“ช่วยพี่หน่อยนะคะน้องนิ่ม นะ!” สุดท้ายพอเจอเข้ากับสายตาออดอ้อนเข้าไป นลิสาก็ใจอ่อน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าของห้องกลับมาพร้อมยาแก้ไข้ชุดใหญ่ ที่แค่ได้เห็นเธอก็อยากพาตัวเองวิ่งหนีออกไปให้ไกล แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
แผนที่จะออกไปทานข้าวเย็นข้างนอกจบลงที่พิชญ์สั่งอาหารจากภัตตาคารให้มาส่งที่ห้อง ก่อนที่เขากับลักขณาจะนั่งทานกันแค่สองคน เพราะคนป่วยอ้างว่าปวดหัวอยากนอนพักเงียบๆ มากกว่า แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่วายลุกเดินออกไปดูอยู่หลายต่อหลายครั้ง ทำให้บรรยากาศที่ตั้งใจจะพูดคุยถึงเรื่องสำคัญของลักขณา ต้องเลื่อนออกไปก่อน เพราะทุกครั้งที่เธอเริ่มต้นพูด เขาก็มักจะขอตัวเข้าไปดูคนในห้องตลอด แล้วแบบนี้จะให้เธอพูดอะไรออกไปได้ นอกจากนั่งมองเขาที่แสดงท่าทีห่วงใยคนอื่นในแบบที่แม้แต่เธอเองยังไม่เคยได้รับสักครั้ง
จำได้ว่าทุกครั้งที่เธอป่วย เขาก็แค่ส่งของขวัญไปให้ที่บ้านเท่านั้น ไม่มีหรอกที่จะมานั่งป้อ
