“หญิงก็ยังไม่มีใครหรอกค่ะ แล้วเพชรล่ะคะ เจอผู้หญิงที่ตรงใจมากที่สุดหรือยัง”
หม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรหันไปจ้องมองชายหนุ่มเพื่อค้นหาคำตอบ แล้วก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายจ้องมองมาหาเช่นกัน ชั่วอึดใจเธอก็เห็นรอยยิ้มบางๆ จากอีกฝ่าย
“ถ้าคุณหญิงไม่มีใคร ผมก็ยังไม่มีใคร ก็แล้วทำไมเราไม่กลับมามีกันและกันล่ะครับ ผู้ใหญ่ท่านจะได้สบายใจสักที โดยเฉพาะคุณพ่อ บ่นผมแล้วบ่นผมอีก กลัวแต่ผมจะทำให้คุณหญิงเสื่อมเสียชื่อเสียงจนผมหูชาไปหมดแล้ว”
สาวสูงศักดิ์ส่งยิ้มด้วยความดีใจให้เขาเพื่อเป็นคำตอบ แล้วสองหนุ่มสาวก็ต่างจ้องมองกันและกันด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะสวมกอดกันและกันเอาไว้อยู่อย่างนั้น โดยไม่ได้สนใจว่าจะมีสายตาของผู้ใหญ่คอยจ้องมองอยู่เลย ก็ในเมื่อจะหมั้นหมายกันแล้ว ก็ไม่เห็นจะต้องปิดบังต่อสายตาใครๆ เลยในความคิดของคนทั้งสอง
ผิดกับหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณนัก ที่แอบเดินเข้าครัวไปเงียบๆ ทิ้งให้ผู้ใหญ่คุยธุระสำคัญตามล
