ตอนที่ 2.ล่องเรือหนีตาย
1588 คำ
พบูสะดุ้ง!! เธอชักเท้าขึ้นมาจากน้ำ เธอไม่ได้ตั้งใจจะลงไปในสระสักหน่อย เธอแค่อยากสัมผัสน้ำใสๆ ที่มองจนเห็นก้นสระแค่เล็กน้อย เธอแค่อยากนั่งแช่ขาเล่นน้ำเท่านั้นเอง
“ขอบคุณค่ะ ฉันฟังภาษาคนรู้เรื่อง” พบูเปรยเสียงแข็ง ยืดตัวยืนตรง
เธอเชิดหน้าแล้วหรี่เปลือกตามองต่ำ เธอรู้ตัวเองดีว่าการทำกริยาแบบนี้ในสายตาคนอื่นคือการยั่วโทสะดีๆ นั่นเอง แต่ครั้งนี้พบูกลั้นความไม่พอใจไว้ไม่อยู่ ผู้ชายตรงหน้า และแววตาของเขาแฝงการดูแคลนที่เจ้าตัวจงใจให้เธอเห็น ดังนั้นเธอเลยอยากตอบโต้
การที่เธอจนมันหนักส่วนไหนของคนอืนหรือไงหะ?
พบูอยากตะโกนถาม แต่เธอยั้งปากไว้ทัน เธอปรามตัวเองในใจหลายรอบแล้ว แต่ยังไม่เคยทำได้สำเร็จ ตั้งแต่เหยียบขึ้นมาบนเรือสำราญลำนี้นี่เป็นอีกครั้งที่คนแปลกหน้าสะกิดต่อมโมโหของเธอ
“ขอโทษนะคะคุณ หากคุณไม่มีชุดว่ายน้ำ เราไม่อนุญาตให้ลงสระนะคะ” พนักงานเสิร์ฟบนเรือกระซิบเตือนเธอด้วยเสียงสุภาพ
พบูพยักหน้าเข้าใจ เธอเหล่มองใครบางคนนั่นด้วยหางตาและสะบัดหน้าใส่ ก่อนจะเดินโยกสะโพกหนีไปอีกทาง
“เห้ออออออ...” เธอพ่นลมหายใจยาวเหยียด หมุนตัวกลับไปมองด้านหลัง ทันทีที่เดินพ้นสระน้ำ เธอยกมือลูบท้องรู้สึกหิวขึ้นมาตงิดๆ แต่ยังไม่ถึงเวลาอาหารมื้อเที่ยง ซึ่งทางเรือสำราญมีบุฟเฟ่ต์ไว้คอยให้บริการ เธอไม่มีสตางค์มากพอที่จะซื้ออาหารรับประทานเอง
ตรงจุดที่ให้บริการเรื่องอาหาร มีพนักงานทยอยยกถาดอาหารมาวางไว้ พบูขยับเดินเข้าไปใกล้
“ฉันหิวแล้ว กินได้หรือยังคะ?” พบูพยายามยิ้มให้มากที่สุด
“เชิญเลยค่ะ ทางนั้นมีบาร์เครื่องดื่มบริการ สั่งที่บาร์เทนเดอร์ได้เลยค่ะ”
“ฟรีหรือเปล่าคะ?” พบูถามย้ำ “พอดีฉันรีบออกมา ไม่ได้พกสตางค์ติดมาด้วยค่ะ ฉันหิวมากแล้ว หากต้องเดินกลับไปกลับมาฉันคงเป็นลมก่อน” ข้อแก้ตัวของเธอน่าจะฟังขึ้น พนักงานคนนั้นยิ้มตอบ
“ฟรีเฉพาะโซนนี้นะคะ หากเลยไปด้านนั้นเสียสตางค์ค่ะ” พบูรีบท่องเอาไว้ในใจ
หากเธอไม่อยากขายขี้หน้าอย่าเฉียดไปใกล้โซนที่คิดสตางค์เด็ดขาด กลิ่นอาหารทำให้พบูคิดอะไรไม่ออก เธอฉวยจานใบเล็ก เดินไปวนรอบถาดอาหารหนึ่งรอบ หลังตัดสินใจได้เธอก็ตักอาหารที่ตัวเองเล็งไว้ใส่จาน พร้อมกับเดินไปที่บาร์เครื่องดื่มเมื่อได้ทุกสิ่งครบ เธอก็มองหาที่นั่ง
เธอได้โต๊ะเหมาะๆ ติดริมกระจก เบื้องล่างคือสระน้ำและกลุ่มคนที่กำลังสนุกเต็มที่ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังมาจากโต๊ะครึ่งวงกลม จุดศูนย์กลางคือผู้ชายปากไม่ดีคนนั้น
