บทที่ 4 หวั่นไหว
1716 คำ
"ไอ้โย นี่มันหมายความว่าไง ไหนมึงบอกกูว่า..." วารีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
"ไอ้วา กูขอโทษ กูแค่...แค่ตกใจที่มึงบอกว่ามีแฟนก็เลย..."
"ก็เลยแกล้งกู ขัดขวางเดตแรกของกูจนกูต้องเลิกกับพี่เคเนี่ยนะ ไอ้โย...มึงแม่งโคตรเหี้ยเลยอะ" วารีมองเพื่อนรักด้วยสีหน้าเจ็บปวด
น้ำใสๆ รื้นขึ้นรอบดวงตา ตอนเลิกกับธีรดล เธอยังไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่านี้เลย
"วาฟังกูก่อน มันไม่ใช่แบบนั้น"
โยธินเอื้อมมือไปจับมือของวารีเอาไว้ แต่หญิงสาวพยายามที่จะแกะมือเขาออก
"ปล่อยกู"
"วา อย่าเป็นแบบนี้ ฟังกูอธิบายก่อน"
"ปล่อยกูไอ้เพื่อนเหี้ย!"
วารีผลักเขาออกเต็มแรงจนอีกฝ่ายหงายหลังไปกองกับพื้นก่อนจะวิ่งหนีไปทางหน้าห้างสรรพสินค้าทั้งน้ำตา
"ว้าย ตายแล้วโย เจ็บไหม อีบ้านั่น เป็นบ้าไปแล้วหรือไง" ซอนย่ารีบเข้าไปประคองโยธิน
ด้านวารี
เธอวิ่งออกมานั่งร้องไห้อยู่ที่เก้าอี้รอบน้ำพุ ด้วยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ มีภาพในหัวผุดขึ้นมาเต็มไปหมด
ภาพที่ซอนย่ามาสารภาพรักกับโยธินและเขาก็ตอบตกลง โดยที่วารียืนมองอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าหงอยๆ
ภาพที่ซอนย่าเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างเธอกับโยธินที่เก้าอี้ในโรงอาหารตอนพักกลางวัน แล้วทั้งสองคนก็ป้อนข้าวกันไปมา
ภาพที่ซอนย่าเข้ามาแย่งโยธินไปเป็นคู่เต้นในชั่วโมงเรียนลีลาศ จนเธอต้องไปคู่กับคนอื่นแทน
และอีกมากมายที่ซอนย่าคอยเข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับเพื่อนรักอยู่เสมอ จนเธอเริ่มเหงา เลยตอบตกลงรับคำที่จะเป็นตัวแทนห้องในงานกีฬาสี เพราะอยากหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งๆ เข้าไง้ จะได้เลิกน้อยใจที่เพื่อนรักตัวติดกับแฟนเป็นตังเมแบบนั้น
แต่พอโยธินมาบอกว่าเลิกกีบซอนย่าแล้ว แม้จะสงสารเขา แต่ลึกๆ เธอก็ดีใจที่ช่องว่างระหว่างเธอกับโยธินจะหายไป ทว่าความจริงกลับไม่เป็นแบบนั้น พวกเขาไม่ได้เลิกกัน...
เธอหลงดีใจเก้อไปเองคนเดียว
"อะ..."
โยธินวิ่งตามออกมาง้อ เขาแวะซื้อไอศครีมที่เธอชอบมาให้ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งยองๆ บนพื้นตรงหน้าเธอ เขาเงยหน้าสบตากับเธอด้วยความรู้สึกผิด
"ขี้โกงอะ" วารีเอ่ยขึ้น พลางมองไอศครีมในมือของเขาด้วยวายตาไม่พอใจ
"กฏเหล็กของพวกเรา ไม่ว่าจะโกรธกันแค่ไหน ด้วยเรื่องอะไร แต่ถ้าเพื่อนรักซื้อของโปรดของอีกฝ่ายมาง้อ จะต้องหายโกรธกัน"
โยธินท่องกฏเหล็กที่เขาและเธอช่วยกันตั้งชึ้นตอนอยู่ป. 2 เพราะเคยทะเลาะกันอย่างหนักด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน จนไม่คุย ไม่เล่นด้วยกันเป็นอาทิตย์
แต่เพราะตอนนั้นโยธินป่วยเป็นไข้เลือดออกจนเกือบไม่รอด พอรู้ว่าเกือบจะเสียเพื่อนรักไปทั้งที่ยังโกรธกันอยู่ วารีจึงหายโกรธ และพวกเขาจึงได้ปรับความเข้าใจกัน ก่อนจะตัดสินใจสร้างกฏนี้ขึ้นมา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันนานๆ อีก
"ไอ้ชั่ว" วารีว่าเขาก่อนจะรับไอศครีมมากิน
โยธินยิ้มกว้าง เขารีบเขยิบขึ้นไปนั่งข้างๆ เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมืออีกข้างที่ว่างอยู่ของวารีมาจับเอาไว้
"กูขอโทษนะ กูทำเรื่องแย่ๆ กับมึงไปซะได้"
"รู้ด้วยเหรอ กูต้องเลิกกับพี่เคก็เพราะเขาไม่พอใจที่กูพามึงมาด้วย เขาให้กูเลือกระหว่างมึงกับเขาแต่กูเลือกไม่ได้เพราะมึงก็เพื่อน นั่นก็แฟน เขากับกูเลยเลิกกัน กูอุตส่าห์คิดว่าไม่เป็นไร ถือว่ากูอกหักเป็นเพื่อนมึงก็ได้ แต่ว่ามึงกลับ..."
