เด็กกว่า แล้วไง

ไอ้เด็กบ้า....

หลังจากพายุรัก...สงบลง พิมลดานอนอยู่บนเตียง รู้สึกถึงความเสียใจและความโกรธที่เกิดจากการที่เธอได้หลงไปกับกันต์ธีร์ พิมลดาจึงลุกขึ้นจากเตียงและเริ่มไล่ฟาดร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ ด้วยความโกรธ

“นี่นายหลอกฉัน!”

กันต์ธีร์นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางเฉไฉ หน้าทะเล้นและยิ้มอย่างมั่นใจ

“ผมหลอกเรื่องอะไรเหรอครับ?”

พิมลดา: “ก็นายบอกว่าเราเคยนอนกันแล้วคืนนั้น ฉันเลยหลงสมยอมนายวันนี้ไง!”

กันต์ธีร์: “ผมไม่เคยพูดนี่ว่ามีอะไรกันแล้ว แค่บอกว่าเคยนอนด้วยกัน ก็เรานอนด้วยกันจริงๆ ไม่ได้โกหกซะหน่อย”

พิมลดา: “ก็หมายความว่านายใช้คำพูดที่ทำให้ฉันเข้าใจผิด!

ลดากำลังแสดงอารมณ์ที่รุนแรงและไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อเธอเริ่มไล่ตีคนตัวใหญ่ไปทั่วเตียงด้วยความหงุดหงิดและความรักที่ไม่สมหวัง กันต์ทำท่าทางเหมือนจะหลบหนี แต่ไม่ทันที่เขาจะเคลื่อนไหวไปไหน เขาก็จับร่างของลดาพลิกลงบนเตียงด้วยความแรงและรวดเร็ว

“ก็ผมอยากได้นี่นา สารภาพรักไปแล้วก็เฉย ก็เลย....”

กันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ขณะที่เขาจ้องตาลดาด้วยความตั้งใจ

ลดามองเขาด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบสนองอะไรมากไปกว่านั้น กันต์โน้มหน้าลงมาและเริ่มริ่มจูบเธอด้วยการสัมผัสริมฝีปากอย่างร้อนแรง ความอ่อนโยนเริ่มกลายเป็นความดุดัน เขากดริมฝีปากแน่นและเริ่มสอดลิ้นเข้ามาในปากของเธอ จูบของเขาร้อนแรงและเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ลิ้นของเขาเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงและเร่าร้อน ทำให้พิมลดาเปิดปากตอบสนองอย่างไม่รู้ตัว ลิ้นของเธอสัมผัสกับลิ้นของเขาอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยความต้องการ

พิมลดาตอบสนองต่อจูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงและดึงดูดใจของรุ่นน้องร่างสูงใหญ่อย่างเต็มที่ ร่างกายของเธอเริ่มเคลิบเคลิ้มไปตามแรงดึงดูดของเขา ริมฝีปากของเขาจูบเธออย่างหนักหน่วงและดุดัน ลิ้นของเขาเคลื่อนไหวอย่างกระตือรือร้นและร้อนแรง ในขณะที่พิมลดาเปิดปากรับสัมผัสอย่างเต็มที่

เขาใช้ลิ้นของเขาสำรวจปากของเธออย่างร้อนแรง และลิ้นของพิมลดาตอบสนองด้วยความหิวโหย เธอรู้สึกถึงความหวานและความเร่าร้อนผสมผสานกันอย่างลงตัว การจูบของพวกเขากลายเป็นการเต้นระบำของความหลงใหลและอารมณ์ที่ระเบิดออกมาอย่างเต็มที่

พิมลดารู้สึกถึงความตื่นเต้นที่พุ่งสูงขึ้น เมื่อการจูบกลายเป็นการเรียกร้องทั้งหวานและยั่วเย้าอย่างรุนแรง ความรู้สึกนี้ทำให้เธอหลงใหลและอยากได้มากขึ้น เธอสูญเสียตัวตนไปในความสุขที่ท่วมท้นจากจูบที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยความต้องการ

กริ๊งงงง กริ๊งงงง กริ๊งงงง

ในขณะที่พิมลดาและกันต์กำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ในจูบที่ร้อนแรง โทรศัพท์ของพิมลดาดังขึ้น พอเธอเหลือบไปดูหน้าจอ ก็เห็นว่ามีสายเรียกเข้าจากแฟนหนุ่มของเธอ อาทิตย์

กันต์ที่เห็นสายโทรนี้ก็รู้สึกถึงความหึงหวงที่พุ่งสูงขึ้นทันที เขาแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน น้ำเสียงของเขาดุดันและเข้มงวด เขาตะคอกด้วยเสียงดุและเอาแต่ใจ

“ห้ามรับสายนะ!”

