ดาวินเดินมาหาระวีรำไพที่สำนักงานซึ่งสร้างเอาไว้เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้มาติดต่อ ปกติในทุกวันรัมภาสิริจะเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เช้าจรดเย็นแทบไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลย แต่หลังจากน้องสาวเข้ามาช่วยงานรู้สึกหายใจหายคอคล่องมากขึ้น
ส่วนเจ๊สวยลูกหลานบอกให้อยู่บ้านดูแลสวนดูแลต้นไม้ไปเพราะอากาศในกรุงเทพฯ ค่อนข้างมีค่าฝุ่น PM2.5 เยอะบวกกับสถานการณ์โรคระบาดที่ยังดูน่าเป็นห่วง
“สวัสดีครับเพลง” ชายหนุ่มเดินเข้ามาในสำนักงานที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำค่อยรู้สึกสบายตัวขึ้นมาบ้าง ข้างนอกอากาศร้อนเหลือเกิน ขนาดช่วงเย็นแล้วแต่แดดยังไม่ปรานี สาดแสงแผดเผาสมกับเป็นช่วงฤดูร้อนของปี
ระวีรำไพเงยหน้าจากกองเอกสาร เห็นใครเดินเข้ามาก็อดยิ้มไม่ได้ รีบเดินไปต้อนรับเชื้อเชิญให้แขกหนุ่มนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เห็นเหงื่อบนใบหน้าหล่อเหลาแล้วก็แอบสงสาร เพราะลานจอดรถกับสำนักงานอยู่ห่างกันพอสมควร
“มาถึงแล้วเหรอคะ นั่งก่อน”
เธอบอกให้เขา