“ชิ!!” พบูเบ้ปาก หยิบครัวซองชิ้นพอเหมาะใส่ปาก ระหว่างที่ละเลียดอาหารอร่อยๆ พบูก็มองไปรอบๆ แล้วก็สะดุดกับใครบางคนที่กำลังมองมาที่เธอ พบูเบ้ปากซ้ำ ผู้ชายคนเดิมกำลังมองมาที่เธอ พบูมั่นใจใต้กรอบแว่นสีดำนั่น ชายผู้นั้นกำลังมองเธอชัดๆ
พบูสะบัดหน้าใส่ ยัดแฮมชิ้นโตใส่ปาก แล้วกัดกรวมๆ ประหนึ่งกำลังขัดอวัยวะสักชิ้นบนตัวชายผู้นั้นอยู่
อาหารพูนจานพร่องลงไปเรื่อยๆ พบูเลยลุกไปตักอาหารเพิ่ม “น้องคะ อาหารฟรีกี่มื้อคะน้อง” ระหว่างที่เดินเลือกอาหารอยู่นั่นพบูก็แอบกระซิบถามพนักงานไปด้วย
“มื้อเช้ากับมื้อเย็นค่ะคุณผู้หญิง” พบูพยักหน้าหงึกหงัก เธอคงต้องวางแผนเรื่องกินให้ดีสักหน่อย ไม่อย่างนั้นตอนกลางวันเธอต้องหิ้วท้องจนกว่าจะถึงมื้อเย็น
เธอหยิบอาหารมากหน่อยกะจะเก็บไว้กินมื้อกลางวันด้วยแต่แล้วสมองน้อยๆ ของพบูก็เต้นเริงร่า เธอหูผึ่ง เอียงตัวตั้งใจฟังทุกคำพูดของคนเหล่านั้น “ทำไมถึงสะเพร่าแบบนี้นะ พนักงานเสิร์ฟขาดตอนนี้ได้ยังไง ช่วงค่ำหากคนไม่พอจะทำยังไงดี” ผู้ชายสวมสูทท่าทางขึงขัง สีหน้าดุดันนั่นบงบอกอารมณ์ภายในได้อย่างดี
“อยู่กลางทะเลแบบนี้จะไปหาคนได้ที่ไหนหะ!!” ชายผู้นั้นตะคอกซ้ำ
พบูผุดลุกขึ้นยืน เธอเดินเข้าไปใกล้และรีบยิ้มประจบ “คือ ฉันมีข้อเสนอนะคะ หากคุณสนใจ ฉันยินดีทำตามทุกอย่าง” หากนี่เป็นทางที่ทำให้พบูมีรายได้ ตอนที่ลงจากเรือเธอก็น่าจะมีทุนสำรองสักก้อนสำหรับการหาที่อยู่ใหม่
“คุณผู้หญิงมีข้อเสนออะไรเหรอครับ”
“พอดีฉันว่างๆ อยู่ หากฉันช่วยได้ฉันก็อยากช่วยค่ะ”
“ช่วยอะไรเหรอครับ?”
“คุณกำลังมองหาคนงานอยู่ไม่ใช่เหรอคะ ฉันไงคะ ฉันสนใจ”
“คุณผู้หญิงมาเที่ยวนี่ครับ หากเอาเวลาที่ควรสนุกมาทำงาน มันจะดีหรือครับ”
“ตอบตามตรงนะคะ ตั๋วล่องเรือครั้งนี้ฉันเล่นเกมได้มา ฉันค่อนๆ ข้างกร็อบ หากได้เงินสักก้อนก่อนลงจากเรือก็น่าสนใจค่ะ”
เผ่าพงษ์สำรวจหญิงตรงหน้า ผู้หญิงหน้าตาดี บุคลิกก็ดีด้วย
“ที่บาร์น้ำฝั่งนู้นคนขาดพอดี หากคุณสนใจทดลองทำตอนค่ำวันนี้ได้ หากวันนี้ทำงานดี คุณสามารถทำจนถึงวันที่เรือเทียบท่าได้เลยครับ”
“คุณเผ่าคะ” พนักงานสาวตรงหน้าเธอท้วงเสียงเบาๆ
“ทำไม มีอะไรเรอะ!!” เผ่าพงษ์ตวาด
“ผู้หญิงคนนี้ไม่มีประสบการณ์ทำไมคุณเผ่าให้ทำงานที่บาร์น้ำฝั่งโน้นละคะ” เสียงท้วงอ่อนอ่อย
“ฉันเคยทำค่ะ นี่ไงคะ สมัยเรียน ฉันทำงานพาร์ทไทม์หลายที่การเป็นบาร์เทนเดอร์ก็เป็นงานหนึ่งที่ฉันเคยทำค่ะ” พบูล้วงโทรศัพท์ออกมาสไลด์หน้าจอให้คนตรงหน้าดูรูปที่เธอถ่ายเก็บเอาไว้
“คุณพูดภาษาอังกฤษได้หรือเปล่าครับ?” เผ่าพงษ์ถามซ้ำ