กันต์: (ด้วยท่าทางแสดงความเป็นเจ้าของ) "เลิกกับเขาซะ! ฉันไม่อยากเห็นสายโทรเข้าจากเขาอีก"

พิมลดา: (เงียบ ไม่มีคำตอบ)

กันต์: (เสียงแข็ง) "ทำไมไม่ตอบ? เลิกกับเขาเดี๋ยวนี้!"

พิมลดา: (ยังคงเงียบ) "..."

กันต์: (เสียงดุ) "ทำไมต้องเงียบ?

กันต์: (เสียงเข้มและดุดัน) "เรามีอะไรกันแล้วพี่เป็นของผมหรือต้องให้ผมบอกเขาเอง?

พิมลดา: (เสียงสั่นและสับสน) "ยะ... อย่า... ขอเวลาพี่ก่อน"

หลังจากพักเที่ยงในวันจันทร์ พิมลดาส่งสัญญาณให้เจ๊แววและนิตาขึ้นไปบนดาดฟ้าของอาคาร พอทั้งสองคนมาถึง ดวงตาของเจ๊แววเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

พิมลดา: (ขณะยืนบนดาดฟ้าหลังพักเที่ยง) "มีเรื่องต้องคุยกับพวกเธอ"

เจ๊แวว: (มองด้วยความสนใจ) "ห๊ะ? อะไรนะ? สารภาพรักแค่ไม่กี่วัน ก็ตึด ตึดกันแล้วเหรอ?"

นิตา: (ยิ้มกว้าง) "ว้ายย แซ่บจังพี่ลดา!"

พิมลดา: (ส่ายหัว) "อะไรของพวกเธอนี่?"

เจ๊แวว: (หัวเราะ) "เก็บเธอไว้ทั้งสองคนเลยยัยลดา"

นิตา: (พยักหน้า) "เด็กรุ่นๆ สูงยาววว เข่าดี คงแรงถึงใจเนาะเจ๊"

เจ๊แวว: (หัวเราะ) "แน่นอนเลย"

นิตา: หันไปแปะมือกับเจ๊แวว แล้วกรีดกร๊าดกันสองคน

พิมลดาส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เธอรู้สึกงงงวยกับการตอบสนองของเจ๊แววและนิตาแทนที่จะมาช่วยคิดวิธีจัดการกับสถานการณ์

พิมลดา: (พึมพำกับตัวเอง) "แทนที่จะมาช่วยคิดให้ฉัน กลับมาวี๊ดว้ายกันอยู่ได้..."

เจ๊แววและนิตายังคงหัวเราะและพูดคุยด้วยความสนุกสนาน ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

พิมลดาหัวเราะขำแห้งๆ ไปกับความตื่นเต้นของเจ๊แววและนิตาในขณะที่พวกเธอพูดถึงเรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวอย่างเปิดเผย

เจ๊แวว: (พูดด้วยน้ำเสียงติดตลก) "อายุสามสิบสี่แล้ว ยัยลดา เรื่องเซ็กซ์เนี่ยใครๆ ก็มีกัน นี่มันสมัยไหนแล้ว"

นิตา: (ยิ้มและเสริม) "ใช่ค่ะพี่ลดา กลัวทำไม ปล่อยจอยไปเลยค๊าาา"

พิมลดามองพวกเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนผสมผสานกับความยอมแพ้ เธอไม่รู้จะตอบอะไรได้ดีไปกว่านี้ เมื่อเห็นว่าทั้งสองยังคงพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน พิมลดาจึงตัดสินใจยิ้มให้กับพวกเขาและปล่อยให้ความตึงเครียดเบาบางลง

พิมลดา: (พยายามยิ้ม) "โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว "

เจ๊แววและนิตายังคงหัวเราะและพยักหน้าให้กับคำพูดของพิมลดา ก่อนที่จะเริ่มพูดคุยเรื่องอื่นต่ออย่างสนุกสนาน