิดๆ

มันจูบผมทำไมวะ...

ต้องการให้ผมเจ็บใจหรือไงที่เเสดงอาการป่าเถื่อนจัดเต็มซะเเบบไหน ..อืม มันทำสำเร็จ

"อย่ารู้สึกไปมากกว่านี้เว้ยเหนือ มึงไม่ใช่คนอ่อนเเอนะเว้ย! "

ขาผมทรุดลงกับพื้นห้อง ทั้งสายตา ทั้งคำพูดมันเหมือนไอ้จอมกำลังจะมองผมเป็นคนร้ายตัวจริง ทั้งที่คืนนั้นผมช่วยเธอไว้ด้วยซ้ำ

"นึกให้ออกสิวะเหนือว่ามันเกิดอะไรขึ้นอีก.."

ผมซุกหน้าลงกับเข่าเเล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ไม่ได้อยากจะร้องไห้เลยจริงๆ ...ไม่ได้อยากอ่อนเเอเหมือนที่มันอยากให้ผมเป็น

ผมไม่อยากเป็น..

03.21 น.

Ringtone~

มือนึงควานหามือถือเเล้วก็กดเปิดไฟที่หัวเตียง ผมมั่นใจมากว่ามันยังไม่เช้าเพราะฟ้ามืดมาก เเละพอมองเวลาที่หน้าจอถึงได้รู้ว่ามันพึ่งจะตีสามกว่า

'จอมทัพ'

"ไอ้จอม! " ผมถึงกับตาสว่าง เนื่องจากเบอร์ที่โทรเข้ามาดันเป็นคนที่ผมคาดไม่ถึง

(ฮัลโหลสวัสดีครับนี่ใช่ญาติเจ้าของเบอร์ใช่ไหมครับเนี่ย)

"เอ่อ เป็นเพื่อนครับ"

(พอดีเจ้าของเบอร์ประสบอุบัติเหตุ ติดต่อญาติไม่ได้เลย รบกวนมาที่โรงพยาบาลด้วยนะครับ)

"ครับๆ ผมจะรีบไป"

ผมเด้งตัวขึ้นจากเตียงพร้อมกับคว้าเสื้อเเขนยาวมาคลุม กระเป๋าตังค์วิ่งออกจากห้องทันที ไม่รู้ตอนนี้จะมีเเท็กซี่วิ่งเเล้วหรือยัง เพราะผมไม่มีรถส่วนตัว ปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนไอ้จอมมันจะมารับทุกเช้า เเต่ทุกวันนี้ผมจะนั่งรถโดยสารประจำทางเอา

ไม่มีมันผมก็ไม่ได้รู้สึกลำบากหรืออะไรนี่..

"เห้ย! เเท็กซี่! "

โรงพยาบาล

กว่าจะถึงก็เกือบจะตีสี่ เเต่นี่ผมไม่ได้ห่วงมันหรืออะไรหรอกนะ ก็เเค่ตำรวจเขาบังเอิญโทรเข้ามาที่เบอร์ผมเพราะติดต่อญาติคนอื่นไม่ได้ก็เท่านั้น

ว่าเเต่มันยังไม่ลบเบอร์ผมงั้นเหรอ..

ผมตรงปรี่ไปที่หน้าประชาสัมพันธ์เเล้วถามนางพยาบาลหน้าตาสละสวยทันที จะว่าไปที่นี่พยาบาลก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

ใช่เวลาไหมวะไอ้เหนือ!

"ขอโทษนะครับ จอมทัพนี่อยู่ห้องไหนครับ"ผมถามเเล้วคลี่รอยยิ้มบางๆ ให้

"ชั้น 5 ห้อง 158 ค่ะ"เธอตอบกลับเเล้วก็ยิ้มให้เช่นกัน นี่น่ารักจริงนะเนี่ยไม่ได้โม้เลย..

"ขอบคุณครับ"

ผมขึ้นลิฟท์เเล้วไปยังห้องที่นางพยาบาลเมื่อครู่บอกทันที ไอ้จอมมันดื้อด้าน เวลาเมาบอกว่าอย่าขับรถเเล้วนี่เป็นไงถ้าเจ็บครั้งนี้มันคงจะต้องใช้ความคิดบ้างเเล้วเเหละ

"ไอ้จอม" ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง มันนอนหลับตาสนิท มีรอยฟกช้ำตามเเก้มเล็กน้อยเเล้วก็ที่มุมปากด้วย

ผมหันไปตามเสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้น ก่อนจะพบว่ามีผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักกำลังเดินมาทางผมพอดี

"ขอโทษนะคะ.."

"ครับ? "

"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เขาเจ็บตัว ถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ฉันคงเเย่มากเเน่ๆ "

"ทำไมเหรอครับ ไอ้จอมมัน.."ผมเว้นว่างให้เธอพูดต่อ

"ฉันมัวเเต่เดินไม่มองทางก็เลยไม่ทันได้มองรถน่ะค่ะ ถ้าเขาไม่หักหลบฉันคงเจ็บตัวไปเเล้วเเน่"

"มันไม่ได้เมาเหรอครับ จอมมันชอบดื่ม.."ผมถามเเล้วมองจอมมันพักนึง

"ไม่เมาค่ะ ไม่เมาเลย ก่อนหน้าที่จะมาโรงพยาบาลยังถามฉันอยู่เลยค่ะว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า เเต่เขาเลือดไหลด้วยตอนนั้นฉันก็เลยทำอะไรไม่ถูก ก็เลยให้ตำรวจโทรหาญาติเขาน่ะค่ะ"