“พอได้ค่ะ ถึงไม่เก่งแต่ก็พอสื่อสารได้” พบูตอบแล้วก็ยิ้ม
“ที่นี้เธอคิดว่าคุณคนนี้ยังไม่เหมาะอีกเรอะ” แล้วก็หันไปพูดกับสาวเสิร์ฟตรงหน้าเธอ
“ขอเอกสารหน่อย จะส่งให้บัญชีทำเรื่องให้ ค่าแรงจะให้เท่ากับพนักงานคนอื่นแต่จะไม่ได้เบี้ยขยันหรือสวัสดิการอื่นๆ นะ เพราะคุณทำแค่ชั่วคราว” เผ่าพงษ์อธิบาย
“เอกสารขอฉันกลับไปเอาที่ห้องได้ไหมคะ พอดีฉันไม่ได้ถืออะไรติดตัวมาด้วยเลย”
“ได้ครับ ก่อนเที่ยงนะ เพราะคุณต้องเริ่มงานตอนบ่ายสาม ต้องเซ็นสัญญาก่อนเริ่มงานจะได้ไม่มีปัญหาภายหลัง” เผ่าพงษ์ย้ำ
“ค่ะ” พบูรับปากแล้วก็เดินอารมณ์ดีไปนั่งที่เดิม เธอลืมสายตาใครบางคนไปสนิทใจ ตอนนี้เธอไม่หงุดหงิดเพราะถูกมองอีกต่อไปแล้ว
ตอนที่ 3.พอมีงานทำอารมณ์ก็สดใสขึ้น
พอกินจนอิ่ม อารมณ์ที่ดีอยู่แล้วก็ดีขึ้นทวีคูณ “เธอๆ เธอชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อพบูนะ” พบูสะกิดสาวเสิร์ฟคนที่อยู่ในเหตุการณ์แล้วแนะนำตัวเสียงใส
“อย่าดีใจไปหน่อยเลย เธอต้องลองทำก่อนเดี๋ยวจะรู้ว่างานมันสาหัสขนาดไหน” เกศแก้วตอบเสียงขุ่น เธอทำงานเป็นสาวเสิร์ฟอยู่บนเรือมาหลายปียังไม่เคยได้เฉียดไปใกล้บาร์น้ำฝั่งโน้นเลย
“ฉันคิดว่าตัวเองไหวนะ สมัยก่อนฉันทำงานหนักกว่านี้อีก แค่อยู่ที่บาร์น้ำ ไม่ได้หนักหนาอะไรเลย”
“คุณไม่ได้วางแผนมาก่อนใช่ไหมหะ!!”
“เปล่า ฉันเล่นเกมได้ตั๋วฟรีมา ไม่เชื่อก็ตรวจจากต้นขั้วตั๋วของฉันได้นะ ความจริงฉันไม่มีเวลาว่างหรอก ฉันต้องทำมาหากิน ว่าแต่ ค่าแรงที่นี้ได้เท่าไหร่เหรอ ฉันจะได้คำนวณค่าแรงไว้เนิ่นๆ” พบูพยายามผูกมิตร
“ท่าทางคุณคงไม่ใช่นักตกทองใช่ไหม?”
“ท่าทางแบบฉันเป็นแบบนั้นเหรอไง?” พบูย้อนถาม
“ไม่ใช่ก็ดี บนเรือนี่มีแต่ฝรั่งหล่อๆ รวยๆ อย่าเผลอตัวไปกับลูกค้าเชียวนะ ผู้ชายฝรั่งกับผู้ชายไทยไม่ต่างกันหรอกค่ะ” พบูพยักหน้า เธอเข้าใจดี ผู้หญิงหน้าตาแบบเธอยิ่งมีแต่อันตราย
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย ฉันไม่ชอบใช้หน้าตาเป็นใบเบิกทางหรอก ไม่อย่างนั้นฉันจะมาลำบากอยู่ที่นี่เหรอ”
“ฉันชื่อเกศแก้วจะเรียกเกศหรือแก้วก็ได้ค่ะ”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะแก้ว ฉันเรียนรู้เร็ว อะไรที่ฉันทำแล้วขวางตา บอกให้ฉันรู้ตัวได้ทันทีเลย ฉันกลับห้องก่อนดีกว่า ฉันต้องรีบเอาเอกสารมายื่น ถ้าลุงคนนั้นเปลี่ยนใจฉันคงเสียดายแย่เลย” พบูทรงตัวลุกขึ้นยืน “ว่าแต่...พนักงานที่นี่มีอาหารฟรีครบทุกมื้อไหม?” เรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนที่กระเป๋าแฟ๊บอย่างเธอ
- ผู้เขียน
