7
1123 คำ
7
วันที่สาม
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ลีออนขีดเส้นตายเอาไว้ ซึ่งคนรับข้อเสนอไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจว่าตนเองจะทำตามข้อตกลงไว้ไม่ได้ เนื่องจากระยะเวลาสองวันมานี้ เธอได้นั่งถักผ้าพันคอผืนหนึ่งอย่างเร่งรีบ ตบตาเดือนดาราว่าเป็นงานเร่งด่วน ผู้ว่าจ้างต้องการผ้าพันคอในวันนี้
แผนการของมยุรีไม่มีอะไรซับซ้อน เธอใช้งานอดิเรกที่ทำมาตลอดหนึ่งปี รับจ้างถักผ้าพันคอ เสื้อหนาว ถุงมือและถุงเท้าตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งให้เป็นประโยชน์ รีบเร่งถักผ้าพันคอให้เสร็จ จากนั้นไว้วานให้เดือนดาราไปส่งบ้านลูกค้าที่กล่าวอ้าง บ้านหลังนั้นคือ บ้านของลีออน สแตนฟอร์ด เธอจึงถือถุงผ้าพันคอเดินไปหาเพื่อนร่วมห้องที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพร้อมกับฟังเพลงไปด้วย
“จูบใครคิดว่าไม่สำคัญ แต่เมื่อคุณจูบฉัน ทำไมฉันสั่นไปถึงหัวใจ...”
เดือนดาราใจสั่นขึ้นมาทันใด เมื่อได้ฟังบทเพลงยูทูป และนึกย้อนถึงวันแรกที่เหยียบย่างมาแผ่นดินนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้นกับที่อยู่ใหม่ ตื่นตาตื่นใจไปทุกอย่าง แล้วมีอีกหนึ่งเรื่องที่ไม่เคยสลัดหลุดไปจากความทรงจำคือ ถูกชายแปลกหน้าขโมยจูบแรกในชีวิต เป็นจุมพิตที่เธออยากจะลืมแต่กลับไม่ลืม ฝังใจแนบแน่นแม้ว่าเวลาจะผ่านมาร่วมหนึ่งปี ใบหน้าของชายคนนั้นเป็นอีกความทรงจำที่ไม่เคยจางหาย ยามหวนนึกถึงครั้งใด ร่างกายเธอร้อนวูบวาบขึ้นมาทุกครั้ง เผลอนำมือมาจับริมฝีปากของตัวเองอีกด้วย ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“เดือน เดือน” มยุรีเรียกเดือนดาราที่นั่งอยู่บนโซฟา ทว่าคนถูกเรียกกลับนั่งเหม่อ ไม่ตอบรับใดใด มยุรีจึงเรียกซ้ำพร้อมกับนั่งลงด้านข้าง “เดือน”
“หะ...มีอะไรแมว” เดือนดาราสะดุ้ง หันมาถามเพื่อน
“เหม่อไปถึงไหนเนี่ย เรียกหลายครั้งไม่ยักกะขานรับ” คนถูกถามหน้าแดงขึ้นมาทันใด หากเธอตอบตามความจริง มีหวังความอายต้องเพิ่มมากขึ้น อีกทั้งคงถูกซักถามเป็นชุด “แล้วเอามือจับปากทำไม ปากเป็นไร แตกเหรอ”
“นั่งฟังเพลงเพลินเท่านั้นเอง ไม่ได้เหม่อไปถึงไหนหรอก” เดือนดาราแก้ตัว เลี่ยงไม่ตอบคำถามข้อหลัง “ว่าแต่แมวมีอะไรเหรอ”
“เดือนวันนี้เธอว่างหรือเปล่า” มยุรีวกเข้ามาเรื่องแผนของตน
“ว่างจ้ะ มีอะไรเหรอ”
“เดือนช่วยเอาผ้าพันคอไปส่งให้ลูกค้าแทนฉันหน่อยได้ไหม พอดีว่าวันนี้ฉันต้องไปหาอาจารย์ปีเตอร์น่ะ เลยไปส่งของไม่ได้” มยุรีไหว้วานเพื่อน พร้อมกับบอกเหตุผลที่นำถุงใบดังกล่าวไปส่งให้คนคนหนึ่งไม่ได้ “ลูกค้าเร่งมาด้วยสิ ถ้าไม่ส่งวันนี้ฉันจะไม่ได้เงินค่าจ้าง”
“ได้สิ เรื่องแค่นี้เอง แล้วจะให้เดือนไปส่งให้ใครและที่ไหนล่ะ”
เดือนดาราตอบรับทันที ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดเดียวว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับตน เป็นเพราะบ่อยครั้งที่เธอมักไปส่งของกับมยุรีตามสถานที่ต่างๆ ที่บ้านบ้าง ห้างร้านบ้าง
