หอมกรุ่นไปด้วยรัก

บทที่3

“พี่คุยธุระกับลูกค้าเสร็จพอดี ถ้างั้นขากลับพีชกลับกับพี่นะ” เพราะหาเหตุผลที่จะปฏิเสธเขาไม่ได้ พิณรวีจึงจำต้องยอมรับคำกลับไปเบาๆ ยอมรับว่าการได้เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่นเมื่อครู่รบกวนจิตใจเธอไม่น้อย เพราะเธอเพิ่งจะได้มีโอกาสกลับมาใกล้ชิดกับเขาเมื่อวานนี้เอง เธอยังไม่พร้อมที่จะพาตัวเองถอยห่างจากเขาอีกครั้ง

ไม่พร้อมเลยจริงๆ

ความเงียบที่เกิดขึ้นมาตลอดการเดินทางทำให้ดรัณภพต้องหวนกลับมานั่งคิด ว่าเขาเผลอไปทำอะไรให้คนข้างกายไม่พอใจเข้ารึเปล่า เธอถึงมีท่านี้เช่นนี้ใส่ กระทั่งเมื่อกลับมาถึงบ้าน มือหนาจึงเอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนที่เธอจะได้ทันเดินหนีเข้าไปในบ้าน

“เดี๋ยวก่อนครับพีช อยู่คุยกับพี่ก่อน!” เมื่ออีกคนไม่ได้ปัดป้อง เขาจึงเอ่ยถามออกไปตรงๆ

“นี่พี่เผลอไปทำอะไรพีชโกรธรึเปล่า” ถ้าเป็นเรื่องที่เขาแอบตามเธอไปถึงห้างในวันนี้ เขาก็พร้อมที่จะอธิบายให้เธอได้เข้าใจว่าเขาเพียงแต่เป็นห่วงเธอเท่านั้น ประจวบกับคู่ค้านัดออกไปคุยงานข้างนอก เขาจึงนัดให้อีกฝ่ายไปเจอกันที่ร้านอาหาร ในห้างเดียวกับที่เธอบอกว่าจะไปดูหนังกับเพื่อน ตั้งใจว่าคุยงานเสร็จจะลองโทรหา เผื่อว่าเธอดูหนังเสร็จพอดี จะได้รับเธอกลับบ้านด้วยกันมันก็เท่านั้น

“เปล่าค่ะ พีชแค่เหนื่อยกับงานเฉยๆ” พิณรวีตอบกลับไปเบาๆ นาทีนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ด้วยกลัวว่าจะเผลอส่งผลความรู้สึกต้องห้ามบางอย่าง กลับไปให้เขาได้รับรู้

ซึ่งหากเขาได้รู้ มันคงไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอสักเท่าไหร่!

“ลาออกมาทำงานที่บริษัทพี่เอาไหม พี่กำลังมองหาผู้ช่วยอยู่พอดีเลย” ทว่าคำถามต่อมาที่ดังขึ้นนั้น ทำให้เธอตกใจจนเผลอสบถ

“พี่ชิน…”

“ชวนเฟื่องมาด้วยก็ได้นะ เดี๋ยวพี่หาตำแหน่งให้” หนนี้เธอจำต้องปฏิเสธกลับไป พร้อมให้เหตุผลว่าเธอยังสนุกกับงานที่ทำอยู่

“ถ้าเปลี่ยนใจบอกพี่ได้นะ แล้วคืนนี้…จะแวะมาเล่นกับโรมิโอไหม พี่จะได้เปิดบ้านรอ” คนถูกถามหยุดนิ่งไปชั่วครู่ราวกับจะทบทวนหลายๆ สิ่งที่กำลังว่ายวนอยู่ในความรู้สึกของตัวเอง จนเมื่อได้คำตอบ ว่าเธอยังอยากอยู่กับเขาอีกหน่อยถึงได้เอ่ยตอบกลับไป…

“ไปค่ะ!”

