บทที่ 1 แค่เพื่อนจริงๆ
1394 คำ
"อะ..."
"ถ้ามึงให้กูพูดอีกที กูจะเตะปากมึงละนะ"
วารีชี้หน้าเมื่อเห็นโยธินมำท่าจะอ้าปาก คนถูกรู้ทันรีบเม้มปากในทันที
"แล้ว...คนบ้าที่ไหนยอมเป็นแฟนกับมึงวะ"
โยธินเปลี่ยนคำถามเพราะไม่อยากถูกเตะ วารีรีบกอดอกก่อนจะยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
"พี่เค"
"เคไหน? เคธี่?"
"เคธี่ป้ามึงดิ พี่เค ม.6 รองประธานนักเรียนที่สาวๆ เขากรี๊ดกันอะ" วารีกระดี๊กระด๊า
เพราะตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยมีแฟนหรือแม้แต่ดูใจกับใครมาก่อน ด้วยตัวติดกันเป็นตังเมกับโยธิน ทำให้มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกัน เลยไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้ามาขายขนมจีบ
โชคดีที่ช่วงระยะหลังมานี้ ทางโรงเรียนจะมีงานกีฬาสี แต่ละห้องเลยต้องส่งตัวแทนไปประชุมกับสภานักเรียนเพื่อหารือเรื่องกิจกรรมที่แต่ละห้องจะต้องจัดทำ เนื่องจากพอถึงวันงาน จะมีการเปิดให้คนนอกได้เข้ามาเที่ยวชมด้วย
วารีคือตัวแทนของห้อง ม.5/2 เธอเลยต้องไปประชุมทุกเย็นหลังเรียน ทำให้ได้พบและสนิทกับพี่เคของเธอมากขึ้น
"อย่ามาอำ พี่เคคนนั้นอะนะ มึงไปดีดน้ำมันพรายใส่เขาใช่ไหม สารภาพมา" โยธินยังไม่ยอมเชื่อ
"ไม่เชื่อก็ตามใจ กูแวะมาบอกแค่นี้แหละ ไปละ" วารีทำท่าจะเดินออกจากห้อง โยธินรีบคว้าแขนเธอเอาไว้
"จะรีบไปไหนวะ ไม่อยู่กินข้าวเหรอ คุณพ่อจะกลับมาแล้วนะ"
"โทษทีนะจ๊ะเด็กน้อย วันนี้พี่สาวคงอยู่ป้อนข้าวไม่ได้" วารียิ้มกริ่ม
"จะไปไหน"
"ไปเดต!"
"ฮะ!"
"ปล่อยได้แล้ว กูจะรีบไปแต่งตัว นัดกับพี่เคไว้ตอนหกโมงหน้าโรงเรียน"
วารีแกะมือของโยธินออกแล้วรีบตรงกลับบ้านของตัวเอง ท่าทางดีใจเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ เหมือนกิ่งก่าได้พลอยของหล่อนทำให้โยธินมีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ในใจ
ร่างสูงกัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ ก่อนจััลุกพรวดเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการเปลี่ยนชุด โดยไม่สนสภาพร่างกายที่ยังมีไข้อยู่ของตีวเองแม้แต่น้อย
ด้านวารี
"เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนสิบสี่ ตอนที่ฉันมีแฟนคนแรกกกก~" วารีแหกปากตะโกนร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
วันนี้เธอเลือกใส่กระโปรงยีนส์สั้นอวดเรียวขายาวสวยของตัวเอง กับเสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพูที่ขจรซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดอายุสิบเจ็ดปี
เธอยืนมองตัวเองในกระจกอยู่นานสองนาน ก่อนจะเอาลิปมันเปลี่ยนสีได้ที่แวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อก่อนกลับบ้านขึ้นมาทาริมฝีปากจนเปลี่ยนเป็นสีชมพูดูเซ็กซี่น่ารัก
"หวังว่าพี่เคจะชอบนะ" เธอพูดกับตัวเอง
วารีลงมาที่ชั้นล่างของบ้านซึ่งเป็นโซนร้านเบเกอรี่ ขจรและเนรมิตกำลังขายของให้กับลูกค้าอยู่ วารีรอจนลูกค้าออกจากร้านไปจึงวิ่งเข้าไปกอดหอมบิดาทั้งสองคน
"หนูไปก่อนนะคะป๊ะป๋า แด๊ดดี้"
"แล้วอย่ากลับดึกนะ ให้เขามาส่งถึงหน้าบ้านด้วย ป๊ะป๋าอยากเจอเขา" เนรมิตย้ำอีกครั้ง
"รู้แล้วค่ะป๊ะป๋า ป๊ะป๋าบอกหนูเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง" วารียิ้มหวาน เนรมิตส่ายหัวอย่างเอ็นดูในตัวบุตรสาว
"รู้ใช่ไหมว่าแด๊ดดี้ไม่ได้ห้ามเรื่องมีแฟน แต่ต้องคบกันให้อยู่ในขอบเขตของอายุ" ขจรเอ่ยขึ้นพลางลูบหัววารี
"รับทราบครับพ้ม! นางสาววารีคนนี้จะปฏิบัติตามกฏระเบียบของแด๊ดดี้และป๊ะป๋าอย่างเคร่งครัดเลยครับ!" วารีทำท่าตะเบ๊ะรับคำ
"แล้วนี่โยธินเขาไม่ว่าอะไรเหรอที่วามีแฟน" เนรมิตถามด้วยแอบเป็นห่วงความรู้สึกของฝ่ายนั้น
"ป๊ะป๋าคะ หนูบอกแล้วไงว่าระหว่างหนูกับไอ้โยเป็นแค่เพื่อนจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันค่ะ" วารีอธิบาย
"ป๊ะป๋ารู้ ป๊ะป๋าก็แค่ถามดูเฉยๆ"
"พอๆๆ ไปได้แล้วไป นัดไว้ตอนหกโมงไม่ใช่เหรอ จะถึงเวลาแล้วนี่" ขจรแทรกขึ้นพลางชี้ไปที่นาฬิกาที่ผนังร้าน
เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เวลา 17.50 นาที อีกแค่สิบนาทีก็จะถึงเวลานัดแล้ว
"ว้ายย จริงด้วย งั้นหนูไปก่อนนะคะ แล้วจะซื้อขนมมาฝากค่ะ รักป๊ะป๋ากับแด๊ดดี๊นะคะ จุ๊บ จุ๊บ"
เธอเขย่งเท้าหอมแก้มบิดาทั้งสองอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านไป ทว่า...
