พิณรวีได้แต่อมยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุข เธอเทน้ำหนักตัวลงไปที่อกของคนข้างกาย ซึ่งไม่นานก็รับได้รับอ้อมกอดอบอุ่นกลับมา แม้จะรู้ดีว่าความสุขเหล่านี้มันช่างแสนสั้น แต่ก็ขอแค่วันนี้เวลานี้ ให้เธอได้ใช้เวลาที่เหลืออย่างมีความสุขร่วมกันกับเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เธออยากจดจำช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ เวลาที่มีเธอกับเขาในบ้านหลังน้อยที่มีเพียงเสียงหัวเราะอย่างเป็นสุขของเราสองคน
“มีอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าเครียดๆ หรือว่างานที่บริษัทหนักไป ลาออกแล้วไปทำงานกับพี่ดีไหม” เป็นอีกครั้งที่ท่าทีหงอยๆ ของอีกคนทำให้ดรัณภพรู้สึกไม่ดีถึงได้ถามขึ้นพร้อมลูบหลังอีกคนไปพลางๆ
“พีชกำลังคิดอยู่ค่ะ…”
“คิดเรื่อง”
“คิดว่าพีชควรจะทำยังไงดี พี่ชินถึงจะยอมอนุญาตให้พีชนอนที่นี่ด้วยคืนนี้” คำตอบที่มาพร้อมสายตาออดอ้อน ทำให้คนที่อุตส่าห์นึกเป็นห่วงถึงกลับตกอยู่ในอาการไปไม่เป็นร่วมนาที สุดท้ายเมื่อได้สติถึงได้เอื้อมมือไปบีบจมูกรั้นอ
