แล้วอยู่ๆ โลกของเธอก็ดับวูบลงในพริบตา เหมือนอาการป่วยกลายเป็นหายป่วยกะทันหัน คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวา แล้วก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่ม เห็นเขากำลังสวมถุงมือ
“หมอเหรอคะ”
“อืม” เธอถาม ส่วนคนถูกถามตอบรับในลำคอแต่ยังโฟกัสอยู่กับเรื่องของเขาไม่หันกลับมาอยู่ดี
แต่ไม่ได้นะ
“แล้วพี่พยาบาลล่ะคะ”
“เขาไม่ว่างน่ะ”
คนป่วยถามอีก แต่เขากลับหันมาตอบหน้าตาเฉย มือหนึ่งถือเข็มฉีดยาขึ้นมา
“เอ่อ…”
“เป็นอะไร ไม่อยากหายเหรอ”
“…”
“หรือว่ากลัวเข็ม”
“กลัวค่ะ กลัวมากๆ ด้วย ไม่ฉีดแล้วได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้ครับ”
คุณหมอยืนยันหนักแน่น แล้วจะถามเธอทำไมในเมื่อเขาก็มีคำตอบของเขาอยู่แล้ว อีกครั้งที่ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี
คุณหมอไม่มีปัญหา แต่เธอกำลังมีปัญหา อยากกระเด้งตัวลุกขึ้นมาแต่ก็รู้ว่าไม่มีปัญญาขนาดนั้น หรือถ้าเธอขอให้รอพยาบาลมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอมั้ย เกวลินคิด แล
