หวงรักเมียบังเอิญ

ตอนที่ 1.ความซวยกระทบหัวไหล่...

เธอยิ้มหวาน มองเวลาที่ผนังด้านหลัง เธอใช้เวลาเกินกว่าที่คิดไว้เล็กน้อย

‘8นาที’

มีเสียงครางดังเป็นทอดๆ แม้แต่คู่แข่งที่ยังก้มหน้าก้มตากินยังไม่อยากเชื่อ ผู้หญิงตัวเล็กเพียงหนึ่งเดียวเอาชนะไปได้อย่างขาดลอย

“โอ ไม่คิดว่าก่อนเลยนะครับ ตัวเล็กๆ แบบนี้เอาก๋วยเตี๋ยวชามยักษ์ไปซ่อนไว้ตรงไหนนะ” มีเสียงแซวดังอยู่รอบตัว พบูยิ้มเขินๆ เธอยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“ขอแสดงความยินดีกับสาวน้อยท่านนี้ด้วยนะครับ รางวัลใหญ่ของเราแตกตั้งแต่วันแรกแบบนี้ ก็แย่สิครับ” เสียงพิธีกรบ่น พร้อมกับหัวเราะ

พบูเอียงตัวกระซิบถาม “รางวัลใหญ่คืออะไรคะ คูปองกินฟรีทั้งปีหรือเปล่า?” หากเป็นเช่นนั้น กว่าจะหางานใหม่ได้ พบูคงไม่ต้องกังวลเรื่องท้องหิวอีกเลย ต่อให้กินก๋วยเตี๋ยวทั้งปีพบูก็ไม่บ่น เพราะเป็นของฟรี

“ไม่ใช่ครับ พอดีเถ้าแก่ของเรามีหุ้นส่วนเล็กน้อยกับบริษัททัวร์” พิธีกรยิ้มกริ่ม แล้วก็เฉลยต่อ “ถ้าใครอยากโชคดีเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้ พรุ่งนี้มาร่วมเล่นเกมกับเราอีกนะครับ รับประกันคุ้มค่า ผมอยากรู้แล้วสิ จะมีผู้เข้าแข่งขันคนไหนเอาชนะสถิติของคุณผู้หญิงท่านนี้ได้”

“คุณๆ ตกลงรางวัลคืออะไรเหรอคะ?” พบูกระตุกชายเสื้อแล้วก็ปั้นหน้าใสซื่อ

“รางวัลสมนาคุณอีกอย่างที่ร้านก๋วยเตี๋ยวชามยักษ์มอบให้คือ...บัตรท่องเที่ยวเรือสำราญเจ็ดวันเจ็ดคืนครับ”

มีเสียงเฮดังอยู่รอบตัว แต่พบูไม่ดีใจด้วย เธออยากได้เงินสักก้อน หรือไม่ก็คูปองอาหารที่ช่วยให้ตนเองประหยัดเพิ่มขึ้น

“เอาวะ ไปหาขายคนอื่นก็ได้ เพื่อมีคนอยากได้”

พบูกำตั๋วบริษัททัวร์ที่พิธีกรมอบให้เดินลงจากสแตน แต่แล้วสายตาของเธอก็สะดุดกับชายแปลกหน้าท่าทางไม่เป็นมิตร คนกลุ่มนั้นมองมาที่เธอเป็นตาเดียว พบูลองขยับเดิน คนเหล่านั้นก็เดินตาม เธอเม้มปากรีบหาทางเอาตัวรอด

คนเหล่านั้นไม่ได้มาหาเธอฉันมิตรแน่ๆ คำเตือนของผู้จัดการร้านรองเท้าดังก้องในรูหู ‘คุณนายตันหยงไม่ใช่แค่รวยธรรมดานะ นางมีอิทธิพลด้วย’ พบูกวาดตามองไปรอบๆ เธออกแรงวิ่งสุดตัวตอนที่คนเหล่านั้นเผลอ เธอแอบตรงซอกเล็กๆ ที่ไม่มีคนสนใจ เป็นที่เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของแม่บ้านที่ทำงานในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ พบูขดตัวอยู่ตรงนั้นหลายนาที

“หายหัวไปไหนแล้ววะ มึงเห็นไหมไอ้เข้ม หาตัวให้เจอด้วยละ ไม่งั้นคุณนายเอาพวกมึงตายแน่” เสียงแหบห้าวดังอยู่ใกล้ตัว พบูบีบตัวเองให้เล็กลงอีก เธอเดาถูกเสียด้วย ยายคุณนายนั่นไม่คิดจะจบแค่การบีบให้พบูตกงาน หล่อนตั้งใจลงโทษเธอด้วย