"อ่อครับ" ผมพยักหน้ารับๆ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีเเล้วนี่

"ขอโทษด้วยนะคะ"เธอว่าสีหน้าบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกผิด เเต่ผมไม่ใช่คนที่เขาควรขอโทษซะหน่อย

"จะมาขอโทษผมทำไม คุณไม่ได้ทำผิดต่อผมนี่ รอขอบคุณจอมมันเถอะครับ"

"ชื่อจอมเหรอคะ"

"อ่าครับ มันชื่อจอมทัพ"

"ชื่อก็เเมน เเถมยังเป็นผู้ชายที่เเมนอีกด้วย ดีจังนะคะที่มีคนดีๆ เเบบนี้อยู่ในสังคม"เธอว่าเเล้วก็มองหน้าไอ้จอมไปยิ้มไป

"ครับ.." ผมเม้มริมฝีปากเบาๆ เพราะดูจากท่าทางเเล้วคงจะชอบในความดีของไอ้จอมมันน่าดู

"งั้นคุณก็มาเฝ้าคุณจอมใช่ไหมคะ"

"คงงั้นมั้งครับ" ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองมาที่นี่ในฐานะอะไรเพราะบางทีถ้ามันตื่นขึ้นมาเเล้วเจอผมมันอาจจะไล่เตพิดผมไปเลยก็ได้ ใครจะไปรู้..

"ดีเลยค่ะ ให้ฉันอยู่เฝ้าเป็นเพื่อนนะคะ ฉันอยากอยู่ขอบคุณเขาตอนเช้าด้วย"

"ตามสบายเลยครับ"

"ขอบคุณค่ะ อื้ม ฉันซื้อขนมมาด้วย ทานได้นะคะไม่ต้องเกรงใจ"

"ไม่-ไม่ดีกว่าครับ ถ้างั้นไม่ถ้ารบกวนมากเกินไป คุณช่วยอยู่เฝ้าไข้จอมมันจนเช้าเลยได้ไหมครับ ผมจะได้กลับ"ผมบอกเธอ ให้เดาเลยก็ได้ว่าถ้ามันตื่นมาตอนเช้าเเล้วเจอผมมันอาจจะไม่พอใจก็ได้ที่เจอหน้าผมในเช้าเเรกของวัน

ผมก็ไม่อยากมีเรื่องเหมือนกัน..

"เอางั้นก็ได้ค่ะ เอาที่คุณสะดวกก็ได้"

"ครับ..ฝากดูเเลมันด้วยนะครับ"

"จริงด้วยคุณชื่ออะไรคะ ฉันใบมิ้นต์ค่ะ เรียกมิ้นต์ก็ได้"

"ครับ ผมน้ำเหนือครับ เรียกเเค่เหนือก็พอครับ"ผมบอกยิ้มๆ

"โอเค่ค่ะคุณเหนือ"

"ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ"

"ค่ะ"

ก่อนกลับผมก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองหน้าไอ้จอมมันอีกครั้ง เเค่ไม่ได้สติ พรุ่งนี้มันก็คงจะฟื้นตัวเองนั่นเเหละ มันอึดจะตายไปคงไม่เป็นอะไรไปง่ายๆ หรอก

"เหนือ.."

ผมถึงกับหยุดชะงักทั้งๆ ที่ยังหันหลังให้คนบนเตียง เสียงที่ดังเเว่วมาเมื่อกี้นี้บอกผมทีสิว่าผมเองไม่ได้หูฝาดไป...

"..เหนื..อ"

"คุณเหนือคะ"เธอเรียกผมเอาไว้ เเสดงว่าเมื่อกี้ที่ผมได้ยินมันเรียกชื่อผมคงไม่ได้หูเเว่วไปเองสินะ

"ครับ.."

"..เหนือ"

เสียงมันยังคงเรียกหาผมต่อเนื่อง ไม่รู้ว่ามันกำลังฝันถึงอะไรอยู่ถึงละเมอออกมา เพราะถ้ามันตื่นมันคงไม่มีทางเรียกผมเสียงอิดโรยขนาดนั้นเเน่

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงเพื่อมองใบหน้ามันให้ชัดๆ ละเมอถึงผมในเรื่องเเย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทำไมต้องขมวดคิ้วซะเเน่นขนาดนั้นด้วย

"จอม.. ไอ้จอม" ผมจับที่เเขนเเล้วเขย่าเบาๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้ผู้หญิงตรงหน้าผมเองก็คงจะห่วงมันเหมือนกัน ถึงกับมายืนข้างเตียงมันเหมือนกับผมด้วย

"มันคงละเมอน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก.."ผมบอก

"น่าจะฝันร้ายนะคะ"

ผมได้เเต่ยืนนิ่งๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะจู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกจากทางหางตาไอ้จอมมันซะงั้น ผมไม่ได้เงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าเพียงเเค่สอดประสานมือไปที่มือไอ้จอมเเล้วขอโทษมันในใจ ..น่าเเปลกที่อาการมันสงบลงเหลือเเค่ใบหน้าร้ายๆ ของมันนอนนิ่งอยู่บนเตียงเเค่นั้น

'ขอโทษนะ ..ที่กูเข้าไปเป็นฝันร้ายของมึง ..กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ'