หอมกรุ่นไปด้วยรัก

บทที่4

“ไม่รักอยู่ดีสินะคะ พีชนี่มันโง่จริงๆ เลย รู้ทั้งรู้ว่าไม่เคยเป็นที่ต้องการของใครเลยสักคน แต่ก็ยังหน้าด้านพยายามอยู่ได้ พีชขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่ชินต้องรู้สึกอึดอัดใจ จากนี้ไปพีชจะไม่กวนใจพี่อีกแล้ว…” จบคำพูดที่ปะปนกับเสียงสะอื้นไห้ที่ได้เห็นเป็นครั้งแรก ร่างบอบบางก็จัดการผลักคนตรงหน้าออกห่าง ก่อนจะเดินโซเซออกมาจากบ้านของเขาท่ามกลางความรู้สึกใจสลาย ติดแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนพ้น ต้นแขนกับถูกรั้งเอาไว้ ด้วยฝีมือของดรัณภพที่ไม่อาจปล่อยอีกคนให้กลับไปในสภาพแบบนี้ได้ อย่างไรก็ไม่ได้จริงๆ

“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ถึงต่อให้พี่จะไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับพีช แต่เราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้อยู่ไม่ใช่เหรอ!” พี่น้องบ้าบออะไร เธอไม่อยากเป็น!

ถ้าท้ายที่สุดแล้วเขาไม่รัก เธอก็แค่ต้องเลิกล้มความพยายามมันก็เท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอเฝ้ารอวันนี้มาโดยตลอด วันที่จะทำใจให้กล้าพอเพื่อสารภาพรักกับเขา ซึ่งผลที่ได้รับกลับมานั้น มันก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดเอาไว้เท่าไหรนัก แต่เป็นความเจ็บนี่สิ ที่ดูเหมือนจะมากกว่าที่คิดไว้มาก มากจนบางครั้งเธอรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าเหลือเกิน ที่มาเฝ้ารอความรัก จากคนที่ไม่มีวันมารักกับเธอได้!

ที่สุดแล้วคนที่เกิดมาไม่เป็นที่ต้องการของใครเลย ก็ต้องอยู่คนเดียวไปจนวันตาย… มันก็ถูกต้องแล้ว จะไปคาดหวังอะไรได้อีก

“พี่ชินไม่ต้องมารู้สึกผิดกับพีชหรอกนะคะ พีชรู้ตัวเองดี แล้วก็ทำใจเผื่อวันนี้มาโดยตลอด พีชแค่อยากทำให้ตัวเองมีความกล้าบ้างสักครั้ง เพื่อที่พีชจะได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป มันก็เท่านั้นเองค่ะ” เธอผิดมากไหม ที่อยากบอกทุกสิ่งให้เขารู้ถึงความรักที่ตัวเองมีให้เขาสักครั้ง เธอไม่ได้นึกหวังด้วยซ้ำว่าทุกสิ่งมันจะเป็นดั่งใจเพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนที่คู่ควรจะได้รับความรักจากเขาหรือจากใครทั้งนั้น!

“พีช…”

“พีชทำให้พี่ชินได้ทุกอย่าง แต่ถ้าจะให้พีชกลับไปเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่พีชทำให้ไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ถ้าเกิดว่าความรักข้างเดียวของพีช…มันดันไปสร้างความรำคาญใจให้พี่…อ๊ะ!” อ้อมกอดที่รัดแน่นทำให้ทุกอย่างรอบกายหยุดชะงักไปนาน แม้จะรู้ดีว่าเขาคงกอดเพราะนึกสมเพชกันเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าอ้อมกอดของเขายังคงอบอุ่นเสมอ ไม่เปลี่ยนไปจากวันนั้นเลย

วันที่เธอบังเอิญสะดุดล้มที่หน้าบ้านเพราะรีบวิ่งออกมารับจดหมาย และก็เป็นอ้อมกอดอบอุ่นของเขาที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้…

อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากพี่ชายข้างบ้านคนนั้น!

บ้านเช่าหลังใหญ่ที่ได้มีโอกาสย้ายตามเข้ามาอยู่กับพี่ชายต่างมารดาสร้างความสุขเล็กๆ แก่พิณรวีไม่น้อย ที่จากนี้อีกสี่ปีเธอจะไม่ต้องทนอยู่ในบ้าน ที่เต็มไปด้วยคำพูดถากถางของแม่เลี้ยงอีกต่อไป หญิงสาวใช้เวลาส่วนใหญ่เก็บข้าวของให้เข้าที่ ก่อนจะอาสาวิ่งออกไปดูเมื่อได้ยินเสียงบีบแตรที่บริเวรหน้าบ้าน แต่เพราะวิ่งเร็วไปหน่อย เลยทำให้เธอเผลอชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนอยู่ที่ประตูเข้าอย่างจัง โชคดีที่ได้อ้อมกอดของเขาช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอแย่แน่

“ขะ…ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณเพียงสั้นๆ ก่อนจะขยับไปรับเอาจดหมายจากบุรุษไปรษณีย์ โดยมีร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน ยอมรับว่าความใกล้ชิดเมื่อครู่ทำให้เธอใจสั่นไม่หาย นอกจากพ่อและพี่ชายแล้ว ไม่เคยมีใครได้ใกล้กับเธอแบบนี้มาก่อน

“อ้าวไอ้ชิน เข้ามาก่อนสิวะ พอดีเลย นี่ยัยพีช น้องสาวฉันที่เคยเล่าให้ฟังไง! ต่อไปนี้ยัยพีชจะย้ายมาอยู่กับฉันที่นี่ ส่วนนี่ไอ้ชิน เพื่อนพี่ มันอยู่บ้านข้างๆ เรานี่เอง รู้จักกันเอาไว้เสียสิ!”

เป็นนิรุตติ์ที่เอ่ยขึ้น เมื่อเดินออกมาตามเพราะเห็นว่าน้องสาวหายออกมานานผิดปกติ จนเมื่อได้เจอเข้ากับเพื่อนใหม่ที่เขาบังเอิญได้รู้จักตอนย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ยิ่งพอได้รู้ว่าเรียนที่เดียวกันจึงกลายมาเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก ถึงได้เอ่ยแนะนำให้คนทั้งคู่ได้รู้จักกัน

“สวัสดีค่ะ” พิณรวียกมือไหว้เพื่อนสนิทของพี่ชายด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนที่จะเดินตามทั้งสองเข้ามายังห้องนั่งเล่นของบ้าน

“ยัยพีชเพิ่งจะขึ้นปีหนึ่ง พ่อเลยอยากให้น้องมาอยู่กับกูที่นี่จะได้ช่วยดูแล วันไหนถ้าเกิดกูติดธุระกลับดึก อาจต้องรบกวนให้มึงช่วยดูน้องกูให้ด้วย” ดรัณภพไม่ได้ว่าอะไรนอกจากพยักหน้ารับ สายตาจับจ้องไปยังน้องสาวของเพื่อนด้วยความรู้สึกเอ็นดูมากกว่าจะคิดเป็นอื่น ต่างจากอีกคนที่พอได้สบตากับเขาเข้าอีกรอบ หัวใจดวงน้อยก็เกิดอาการสั่นไหวอย่างหนัก จนต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาดุคู่นั้น

ด้วยกลัวว่าอาจจะเผลอทำให้เขารู้ถึงบางสิ่งที่มันกำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายในใจ บางสิ่งที่แม้จะรู้ว่าไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น แต่ใจเจ้ากรรมก็ดันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยู่ดี!

บางสิ่งที่บอกให้ได้รู้..ว่าเธอกำลังแอบรักเพื่อนสนิทของพี่ชาย

หลังจากวันนั้นสองเดือน พิณรวีก็กลายเป็นนักศึกษาปีหนึ่งอย่างเต็มรูปแบบ ในขณะที่พี่ชายของเธอขึ้นปีสาม นั่นเท่ากับว่าเขาจะไม่ค่อยมีเวลาดูแลเธอเท่าไหร่ ในขณะที่เธอเองก็ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะทำตัวให้เป็นภาระของพี่ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

“มีเรียนเช้าเหรอเรา ขึ้นรถสิ” เสียงเข้มที่ดังขึ้นหยุดร่างบอบบางในชุดนักศึกษาเอาไว้ ก่อนที่รอยยิ้มอ่อนหวานจะค่อยๆ เผยขึ้น

“พี่ชิน วันนี้มีเรียนเช้าเหมือนกันเหรอคะ”

“เปล่าหรอก พอดีว่าฟ้าเขามีเรียนเช้า พี่ก็เลยต้องตื่นไปส่ง” ชื่อของใครบางคนเรียกคืนรอยยิ้มที่มีก่อนหน้าไปจนหมด หากแต่จะโทษใครได้ ก็นั่นมันคนรักของเขา คนรักที่มีดีกรีเป็นถึงดาวคณะด้วย!

“ถ้าอย่างนั้นพีชไม่รบกวน…”

“ไม่รบกวนหรอก คนกันเองทั้งนั้น ฟ้าเขาไม่ว่าหรอก ขึ้นรถเถอะ” เมื่อหมดทางที่จะปฏิเสธหญิงสาวจึงจำต้องเดินตามเขาไปขึ้น ก่อนจะต้องทนมองดูภาพเขากับคนรัก ทำหวานใส่กันไปตลอดทาง

“เดี๋ยวก่อนสิคะน้องพีช”

กระทั่งเมื่อถึงมหาลัย เสียงหวานที่คนที่อยู่ๆ ก็ขอลงจากรถพร้อมกันกับเธอก็ดังขึ้นจากด้านหลัง นั่นเลยทำให้เธอต้องหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ไม่ว่าจะมองยังไง ก็ไม่มีทางที่คนอย่างเธอจะสู้ได้

“พี่ฟ้า…มีอะไรกับพีชอย่างนั้นเหรอคะ” พิณรวีเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้านิ่ง ยอมรับว่าเธอไม่ชอบที่ต้องเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าตามลำพังสักเท่าไหร่ เพราะกลัวใจตัวเองจะรู้สึกผิดไปมากกว่าที่เป็นอยู่

แอบรักแฟนคนอื่นว่าแย่แล้ว ยังต้องมาคอยหลบซ่อนความรู้สึกไม่ให้คนรักของเขารู้ยิ่งแย่ไปกันใหญ่!