พบูนั่งนิ่งๆ จนแน่ใจว่าปลอดภัยจึงออกมาจากที่ซ่อน ทุกย่างก้าวมีแต่ความระแวง อะไรที่ผิดสังเกตจะทำให้พบูผวา

ในที่สุดเธอก็สามารถเล็ดลอดสายตาคนกลุ่มนั้นออกมากได้ พบูลงจากรถประจำทางวิ่งฉิ่วเข้าไปในซอยแคบๆ ลัดเลาะตามเส้นทางเลียบริมคลอง จนกระทั่งถึงที่พักตนเอง

เธอเป่าปากดังพรวด รีบไขกุญแจประตูมือไม้สั่น

พบูได้แต่ภาวนา เธอหวังว่าเพลิงโทสะของคุณนายตันหยงจะมอดดับลงเร็ววัน

แต่ทว่า...มันกลับไม่เป็นอย่างที่พบูคิดไว้ คุณนายตันหยงอาฆาตแรงกว่าที่เธอคิด คงเป็นเพราะพบูยังคงเหลือบุญเก่าไว้ให้พึ่งพา หลังอาบน้ำล้างคราบเหงื่อจนหมด พบูเลยตัดสินใจปิดไฟทั้งบ้าน เธอนั่งอยู่ท่ามกลางความมืดเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง

“มึงแน่ใจนะว่านังนั่นพักอยู่ที่นี่” เสียงแหบๆ ดังอยู่ริมกำแพง

“แน่ใจสิพี่” พบูจรดปลายเท้าเดินไปซุกตัวอยู่ใต้หน้าต่างแล้วแอบฟังเสียงที่ดังอยู่ด้านนอก

“ไฟไม่เปิด หรือมันยังไม่กลับวะ!!” มีเสียงย่ำเท้าดังสวบสาบ คนแปลกหน้าที่อยู่ด้านนอกมีมากกว่าสามชีวิต พบูเม้มปากแน่นแทบลืมหายใจ

“พรุ่งนี้มาดูใหม่ ยังไงก็ต้องจับตัวนังนั่นไปให้ได้” เสียงคนที่เป็นหัวโจ๊กสั่งใครอีกคนที่พยายามจะพังประตูเข้ามา พบูเกร็งตัวจนขาเกือบเป็นตะคริว เธอพยายามเคลื่อนไหวให้เบาที่สุด หากคนเหล่านั้นเข้ามาด้านในได้ เธอคงตกอยู่ในอันตราย

ในที่สุดเสียงทุกอย่างก็เงียบลง คนเหล่านั้นคงถอนตัวไปแล้ว พบูคลานสี่ขาเข้าไปในห้อง เธอปิดประตูลงกลอนด้วยมือที่สั่นหนักกว่าเก่า เธอนั่งนิ่งใช้ความคิดอย่างหนัก คนพวกนั่นรู้ที่พักของเธอแล้ว จากนี้ไปเธอคงไม่มีวันอยู่อย่างสงบแน่นอน

พบูคิดอะไรบางอย่างออก ‘ตั๋วฟรี’ นั่นไงที่น่าจะช่วยเธอได้

เธอควานหาตั๋วที่ได้มาฟรีๆ นั่นขึ้นมาดูวันที่ เหมือนโชคเข้าข้าง ชะตากำหนด เรือลำที่เธอได้ตั๋วมาจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้นั่นเอง พบูไม่ต้องเสียเวลาคิดมาก เธอควานหาเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าและเผ่นออกจากห้องพักตั้งแต่เวลานั้นเลย

ตอนที่ 2.ล่องเรือหนีตาย

พบูเดินทางมาถึงท่าเรือก่อนเวลาเรือออกหลายชั่วโมง เธอมองหาที่นั่ง นั่งกอดกระเป๋าเหมือนเด็กหลงทาง พบูไม่กล้าเดินเพ่นพล่าน เธอพยายามเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด และพยายามไม่ให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตา เธอใช้ฮู๊ดคลุมหน้าไว้ ปกปิดร่องรอยของตัวเองด้วยแว่นกันแดดราคาถูกอีกครึ่งหน้า

เสียงท้องพบูร้องดังโครกคราก เธอหลับตาพึมพำปลอบใจตัวเอง

“อดทนไว้ไอ้บู บนเรือนั่นมีอาหารอร่อยๆ รออยู่ หากทนถึงตอนนั้นได้ จะกินให้พุงแตกเลยก็ได้”

