ที่หน้าประตูห้องที่ถูกเปิดค้างเอาไว้นั้น มีร่างของใครบางคนยื่นแน่นิ่งอยู่ แม้จะไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่สายตาที่สอดประสานมองกันอยู่นั้น ก็บอกอะไรตั้งมากมาย
เธอไม่น่ารีบกลับมาเลย...
คะนิ้ง...คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวบนโลกคือคนที่นลิสาคิดถึงเป็นคนแรก โชคดีที่หลังจากเรียนจบแล้วเธอยังติดต่อกับอีกฝ่ายอยู่ ถึงได้รู้ว่าตอนนี้เพื่อนรักเดินทางมาทำงานที่กรุงเทพ และเมื่อโทรไปหา อีกฝ่ายก็ส่งโลเคชั่นที่พักมาให้ เธอจึงนั่งรถมาที่นี่ หวังจะปล่อยให้เวลาผ่านไปสักพักแล้วค่อยส่งข้อความไปบอกพิชญ์ ว่าคืนนี้เธอจะขอนอนค้างกับเพื่อนที่นี่
ทว่า...นี่ก็ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว ที่เธอได้แต่นั่งนิ่งมองโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงร้องไม่หยุด ไม่กล้าแม้แต่จะหยิบมันขึ้นมาเพื่อรับสาย
เธอกลัว…กลัวว่าเขาจะโทรมาบอกข่าวดี
เรื่องที่ตอนนี้เขากับคนรัก ได้กลับมาคืนดีกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กลัวที่จะต้องกลับไปเป็นสั
