เด็กกว่า แล้วไง

พิมลดาหยุดยืนอยู่ริมชายหาด ขณะน้ำทะเลยังเกลียวสาดมาอย่างไม่หยุดหย่อน เธอเพิ่งเล่นน้ำเสร็จและรู้สึกสดชื่น แต่ความรู้สึกดีๆ นั้นก็ถูกหยุดลงเมื่อมือมืดโผล่มาจากเงามืด ดึงเธอไปที่ห้องพักอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ "ใครน่ะ!" พิมลดาร้องออกมา แต่เสียงของเธอถูกกลืนหายไปในความมืด เธอพยายามดิ้นรน แต่มือที่จับเธอนั้นแน่นหนาและแข็งแรงมาก “ปล่อยฉัน!” พิมลดาร้องออกมา แต่เสียงของเธอกลับดังก้องอยู่ในหูของเธอเอง ไม่มีใครได้ยิน เสียงคลื่นและลมพัดพาเสียงของเธอไปไกลพิมลดาเกือบหมดสติเมื่อรู้ว่าเขากำลังดึงเธอเข้ามาในห้องน้ำที่ห่างไกลออกไป ด้วยแรงที่รุนแรงและไม่หยุดหย่อน แต่เมื่อเขาแสงลอดเข้ามาในห้องน้ำ เธอถึงกับชะงัก “กันต์ธีร์!” พิมลดาอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเขาในแสงสลัวๆ ที่ส่องลงมา “ทำไม... ทำไมถึงเป็นเธอ?” พิมลดาถามเสียงสั่น และในขณะที่พิมลดายังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของกันต์ธีร์ที่ยืนอยู่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วและทรงพลัง ดึงพิมลดาเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งปิดล๊อกลงทันที รวบกอดพิมลดาอย่างแน่นหนา และไม่รอให้พิมลดาพูดอะไรอีก กันต์ธีร์จับพิมลดานั่งอยู่บนตักขาคร่อมร่างใหญ่ในท่านั่งประจันหน้ากัน “หยุดเถอะ!” พิมลดาร้องขอ แต่เสียงของเธอกลับถูกกลืนไปในปากของกันต์ธีร์ที่กดลงมาบดจูบเธออย่างรุนแรง ลิ้นของกันต์ธีร์แทรกเข้ามาในปากของพิมลดา ลูบไล้และสำรวจอย่างอุกอาจ พิมลดารู้สึกถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นและความท้าทายที่รุ่มร้อนในจูบที่เต็มไปด้วยความเรียกร้อง ความรู้สึกทั้งดีและแย่ปะปนกันอยู่ในใจของเธอ เธอพยายามดิ้นรนและผลักกันต์ธีร์ออก แต่สัมผัสที่รุนแรงทำให้เธอรู้สึกอ่อนล้าและไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ มือของกันต์ธีร์ยังคงยึดจับใบหน้าของพิมลดาอย่างมั่นคง พิมลดารู้สึกเหมือนถูกกลืนหายไปในความเร่าร้อนกันต์ธีร์ เมื่อหนุ่มน้อยร่างสูงใหญ่ละจากปากของพี่สาวที่อยู่บนตัก แล้วตั้งท่าพร้อมกับความเย็นชาและความเด็ดขาดในสายตา “พี่ต้องโดนลงโทษ” เสียงเข้มของกันต์ธีร์เอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากจูบรุนแรงเร่าร้อนของกันต์ธีร์ พร้อมกับหายใจออกอย่างหนักหน่วง ปล่อยให้พิมลดาอยู่ในสภาพที่สับสน เขาเงยหน้าขึ้นมองพิมลดาด้วยความเย็นชา “ผมเคยสั่งห้ามพี่แล้วใช่ไหม?” เสียงของกันต์ธีร์เข้มข้นและมีอำนาจ “ไม่ให้ใส่เสื้อผ้าเปิดเผยตัวเองแบบนี้” “เธอ... เธอหมายถึงอะไร?” พิมลดาถามเสียงสั่น ขณะที่เธอพยายามรวบรวมความคิดและหาทางออกจากสถานการณ์นี้ เธอหวนคิดถึงชุดบิกินี่ที่เธอใส่ มันเป็นเพียงชุดว่ายน้ำธรรมดาที่เธอเลือกเพราะมันเหมาะกับการเล่นน้ำทะเล แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โต “แค่บิกินี่เอง ใครๆ ก็ใส่ มาทะเลนี่นา” กันต์ธีร์ค่อยๆ ดึงมือออกจากต้นขาของพิมลดาและเลื่อนไปที่หลังของเธอ “ก็ไม่ให้ใส่” กันต์ธีร์พูดเสียงเย็นชา ก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆ คลี่สายบิกินี่ด้านหลังของพิมลดาออกอย่างช้าๆ ทำให้มันหลุดจากการยึดติดและปล่อยให้มันร่วงลงมาอย่างช้าๆ พิมลดารู้สึกถึงความเย็นจากการที่สายบิกินี่ถูกปลดออก ร่างกายของเธอรู้สึกถึงความสัมผัสที่เยือกเย็นและอึดอัด อกอวบขาวสล้างคู่ใหญ่ดีดเด้งขึ้นท้าทายอยู่ในอากาศ ปรากฏต่อสายตาหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงหน้า พิมลดารู้สึกถึงความเย็นที่เผยออกมาเมื่อบิกินี่ของเธอหลุดออกไป ทันใดนั้นกันต์ธีร์เลื่อนใบหน้าลงต่ำ ขยับตัวเข้าหาพิมลดาอย่างรวดเร็ว “ไม่ให้ใส่” เสียงของกันต์ธีร์กล่าวออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะดิ่งลงไปที่อกของพิมลดา เธอกดจูบลงบนอกสวยคู่ใหญ่ที่โผล่มาอย่างไม่เกรงใจ ดวงตาของกันต์ธีร์เต็มไปด้วยความท้าทายและความยั่วเย้า ลิ้นของกันต์ธีร์เริ่มลูบไล้ไปตามเนินอกของพิมลดาอย่างช้าๆ และมีความตั้งใจ ลิ้นของเขาวนรอบๆ และสัมผัสอย่างละเอียด ก่อนที่เธอจะกลืนกินความรู้สึกที่ได้สัมผัสอย่างกระตือรือร้น พิมลดารู้สึกถึงความร้อนที่ลุกลามไปทั่วร่างกายจากการสัมผัสที่ท้าทายนี้ ร่างกายของเธอสั่นสะท้านจากการกระทำของกันต์ธีร์ ความรู้สึกถึงการสัมผัสที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเมื่อกันต์ธีร์เลื่อนใบหน้าลงต่ำ ปลายลิ้นของกันต์ธีร์สัมผัสไปที่ปลายอกสีแดงของพิมลดาอย่างระมัดระวัง เขาชิมมันอย่างกระตือรือร้นราวกับมันเป็นของอร่อยที่ไม่อาจต้านทาน “อืม...” เสียงครางของพิมลดาดังออกมาจากความรู้สึกที่ไม่สามารถควบคุมได้ ร่างกายของเธอสั่นสะท้านจากความรู้สึกที่หลอมรวมกันระหว่างความเร้าใจและความสับสน “มะ มะ... ไม่ใส่อีกแล้ว...” พิมลดาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ความรู้สึกอับอายและความตึงเครียดปะปนกันอยู่ในคำพูดของเธอ เธอรู้สึกถึงความอึดอัดและความสับสนจากการกระทำของกันต์ธีร์พิมลดาครางออกมาอย่างกระเส่า เสียงหอบหายใจของเธอดังสะท้อนในห้องน้ำที่มืดสลัว “อา... อา...” เธอพยายามหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นสะท้านจากการสัมผัสของกันต์ธีร์ “ไม่ใส่แล้ว... พี่จะไม่ใส่แล้ว...” พิมลดาเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ รู้สึกถึงความรู้สึกอ่อนล้าและความสับสนที่เพิ่มขึ้น เธอรู้สึกถึงความหมดหนทางและความท้าทายที่ล้อมรอบตัวเธอ กันต์ธีร์ยิ้มเย็นชาและตอบด้วยความแน่วแน่ “ไม่ทันแล้วล่ะ”