“อาหารไทยไม่มี บอสกินอาหารเกาหลีแทนได้มั้ยคะ อันซื้อมาตั้งสี่ชุด เผื่อคุณนิกกี้กับคุณนิรินด้วย”
“คุณจะซื้อมาเผื่อทำไม พวกเขากลับกันไปตั้งนานแล้ว”
“อ้าว บอสไปคุยธุระกับพวกเขาแล้วหรอคะ อันไม่เห็นรู้เลย แบบนี้จะเขียนรายงานยังไง” คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ย
“คุณหายไปตั้งชั่วโมงกว่า ใครจะรอไหวอีกอย่างตอนบ่ายเราต้องออกไปตรวจงานของสาขาย่อย คุณลืมแล้วเหรอ”
สาวน้อยทำหน้าเศร้ารู้สึกผิด เธอมองข้าวกล่องในมือ เดินหันหลัง กำลังจะออกจากห้อง
“จะไปไหน” เสียงดุ
“อันขอพักทานข้าวสิบห้านาทีนะคะ”
“ใจคอเลขาอย่างคุณจะปล่อยให้เจ้านายอย่างผมอดข้าวอดน้ำ ตายหรือไง” ใบหน้าคมคายนั่งเมินหน้าหนี ทำหน้าเซง
สาวน้อยยิ้มกว้าง อยู่ดีๆหัวใจดวงน้อยกลับรู้สึกพองโตขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ เธอเดินไปนั่งข้างๆเจ้านาย พร้อมทั้งแกะกล่องอาหารออกมาวางบนโต๊ะแล้วทั้งคู่ก็เริ่มทานอาหารพร้อมกัน
หลังอาหารเที่ยงที่เกือบเป็นอาหารยามบ่าย เลขาป
