และแม้จะเหน็ดเหนื่อยกับงานรับใช้คนทั้งบ้านมาตั้งแต่เช้าจรดดึกโดยไม่มีวันหยุดสักแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยจะปริปากบ่นให้ใครได้ยิน แม้แต่เพ็ญกับมิตรเอง เพราะคิดว่าหาประโยชน์อะไรไม่ได้ วินาทีนั้นเองที่หญิงสาวอดคิดถึงชีวิตตอนที่ทำงานในโรงแรมไม่ได้
แม้จะเหนื่อยสักแค่ไหนแต่อย่างน้อยๆ ก็มีเวลาเป็นส่วนตัว มีวันหยุดที่จะไปไหนทำอะไรหรือนอนตื่นสายมากแค่ไหนก็ได้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังติดคุก คุกที่มีคำว่ากตัญญูกตเวทีเป็นโซ่ล่ามเอาไว้จนไม่อาจจะกระดิกตัวไปไหนได้
“พรุ่งนี้พอซื้อผ้าไปส่งที่ร้านคุณนิดแล้ว ฝนจะไปทำอะไรต่อที่ไหนก็ไปเถอะนะ ไม่ต้องรีบกลับหรอก ฉันให้หยุดวันหนึ่ง และต่อไปนี้ฝนกับคนอื่นๆ จะได้หยุดอาทิตย์ละวัน แต่ต้องไม่หยุดตรงกันและไม่ใช่วันเสาร์หรืออาทิตย์นะ นี่เป็นเงินพิเศษที่ต้องเหนื่อยทำงานดึกๆ ดื่นๆ เพราะตาเพชร
ส่วนนี่เป็นของเพ็ญกับมิตร ฉันฝากเอาไปให้ด้วย เดือนต่อไปฝนก็จัดเบิกค่า
