สร้างภาพทั้งนั้น
ตอนกลางวันม่านเวยอิงไม่สามารถชี้จุดได้อย่างชัดเจน เธอยืนนิ่งมองทีมค้นหาที่เร่งทำงานกันทั้งวันทั้งคืน พวกเขาต่างพักไม่กี่ชั่วโมงก็ลุกขึ้นมาหาคนรอดชีวิตต่อ ม่านเวยอิงปรายสายตามองรอบ ๆ อีกครั้ง เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาและตอนนั้นเองสุนัขดมกลิ่มตัวหนึ่งก็วิ่งเข้าไปจุดนั้นส่งสัญญาณให้เหล่าทีมช่วยเหลือ
ม่านเวยอิงยิ้มที่มุมปาก ตอนกลางวันก็ยังมีสุนัขให้เธอชี้นำได้
นี่นับได้ว่าเป็นเรื่องดี หรงจือหยางก็ทำหน้าที่เหมือนสุนัข
และหลังจากนั้นก็เหมือนสุนัขดมกลิ่นจะเก่งขึ้น มันสามารถค้นหาผู้รอดชีวิตอย่างรวดเร็ว ทีมช่วยเหลือก็สามารถยกซากหักพังออกโดยง่าย
เวลาล่วงเลย
ตะวันไม่ทันตกดินกลุ่มของลู่ปิงที่เคลื่อนย้ายผู้ป่วยออกไปก็กลับมา
“ถนนซ่อมแซมเสร็จแล้วพวกเราจึงไม่ต้องเดินไกล ถ้ารถเข้ามาได้พรุ่งนี้เช้าพวกเราก็ต้องกลับแล้วค่ะ”
อี้หนิงเอ่ยอธิบาย ม่านเวยอิงพยักหน้าแต่คนที่อยู่ใต้ซ