เอี๊ยดดดด
วารีเบรกตัวดังเอี๊ยดเมื่อร่างสูงของโยธินยืนจังก้าอยู่หน้าร้าน เขาใส่ผ้าปิดปากสีดำเอาไว้ด้วยเพราะตัวเองยังไอและมีน้ำมูกเหลืออยู่
"มาทำไรวะ" วารีถามอย่างแปลกใจ
"แค่กๆ กูจะไปด้วย"
"ฮะ?!"
"กูจะไปด้วย แค่กๆ" เขาตอบพลางไอ
"เดี๋ยวนะ คือกูจะไปเดตกับพี่เค แล้วมึงจะไปเพื่อ?" เธอถามด้วยความสงสัย
"ทำไมอะ ที่ตอนกูไปเดตกับน้องมายด์ พี่จูน พี่ฝัน น้องลาเต้ มึงยังตามกูไปเลย แล้วทำไมกูจะไปเดตกับมึงด้วยไม่ได้"
คำตอบของโยธินทำให้ภาพความทรงจำในวันวานย้อนเข้ามาในหัว
ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด
ทุกครั้งที่โยธินมีแฟนและไปออกเดตกัน วานีมักจะขอแกมบังคับตามไปด้วยเสมอ ไม่ว่าจะไปกินข้าว ดูหนัง ซื้อของ หรือแม้แต่สวนสนุก โยธินไม่เคยได้ไปไหนสองต่อสองกับแฟนของเขาเลย
"ทีนี้จะไปได้หรือยัง" โยธินเร่ง
"ไอ้โย ไม่เอาแบบนี้ดิ นี่เป็นเดตแรกในชีวิตกูเลยนะ มึงอย่าไปเลย ให้กูได้กุ๊กกิ๊กกับพี่เคแค่สองเหอะนะ นะๆๆ" วารียกมือไหว้
"ไม่ มึงจะได้เข้าใจความรู้สึกที่ผ่านมาของกูไง"
"โอเค! กูเข้าใจแล้ว กูขอโทษก็ได้ จากนี้ไปดูสัญญาว่ากูจะไม่ก่อกวนเดตของมึงกับแฟนคนไหนอีก ถ้ากูผิดสัญญา กูยอมให้ถีบเลยอะ"
วารีชูนิ้วสาบาน แต่โยธินกลับส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะตีหน้าเศร้า
"มึงจะทิ้งกูจริงๆ เหรอไอ้วา"
"ทะ...ทิ้งเทิ้งอะไร กูแค่จะไปเดต"
"กูเลิกกับซอนย่าแล้ว" น้ำเสียงของโยธินเศร้าสร้อย
"ว่าไงนะ เลิกแล้ว?! ได้ไงวะ อีนั่นทั้งรักทั้งหลงมึงจะตายไป" วารีไม่เข้าใจ
ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบแฟนของโบธินคนนี้ เพราะมีข่าวลือว่าเจ้าชู้และเปลี่ยนแฟนบ่อย แต่สามเดือนที่ทั้งาิงคนคบกันมา ซอนย่าก็ดูทั้งรักทั้งหลงโยธินกว่าแฟนทุกคนที่หล่อนเคยคบมา
"เขามีคนใหม่" โยธินตอบ
"มีคนใหม่?!"
"เออ"
"หน็อยแน่ บังอาจมาสวมเขาให้เพื่อนกูเหรอ ตบเลยไหมไอ้โย เดี๋ยวกูตามไปตบมันเอง"
วารีของขึ้น ตั้งท่าจะบุกไปที่บ้านของซอนย่าเพื่อเคลียร์ให้มันจบๆ แต่โยธินรีบวิ่งมาดักหน้าห้ามเอาไว้
"ไม่ต้องๆ มึงนี่ใจร้อนจริงๆ เอะอะตบๆ เดี๋ยวกูก็ฟ้องแด๊ดดี้กับป๊ะป๋าเลยดีไหม" โยธินขู่
"แต่นางทิ้งมึงนะเว้ย ไม่ให้กูโกรธได้ไง"
"เอาน่า กูก็แค่เฮิร์ทนิดหน่อย วันนี้มึงพากูไปด้วยได้ไหม กูไม่อยากอยู่คนเดียว"
โยธินเขย่าแขนวารีอย่างออดอ้อน เธอมองหน้าเขาก่อนจะชั่งใจคิดอยู่สามวินาที
"อือ ไปกับกูนี่แหละ พี่เคคงเข้าใจ"
วารียอมในที่สุด โยธินยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินไปทางโรงเรียน
ครืดๆ ครืดๆ
มือถือของโยธินสั่นขึ้น เขาแอบล้วงหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อดูว่าใครโทรมา
'ซอนย่า'
โยธินรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม และเมินสายที่โทรเข้ามา จนมิสคอลจากซอนย่าขึ้นเป็นสายที่สามสิบ!
- ผู้เขียน