พอใกล้เวลาที่เรือจะออก ผู้โดยสารที่ซื้อตั๋วไว้ก็ทยอยเดินทางมาถึง พอเรือเทียบท่า สะพานเรือทอดมาที่ฝั่ง ผู้โดยสารที่ตั้งตารอก็เดินไปอออยู่ใกล้ๆ รวมทั้งพบูด้วย

ในกลุ่มคนแปลกหน้าแต่งตัวสวยงาม แต่ละคนเตรียมตัวมาเที่ยวเต็มที่ มีทั้งแบบเป็นกลุ่มและมาเป็นคู่ คงมีแค่พบูที่ฉายเดี่ยว แถมยังแต่งตัวปิดมิดชิด

พบูเดินตามคนกลุ่มใหญ่ขึ้นไปบนเรือ หลังตรวจตั๋ว พบูก็ได้ห้องพักแคบๆ ห้องหนึ่งเป็นที่พักตลอดการท่องเที่ยวทางทะเลครั้งนี้ เธอทอดเสื้อแขนยาว ถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะอเนกประสงค์ตัวเดียวในห้อง มองผ่านบานหน้าต่าง พร้อมกับถอนใจแรงๆ

เจ็ดวันต่อไปนี้ เธอปลอดภัยแน่ๆ

ช่วงนี้เธอควรใช้เวลาทุกนาทีให้คุ้มค่า เก็บเกี่ยวช่วงเวลาแสนพิเศษให้ได้เยอะๆ ไหนๆ เธอก็มีเวลาช่วงสั้นๆ ที่มีความสุขสักครั้ง

พบูทิ้งตัวนอนแผ่บนเตียงนอนแคบๆ เธอมองเพดานสีขาว กำแพงสีขาว และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นที่เป็นสีขาวทั้งหมดตาลอย

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดึงความสนใจของพบู

“อาหารมื้อแรกเริ่มตอนสิบนาฬิกานะคะ” เสียงที่ดังเล็ดลอดเข้ามา คงเป็นใครสักคนที่เป็นพนักงานบนเรือนั่นแหละ ตอนนี้พบูหิวจนแสบท้อง เธอยกข้อมือมองเวลา เหลืออีกหลายชั่วโมทงเลยกว่าเธอจะมีอาหารตกถึงท้อง

เธอไม่ควรมานอนโง่ๆ อยู่ตรงนี้

พบูควรไปสำรวจเรือ และชมทิวทัศน์ที่ไม่เคยสัมผัสด้วยตาตัวเอง

ตอนนี้เธออยู่บนเรือที่กำลังเคลื่อนที่ช้าๆ แต่ออกจากท่าเรือมาได้สักพัก พบูไม่ต้องกังวลเรื่องกลุ่มคนที่ไม่หวังดีกับตัวเอง เธอกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ฉวยกระเป๋าที่วางอยู่บนพื้นมาวางข้างตัว แล้วก็ควานหาชุดใส่สบายสักตัว อย่างน้อยก็ไม่แปลกตาสำหรับคนทั้งหมดที่อยู่ที่นี่

น่าจะเป็นชุดเก่งของพบู กางเกงขาสั้นใส่สบายกับเสื้อยืดสีสรรสดใส พบูโคลงศีรษะ นอกจากรองเท้าผ้าใบเก่าๆ แล้ว เธอไม่เคยมีรองเท้าแบบอื่นเลย ทั้งที่ตัวเองทำงานเป็นพนักงานร้านขายรองเท้าแท้ๆ นั่นเป็นเพราะราคารองเท้าที่เธอขาย มันแพงเกินไปสำหรับเธอ

ภายนอกห้องพัก ทางเดินจากที่พักวกวนนิดหน่อย

แต่พบูพอจะจำทางได้ เธอเดินตามเส้นสีขาวสะท้อนแสงบนพื้น จนกระทั่งมาโผล่ที่ดาดฟ้า มีผู้คนนั่งเล่นเดินเล่นพอสมควร แต่ที่น่าสนใจกว่าคือสระน้ำขนาดใหญ่ที่มีผู้คนนอนเล่นบนเก้าอี้สนามที่เรือสำราญมีให้บริการ

พบูเดินเข้าไปใกล้ แต่เก้าอี้นั่งเต็มเสียแล้ว เธอเดินเลยไปที่ริมสระ เอื้อมมือไปแตะน้ำใสเย็นฉ่ำ แล้วก็ทรุดนั่ง ใช้ปลายเท้าเขี่ยผิวน้ำเล่นๆ

“นี่เธอ!! เขาไม่ให้คนไม่สวมชุดว่ายน้ำลงสระ ไม่รู้หรือไงหะ!!” ใครบางคนพูดเสียงดังอยู่ด้านหลัง