20
“เธอหลบหน้าฉันทำไม”
เมื่ออยู่กันตามลำพัง คีธยิงคำถามใส่มยุรีเสียงเครียด แววตาไม่พอใจ
“ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันหลบหน้า ฉันไม่ได้หลบซะหน่อย” เธอตอบ บ่ายหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้าสบตามอง
“โอเค ไม่หลบหน้าฉันก็ไม่หลบ” เขาไม่คาดคั้น “แล้วทำไมต้องย้ายออกจากอพาต์เม้นต์เดน่าด้วยล่ะ เบอร์มือถือก็เปลี่ยน ทำตัวเหมือนหลบใคร หรือว่าหนีหนี้”
“ฉันเกรงใจเดน่า ตอนนี้ฉันทำงานแล้วก็ต้องพึ่งพาตัวเอง ไม่เห็นจะแปลก” เธอหาคำตอบแก้ตัว
“เธอจำคืนสุดท้ายที่เราเจอกันได้ไหม ฉันหมายถึงวันที่ฉันไปเที่ยวที่แมรี่โรสแล้วเมา” คีธหรี่ตาถาม
มยุรีถึงกับตัวชากับคำถามที่ได้ยิน หวั่นในอกว่า เขาอาจรู้เรื่องความสัมพันธ์นคืนนั้น แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ
“คืนสุดท้ายที่เราเจอกัน ฉันจำได้ว่าเราไปกินพิซซ่ากัน ไม่ได้ไปแมรี่โรส”
“คืนนั้นไม่ใช่ อีกคืนหนึ่งต่างหาก คืนที่เธอไปส่งผ้าพันคอให้โจลี่ที่แมรี่โรส แล้วเป็นคนพาฉันกลับบ้าน คราวนี้