วารีเว้นคำพูดเอาไว้ เธอเม้มปากแน่นด้วยกำลังงอนแบบสุดๆ
"กูผิดเอง ตอนนั้นกูโกหกมึงว่าเลิกกับซอนย่าแล้วเพราะกูรู้ว่ามึงจะต้องเป็นห่วงและไม่ปล่อยกูไว้คนเดียวแน่ๆ เลยพูดแบบนั้นออกไปโดยไม่ทันคิด กูขอโทษ ขอโทษจริงๆ"
"มึงทำแบบนั้นทำไมวะ อยากแกล้งกูเหรอ"
"กูก็แค่...กลัว" โยธินตอบ วารีหันมาสบตากับเขา
"กลัวอะไร"
"กลัวพี่เคแย่งมึงไป"
"!!!" วารีตกใจด้วยคาดไม่ถึงกับคำตอบนี้
"มึงไม่เคยมีแฟนมาก่อน มึงมีแค่กูมาตลอด แต่จู่ๆ วันนี้มึงก็มาบอกว่ามีแฟนแล้ว แล้วจะให้กูทำยังไงวะ" โยธินตอบเสียงเบา
"ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย มึงก็ส่วนมึง แฟนก็ส่วนแฟนไง"
"แต่กูหวง!" โยธินโพล่งออกไปเสียงดัง
"หะ...หวง? หวงอะไร หวงกูเหรอ"
"หวงแด๊ดดี้มึงมั้ง"
"อ้าวไอ้เลว เล่นพ่อกูซะงั้น" วารีง้าวมิขึ้น ทำท่าจะตบหัวเขา
"เอาเป็นว่ากูหวงมึง กลัวพี่เคแย่งมึงไปจากกูกลัวมึงจะไม่สนใจกูอีก กลัวมึงเห็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่แด๊กดี้กับกับป๊ะป๋าสำคัญกว่ากู กูก็เลย...ทำเรื่องงี่เง่าแบบนั้นลงไป" โยธินยอมรับผิด
วารีเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแรงขึ้นอย่างน่าประหลาด คล้ายกับว่าเธอกำลัง...
...หวั่นไหว
"เอาเป็นว่ากูเข้าใจสิ่งที่มึงอธิบายมาแล้วกัน แต่ยังไงแค่ไอติมอันเดียวมันก็ง่ายเกินไปที่จะยกโทษให้มึง" วารีเปลี่ยนเรื่อง
"งั้นต้องทำยังไงมึงถึงจะยกโทษให้กูล่ะ"
"มึงต้องทำการบ้านให้กูหนึ่งเดือนเต็ม!"
"ฮะ?!"
"ถ้าไม่ทำ กูก็ไม่ยกโทษให้" วารียืนยันคำตอบเดิม
"เออๆ ก็ได้ ทำก็ได้ สรุป...มึงหายโกรธกูนะ" โยธินถามเสียงหวานพลางชูนิ้วก้อยไปตรงหน้าเธอ
วารีมองนิ้วก้อยของเขาแล้วแอบยิ้มกับตัวเอง ถ้าเธอจะคิดว่าสำหรับโยธิน ตัวเธอเองพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่น มันจะเป็นการคิดที่เข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่านะ
"อือ" ตอบสั้นๆ ก่อนจะเกี่ยวก้อยกลับเพื่อยืนยันว่าหายโกรธแล้ว
"เยส! ค่อยยังชั่ว นึกว่ามึงจะโกรธกูชั่วชีวิตซะอีก" โยธินพูดต่อ ทั้งสองคนยังไม่ยอมปล่อยนิ้วก้อยออกจากกัน
"ก็กะอยู่แหละ ตอนนี้เหลือแค่มึงคนเดียวแล้วนี่ที่ยังมีแฟน กูต้องเหี่ยวเฉาคนเดียวในวันวาเลนไทน์อีกแล้ว อุตส่าห์คิดว่าวาเลนไทน์อาทิตย์หน้าจะได้เดตหวานๆ แล้วเชียว"
"ใครบอกว่ามึงคือคนเดียวที่ไม่มีแฟน" โยธินถามขึ้น
"เอ้า ก็มึงยังไม่ได้เลิก..."