“ไปส่งที่บ้านของคุณลีออน ตามที่อยู่นี้นะ”
มยุรีบอกชื่อของคนที่เดือนดาราจะต้องเอาของไปส่ง พร้อมกับยื่นกระดาษโน้ตที่มีที่อยู่ของบุคคลดังกล่าว
“อืม ได้จ้ะ เดี๋ยวเดือนเอาไปส่งให้นะ”
“ไปตอนนี้เลยได้ไหม คุณลีออนรอของอยู่น่ะ เขาจะไปเที่ยวอิตาลีพรุ่งนี้เช้า”
“ได้สิ” เดือนดาราลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องบ่า หยิบผ้าพันคอที่พี่สาวทักให้มาพันรอบลำคอ ก่อนจะหยิบถุงใบนั้นแล้วเดินออกไปจากห้องพัก นำของสิ่งนี้ไปให้ลีออน สแตนฟอร์ด ทายาทนักธุรกิจหมื่นล้านผู้โด่งดัง เจ้าของฉายา นักล่านารี
“ฉันขอโทษนะเดือน ฉันขอโทษ ฉันจำเป็นต้องทำจริงๆ”
มยุรีมองตามร่างเพื่อนสนิทอย่างรู้สึกผิด ทว่าจะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้ อิทธิพลเจ้าหนี้ที่ครอบครัวเธอเคยติดค้างว่าใหญ่แล้ว หากเทียบกับลีออน เทียบกันแทบไม่ติดฝุ่น อีกทั้งมยุรีอยู่ในประเทศที่ลีออนมีอำนาจคับเมือง เธอหนีรอดเขาไม่พ้นแน่นอน
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เดือนดาราก็มายืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ นิ้วเรียวเล็กกดกริ่งที่ติดอยู่ข้างรั้วอัลลอยด์ เธอยืนรอไม่กี่อึดใจ ชายรูปร่างสูงใหญ่ก็เดินมายังประตูรั้ว
“ฉันเอาของมาส่งค่ะ” เธอเอ่ยบอกชายคนนั้น
“ของจากไหนครับ” เขาถามกลับ
“จากมาร์จี้ค่ะ” เดือนดาราบอกชื่อเรียกเล่นภาษาอังกฤษของมยุรีให้ชายคนนั้นได้รับรู้ “คุณลีออนสั่งมาร์จี้ถักผ้าพันคอค่ะ ฉันมาส่งของแทนค่ะ พอดีว่ามาร์จี้ไม่ว่าง” เธอตอบ
“เชิญเข้ามาเลยครับ คุณลีออนรออยู่” เจ้าของเสียงหาใช่ชายคนเดิม แต่เป็นอีกคนที่เดินมาสมทบนามว่า โทนี่
“ต้องเอาไปส่งให้ถึงข้างในเหรอคะ ฝากคุณไปได้ไหมคะ” เธอไม่อยากจะเข้าไปในบ้านหลังนี้สักเท่าไหร่ เพราะปกติเวลาที่มาส่งสินค้าให้ลูกค้า จะส่งแค่นอกบ้าน ไม่มีครั้งไหนที่จะไปส่งในบ้านเลย เดือนดารายอมรับว่ากล้าๆ กลัวๆ ที่จะเหยียบย่างเข้าไปในบ้านหลังนี้
“ไม่ได้ครับ เพราะของที่อยู่ในถุงจะต้องส่งให้ถึงมือคุณลีออน ไม่อย่างนั้นเพื่อนของเธอจะไม่ได้เงินนะ” ชายร่างโตทำเสียงดุแกมข่มขู่ “ผมหมายถึงถ้าเผื่อคุณลีออนไม่พอใจผ้าพันคอ คุณลีออนจะได้บอกคุณได้ว่า ต้องแก้ตรงไหนยังไงครับ เข้าไปส่งให้ถึงมือเลยจะได้ไม่ต้องเดินมาบอกไปมาให้เสียเวลาครับ”
โทนี่บอกเพิ่มเติม เป็นเหตุผลที่ทำให้เดือนดาราไม่มีคำโต้แย้ง
“อ๋อค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันไปส่งของข้างในก็ได้ค่ะ”
เดือนดาราจำยอม เธอเดินเข้าไปในประตูบานเล็ก ย่างก้าวเดินไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่กว้างขวางด้วยขาที่ค่อนข้างสั่น...สั่นแบบไม่รู้ถึงสาเหตุ
“คุณคือเดน่า คนที่มาส่งของแทนมาร์จี้ใช่ไหม” คนที่ถามคือชายรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาก็ชวนขนลุกอีกต่างหาก
- ผู้เขียน