เป็นอีกคืนแล้วที่พิณรวีพาตัวเองกลับมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ชายข้างบ้าน หากแต่คืนนี้นั้นกลับมีเบียร์เย็นๆ ถึงสองขวดวางเรียงกันอยู่ กระทั่งเมื่อเขาเอ่ยปากชวนเธอจึงนั่งลงพร้อมกับยกมันขึ้นมาจิบเบาๆ

“นี่ถ้าพี่ชายเรามันรู้ว่าพี่ชวนพีชดื่ม มันเล่นงานพี่ยับแน่ๆ” ดรัณภพเอ่ยขึ้นพร้อมกับลอบยิ้มเมื่อนึกถึงท่าทีหวงน้องสาวของอดีตเพื่อนรักขึ้นมา ไม่ว่าจะกี่รายที่เข้าหาพิณรวี ก็เป็นอันต้องหนีตายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเจอเข้ากับความหวงที่เกินพอดี แต่จะโทษมันก็ไม่ได้ ลองถ้าเขามีน้องสาวน่ารักแบบนี้ เขาเองก็คงหวงไม่ต่างอะไรกับมัน

“พี่ชินก็อย่าบอกสิคะ พีชเองก็จะเงียบๆ ไว้เหมือนกัน” เสียงหวานตอบรับ ก่อนจะจ้องมองคนข้างกายนานร่วมนาที ยอมรับว่าเธอชอบที่จะได้นั่งมองเขาจากมุมนี้ มากกว่าผ่านหน้าต่างเป็นไหนๆ

“ได้นั่งมองพี่ชินใกล้ๆ แบบนี้ เหมือนว่าพีชกำลังฝันอยู่เลยค่ะ…” เพราะพิษของเครื่องดื่มที่เขารินส่งมาให้ หรืออาจเป็นเพราะความโหยหาที่มีก็ไม่อาจรู้ได้ที่มันทำให้พิณรวีตัดสินใจพูดในสิ่งที่เคยทำได้แค่คิดออกไปตรงๆ แน่นอนว่าคำพูดของเธอทำเขาตกใจ แต่ก็ไม่มากเท่ากับความชิดใกล้ที่เกิดขึ้นยามเมื่อร่างหอมกรุ่นขยับมาใกล้

“น่าเสียดายจัง...ที่คนอย่างพีชคงทำได้แค่มอง แต่ครอบครองเป็นเจ้าของพี่ไม่ได้!” ใช่ว่าจะไม่เคยรู้สึก แต่พอมาได้ยินมันชัดๆ จากปากของเธอแล้ว มันก็ยิ่งทำให้ดรัณภพเข้าใจถูกต้อง ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองเขาเป็นเพียงพี่ชาย แต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น ซึ่งเรื่องนี้อดีตเพื่อนสนิทก็เคยส่งสัญญาณเตือนมาให้เขาได้รู้เหมือนกัน แต่ก็เป็นเขาเองที่ไม่เชื่อคำพูดของมัน กระทั่งวันนี้ที่มาได้ยินกับหู เห็นกับตา

“พีชเมาแล้ว พี่ไปส่งพีชกลับบ้านดีกว่า ไปครับ!” เสียงเข้มว่าก่อนจะพยายามรั้งคนไม่ได้สติให้ลุกขึ้น หากแต่กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่ถูกดึงให้ล้มเข้าไปหา ภาพที่ได้เหมือนเหมือนกับว่าเขากำลังคร่อมอีกฝ่ายอยู่ ครั้นพอทำท่าจะผละหนี มือบางก็เอื้อมมาโอบรัดรอบคอกันเอาไว้ ราวกับจะบอกให้รู้ว่าครั้งนี้เธอจะไม่ปล่อยเขาไป!

ไม่อีกแล้ว!

“เป็นพีชไม่ได้เหรอคะ…” แม้จะอยากพูดอะไรที่มันมากกว่านั้นแต่เพราะสติไม่เต็มร้อย พิณรวีเลยทำได้เพียงแค่สะอื้นไห้อยู่ในอกของคนตรงหน้าเท่านั้น ”พีชไม่น่ารักเหรอคะ พี่ชินถึงได้ไม่ชอบพีช!”

“พีช…”

“ถ้าพีชอยู่กับพี่ชินคืนนี้ พี่ชินจะรู้สึกรักพีชขึ้นมาบ้างไหมคะ”

แน่นอนคำตอบในใจของเขาคือ ‘ไม่’ นั่นเป็นเพราะว่าความรักสำหรับเขาแล้ว มันจะต้องเกิดขึ้นจากความรู้สึกข้างในเท่านั้น ส่วนเรื่องทางกายมันแล้วแต่ความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย

ซึ่งหากพิณรวีต้องการแค่นั้น บางทีเขาอาจจะมอบมันให้กับเธอได้ แต่นี่เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเธอต้องการทั้งหมดที่เขามี ซึ่งเขาไม่อาจมอบมันให้กับเธอได้จริงๆ อย่างไรก็ไม่ใช่ที่นี่ หรือวันนี้!