"กูเลิกกับซอนย่าแล้ว"
เขาเอ่ยแทรก วารีหรี่ตามองอย่างจับผิดก่อนจะส่ายหน้า
"กูไม่เชื่อ มึงไม่ต้องมาหลอกกูเลย"
"จริงๆ กูเพิ่งบอกเลิกซอนย่าก่อนจะตามมึงออกมาเนี่ย ไม่เชื่อดูหน้ากูดิ รอยนิ้วซอนย่ายังครบทั้งห้านิ้วอยู่เลย" เขาหันแก้มซ้ายที่ถูกซอนย่าตบเข้าเต็มแรงให้วารีดู
"เฮ้ยยย รอยนิ้วจริงด้วยว่ะ นี่นางกล้าตบมึงด้วยเหรอ" วารีถามอย่างแปลกใจ
"ก็คงโกรธอะแหละ ทีแรกกูไม่ได้คิดจะเลิกหรอก แต่พอกูจะตามมึงออกมา ซอนย่าก็รั้งกูไว้แล้วก็ให้กูเลือกเหมือนที่พี่เคให้มึงเลือกนั่นแหละ"
"แล้วมึงตอบว่า..." วารีถามอย่างลุ้นระทึก
"เลือกมึง"
"..."
"ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องคิด นอกจากพ่อแม่ ถ้าให้กูต้องเลือกทุกคนบนโลกกับมึง กูก็จะเลือกมึง"
คำตอบของโยธินเรียกรอยยิ้มจากวารีได้เป็นอย่างดี เธอใช้มือข้างที่ยังเกี่ยวก้อยกับเขาอยู่แตะไปที่แก้มของอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อดูรอยนิ้วมือ
"เจ็บไหม"
"เจ็บดิถามได้ โดนตบนะ แรงด้วย" เขาอ้อนเธออยู่นัยที
"วอนหาเรื่องเอง สมน้ำหน้า"
"ครับๆ ผมรู้แล้วครับว่าผมผิดเอง ขอโทษได้ไหมล่ะ"
"เออออ รู้ตัวก็ดี ไอ้ตัวสร้างปัญหา"
วารีแลบลิ้นล้อเลียนเขา เธอดูอารมณ์ดีขึ้นและเลิกร้องไห้แล้ว โยธินมองหล่อนที่กำลังเลียกินไอศครีมอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไป แล้วเลยไอศครีมซ้ำกับตรงจุดที่เธอเพิ่งเลียไปเมื่อครู่
"เฮ้ยยยย ทำไรวะ"
วารีร้องเสียงหลงอย่างตกใจ มิงโยธินที่แลบลิ้นเลียรอบริมฝีปากของตัวเองที่มีเนื้อไอศครีมเลอะอยู่
"กูหิว"
"มึงก็ไปซื้อใหม่เอาสิ อันนี้ซื้อมาให้กูไม่ใช่เหรอ" วารีชูไอติมขึ้นสูงเพื่อไม่ให้เขากินอีก ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว
"ไอ้ขี้งก คนซื้อก็กูยังจะงกอีก"
"มึงให้กูแล้วก็เป็นของกูไหมล่ะ"
"แต่กูอยากแย่งมึงกินอะ เอามากินด้วย"
โยธินไม่ยอม ทั้งสองแย่งไอศครีมกันไปมา วารีพยายามชูแขนขึ้นสูงๆ เพื่อไม่ให้เขาจับถึง ส่วนโยธินก็เอื้อมมืออ้อมไปด้านหลังตัวของวารีเพื่อจะแย่งเอามาให้ได้ สภาพของพวกเขาในตอนนี้จึงดูคล้ายกับกำลังกอดกันอยู่กรายๆ
"ออกไปนะไอ้โย ถอยออกไป นี่มันของกู อ๊ากกกก อย่านะเว้ย" วารีร้องลั่นพลางหัวเราะ
"เอามาแบ่งกูมั่ง อย่างก ไอ้วา เอามา"
โยธินยังไม่ยอมแพ้ เสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังไปทั่ว ก่อนที่การยื้อยุดจะสะดุดลงเพราะโยธินเสียหลัก มือที่ท้าวไว้กับเก้ากี้เกิดลื่น ทำให้ร่างกายเขาถลาไปข้างหน้า จนจมูกโด่งๆ ของโยธินกดเข้าเต็มๆ แก้มนิ่มของวารี!
- ผู้เขียน
